Een lange rechte busbaan is niet veilig. Er moeten coupures inzitten, waar de bussen in een baan door moeten. Dat zal de alertheid bevorderen en de snelheid doen afnemen.

Heb je mijn reactie ontvangen?

Wie letten er niet de buschchauffeurs wrl anders gebeuren er nog meer ongelukken

Rot eens even om met die kinderen zeg!
Beetje je eigen kinderen inzetten omdat anders niet genoeg mensen komen opdagen zeker?
Laat de kinderen lekker geen mening hebben!

Een echte old school demo.
Goed gedaan, veiligheid gaat voor alles.

Ouders, voed de kinderen op in het besef dat ze met hun koppie bij het verkeer moeten zijn. Een straat is immers zo veilig als haar gebruikers. Dit protest, hoe begrijpelijk de emoties ook zijn, geeft des te pijnlijker aan dat men er niets van begrijpt. Men begrijpt niet dat het meisje dat onder de bus is gekomen, ook onder de bus was gekomen als daar een drempel, een knik, een chicane, een stoplicht, een versmalling of wat dan ook was geprojecteerd. Zo’n bus weegt pakweg 15.000 kg, is dóórgaand verkeer, en het meisje had goed moeten uitkijken en die bus moeten laten passeren. Dat kun je niet afschuiven op een weg, of een voertuig, een chauffeur of wat dan ook, dat kun je niet regelen per wet, dat heet Je Verantwoordelijkheid Kennen. De opvoeders van dat meisje zijn tekort geschoten, en dan heb ik het niet alleen over de ouders, maar ook over de school. Gelet op het verkeersgedrag van scholieren, zal het arme schaap wel hebben zitten appen, of met oortjes in naar haar muziekje hebben geluisterd. Verkeer, en dat is net zo goed gebruik maken van de drukke binnenstad tijdens het winkelen in het voetgangersgebied, vereist opperste concentratie en zelfdiscipline. Je moet mensen ontwijken, je geeft met lichaamstaal je eigen koers aan, en je let op dat je niet tegen een etalagekijker aanbotst. Dat is met voertuigen onderling al helemaal het geval. Ik ben het roerend eens met Ot: in een rechte straat zie je het verkeer al van verre aankomen. Dat is véél veiliger dan verkeer dat zigzaggend nadert. Het is dan je eigen verantwoordelijkheid of je er vóór oversteekt, of er àchter, of je door rood holt, of dat je voor rood wacht. Mike de buschauffeur heeft gelijk: met name fietsers lappen de verkeersregels massaal aan hun laars. Zo stelselmatig bijna, dat je zou kunnen overwegen om alle maatregelen, inclusief stoplichten, te schrappen, omdat dat beter appelleert aan het overlevingsinstinct. Kortom: verkeersopvoeding, gevaarherkenning, het serieus nemen van verkeer en het gedrag daarin van jongsafaan drillen (dus als ouder het goede voorbeeld geven, uitleggen waaróm en NIET met kind en al door rood fietsen, zoals je maar al te vaak ziet). Het zou de protesteerders gesierd hebben als ze dáárvoor gestaan hadden. Niet afschuiven, niet roepen dat anderen het probleem moeten oplossen, maar oppakken en opvoeden. Als het meisje dat bijgebracht had gekregen, dan had deze aanrijding niet plaatsgevonden. De onnozele kinderen in dit stompzinnige protest hebben nu al een flinke kans extra om ook bij een ongeluk betrokken te raken. Arme kinderen, arme buschauffeurs. Arme ouders ook…

Het zou m.i. ook erg veel ongelukken schelen als kinderen leren dat bezig zijn met mobieltjes e.d. enorm onveilig is. Er gebeuren hierdoor teveel ongelukken. Helaas ook in dit geval. Kinderen kunnen dit risico niet inschatten, hier hebben de ouders een belangrijke rol in.

