Samen met de pleegzorgorganisaties De Rading, Youké en Timon zoekt de gemeente Utrecht naar nieuwe pleegouders. Er worden 100 pleegouders gezocht, want zo kan elk kind dat even of langer niet thuis kan wonen toch opgroeien in een gezin. Niemand kan beter verwoorden hoe het is om pleegouder of pleegkind te zijn dan de mensen die er zelf mee te maken kregen. Lees het verhaal van Rachel en Marit in deze rubriek ‘Utrecht zoekt 100 pleegouders’.

Rachel (21) en Marit (28) zijn allebei als pleegkind opgevangen in andere gezinnen. De een als baby en de ander wat later. De stabiliteit op een ander adres hielp om rust te vinden en zich te ontwikkelen.

“Ik ben een beetje een speciaal geval in de pleegzorg. Mijn ouders waren pleegouders van andere kinderen, maar ik ben uiteindelijk op mijn zeventiende volledig bij een ander gezin gaan wonen. Het ging thuis niet meer”, vertelt Marit, die op jongere leeftijd ook al in de weekenden bij een bevriend gezin verbleef. Haar vriendin Rachel werd als baby afgestaan, omdat haar moeder niet voor haar kon zorgen. Ze kwam op jonge leeftijd bij de pleegouders waar ze nu nog altijd woont. “Van hun heb ik de stabiliteit gekregen die ik nodig had.”

Hoe zijn jullie met pleegzorg in aanraking gekomen?

Marit: “Ik was drie jaar oud toen ik in de weekenden naar een ander gezin ging. Ik eiste te veel aandacht op en maakte ruzie met mijn zusjes. Ik was heel aanwezig en dat werd mijn ouders teveel. In het andere gezin was ik rustiger. Ik heb het nooit als vervelend ervaren. Sterker nog: het betekende rust voor mijn ouders én voor mij. Ik werd op mijn zeventiende gediagnosticeerd met ADHD. Ik had structuur nodig en die konden mijn ouders me niet bieden. Het lukte thuis gewoon niet meer.”

Rachel: “Ik was vier maanden oud toen mijn moeder aangaf mij niet op te kunnen voeden. Eerst kwam ik in een gezin dat baby’s opving, daarna kwam ik bij mijn huidige pleegouders terecht. Ik heb van hun stabiliteit gekregen. In het begin ging de bezoekregeling met mijn moeder heel goed, maar dat ging snel minder. Op dit moment heb ik geen contact meer met haar. Met mijn vader kreeg ik pas op mijn zestiende contact en dat gaat nu wel erg goed.”

Ze kennen elkaar goed via JongWijs, een netwerk van jongeren en jongvolwassenen met ervaring in de pleegzorg, en schreven voor de WAT?!-krant – een magazine over pleegzorg. Marit: “Ik ontmoette bij de WAT?!-krant mensen met dezelfde ervaringen als ik.” Ze knikt naar Rachel: “Daar kennen we elkaar ook van. Bij die mensen merk ik dat ik aan een half woord genoeg heb. Daar heb ik veel meer aan gehad dan therapie, want als pleegkind heb je vaak toch veel meegemaakt. Dit moet je ergens een plek kunnen geven.”

Rachel vertelt dat het belangrijk is om ervaringen uit te wisselen met anderen. “Iedereen snapt je. We hoeven ons daar niet anders te voelen.” Bij JongWijs zetten ze zich in om jeugdzorgbeleid te beïnvloeden en informatie te geven. “Ik denk dat kinderen en jongeren te vaak als dossiers worden gezien”, vertelt Rachel. “Het is moeilijk maar pleegouder of -kind zijn, is je leven. Zorginstellingen moeten de tijd voor je kunnen nemen, maar helaas gebeurt dat niet altijd.“ Marit vult aan: “Het belangrijkste punt is luisteren. Ik merk dat de laatste paar jaar wat meer met de ervaringen van kinderen wordt gedaan.”

Wat is jullie advies aan mensen die pleegouder willen worden?

Rachel: “Voor nieuwe pleegouders zeg ik altijd: verwacht niets terug van het kind. Een kind voelt namelijk die verwachtingen en dat brengt druk met zich mee. Er is al heel veel druk op een kind in zo’n situatie. Een zekere mate van vrijheid is heel belangrijk.”

Marit: “Die verwachtingen zijn anders gedoemd om te mislukken. Een pleegkind opnemen is namelijk geen roze wolk. Een kindje helpen is heel mooi, maar je moet er echt voor werken. Zorg ook dat je eigen gezin er klaar voor is.”

Rachel: “Eigen kinderen worden vaak vergeten. Er komt wel iemand met een verhaal in je gezin en dat is nogal wat. Zeker nu in deze tijd zou ik zeggen dat een ouderwets spelletje samen doen leuk is. Dat zegt al veel over een kind. Speelt hij of zij vals en kan iemand tegen een grapje? Je leert een kind zo goed kennen.”

Rachel en Marit willen allebei de richting van de pleegzorg op. Een voogd worden, komt te dichtbij, maar ze willen hun expertise graag inzetten om anderen te helpen. “Het is mijn droom dat jongeren onafhankelijk bezig zijn met jongerenparticipatie”, vertelt Marit. Rachel: “Dat lijkt me gaaf om te doen. Ik vind ook dat er meer over jeugdzorg op televisie moet. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en die verhalen zijn belangrijk om te vertellen.”

Kinderen groeien het beste op in een gezin. Soms gaat dat (tijdelijk) niet bij de eigen ouder(s). In dat geval zoekt een pleegzorgorganisatie naar een pleeggezin. Hebt u ruimte in uw huis en in uw hart voor een pleegkind? Kom dan naar de informatieavond op 20 november en kijk voor meer informatie op utrecht.nl/pleegoudersgezocht. Voor meer informatie over Jongwijs: kijk op jongwijs.org.