Drie mannen in grijze pakken zitten in de domkerk. Naast hen een accordeonist en een kora speler. Op het eerste gezicht is er niets wat de mannen onderscheidt, maar ook niets wat de mannen bindt. Tot ze beginnen te vertellen. 

As I left my father’s house werd vrijdag op-gevoerd in het kader van de Viering van de Vrede van Utrecht. Het vertelt het verhaal van drie mannen, een Jood, een Christen en een Moslim, ieder op hun eigen manier gevlucht voor oorlog en de gevolgen daarvan. Wat betekenen geloof, hoop en liefde in het licht van migratie?

De teksten in het stuk zijn geïnspireerd op de profeten van de drie religies. Net als de mannen in het stuk moesten zij huis en haard verlaten door agressie, armoede of oorlog: een onbekende, onzekere en vaak ook eenzame weg.

De monologen van de mannen zijn sterk en indrukwekkend. Maar hoe heftig de verhalen ook zijn, ze zijn ook intiem, persoonlijk en grijpbaar, iets wat het stuk alleen nog maar meer kracht bijzet.

Na afloop is er ruimte voor het publiek om te reageren: “Ik ben overdonderd, het geweld dat we elkaar aandoen is verschrikkelijk. Je ziet het wel op het journaal, maar zo voor je neus wordt het opeens persoonlijk.” “Ik ben ontroerd door het geweld dat mensen meemaken, terwijl we juist allemaal naar liefde zoeken.”

Maar er is ook kritiek: “Ik had gehoopt op een transformatie, iets positiefs, dat was er nu wel maar te weinig naar mijn idee.” Waarop wordt gereageerd: “Ik vond het juist iets positiefs, life goes on, is voor mij de boodschap in dit stuk.” “Het is ook de bewustwording van de donkere kanten van de mens, die hebben we allemaal en moeten we ook aankijken, alleen dan kan je de achterdeur naar de goede kant (terug)vinden.”