De meest kwetsbaren in het verkeer zijn sinds een aantal jaren door de wetgever extra beschermd. Dat blijkt in psychologisch opzicht rampzalig uit te pakken. Voetgangers en fietsers (en al die andere kwetsbare verkeersdeelnemers, denk die er verder maar bij) voelen zich vaak veel veiliger dan terecht is. Dat heeft alles te maken met natuurwetten. Auto’s, vrachtwagens en bussen hebben een dominante positie door hun gewicht, of hun massa zo je wilt. Ze wijken niet zo makkelijk uit, ze stoppen niet zo snel door dat gewicht, en in een confrontatie met een kwetsbare verkeersdeelnemer is die laatste al gauw kansloos door datzelfde gewichtsverschil. Om de natuurwetten enigszins ten gunste van de meest kwetsbaren te laten uitpakken, zie je overal in het verkeer krampachtige pogingen om de snelheden van het gemotoriseerde verkeer te drukken. Er rust een taboe op de Groene Golf, overal zijn snelheidsbeperkende voorzieningen aangebracht – drempels, chicanes, versmallingen, 30 km-zones – en de verschillende soorten verkeersdeelnemers worden zo veel mogelijk van elkaar gescheiden gehouden. De som van die maatregelen leidt, nogal tegen de verwachtingen in, niet tot veiliger verkeer. Zo geeft schrijver Ben aan dat als-ie vertrouwt op groen hij nog steeds van de sokken kan worden gereden. Het aantal verkeersdeelnemers dat zich aan de regels houdt neemt zienderogen af, omdat de noodzaak zich eraan te houden niet meer zo duidellijk is. Niemand zal het in zijn hersens halen om even een snelweg over te steken waar auto’s met 120 km/h voorbij razen, maar een sliert auto’s die zich met moeite door een wirwar van eilandjes wurmt alvorens een drempel voor een kruising te naderen, boezemt geen enkel ontzag in. Waarom zou je daarvoor dan wachten? Alleen omdat dat rode lampje brandt? En juist daar gaat het mis, daarin ligt de inflatie van de regels, en het toenemende risico van het negeren ervan. Er wordt teveel gebetutteld. De behandeling van de verschillende verkeersstromen is in veel gevallen veel te academisch, de praktijkoplossingen zijn vaak veel te ingewikkeld, en leunen teveel op electronische systemen. Er wordt te zwaar ingezet op regulering en beheersing, terwijl de verkeersdeelnemers zelf daar helemaal niet om vragen, te beoordelen naar hun gedrag. Het belang van de menselijke norm, maar ook zoiets als beleefdheid, oogcontact, de inzet van sociale intelligentie en psychologische kennis, en vooral de rust in intermenselijk verkeer is door al die maatregelen in de hoogste mate om zeep geholpen. Automobilisten worden door elkaar gesmakt op ontelbare hoeveelheden drempels en stoepverhogingen, hebben door alle versmalde wegen (in Utrecht) nauwelijks meer rust en overzicht, en daarmee weinig kans tot tijdig reageren. De meeste automobilisten bereiken door het rijden van rood naar rood een zekere mate van irritatie, je ziet zelfs bejaarden in hun autootje meedogenloos door rood jakkeren, daar hoef je geen geduld of vriendelijkheid van te verwachten, fietsers eisen een steeds prominenter positie op en laten zich aan allerlei regelingen weinig meer gelegen liggen, en voetgangers lopen, geef ze eens ongelijk, gewoon waar ze lopen willen, steken over waar het ze het beste uitkomt en zoeken al eeuwenlang de kortste weg tussen A en B. ‘t Is nogal wat, maar als je eens een hele dag in Utrecht doorbrengt, is dat een inspirerende bron van overpeinzingen en gefundeerde kritiek.
Er heeft een duidelijke splijting plaatsgevonden tussen wat mensen, en dan bedoel ik ALLE verkeersdeelnemers, als logisch of zinnig ervaren en wat de wegbeheerder, of de gemeente, aandraagt. Op het moment dat ‘gehoor geven aan de verkeersregels’ teveel gevraagd is van de verkeersdeelnemers zelf, is er iets goed mis. Utrecht zit wat dat betreft allang met de gebakken peren. Het is hoog tijd voor nieuwe bezems en frisse winden, nieuwe inzichten en effectieve oplossingen die vooral bijdragen tot rust, ruimte en regelmaat in het verkeer.
Oplossingen vooral, die appelleren aan gezond verstand, goed verkeersinzicht en redelijk handelen. Daarmee van jongs af aan vertrouwd raken, verhoogt de veiligheid in het verkeer met ontelbare factoren meer dan nòg meer lichten, nòg meer drempels, nòg meer chicanes en bizarre uitvindingen als ‘coupures’.

Weet iemand trouwens hoe het nu met dat meisje gaat? Ik hoor daar verder niets over.

Ik woon pal naast deze oversteek, in de Busken Huetstraat. Afgezien van de afstelling van de stoplichten waarbij zowel de fietsers als de auto’s die de Vleutenseweg over willen steken danwel op willen rijden zie ik niet wat er zo onveilig is aan de situatie. Het is verder een overzichtelijke kruising die onveilig wordt door gedrag van verkeersdeelnemers. Daar kun je niet tegenop inrichten volgens mij.

Ulaan’s betoog snijdt houdt.
Verkeerspsychologen zitten ook al vaak op die lijn:
Verlaag de subjectieve veiligheid om de objectieve veiligheid te verhogen. maw: het voelt eng, maar dat overcompenseren we door ons gedrag aan te passen.