Allemaal Utrechters is een reeks interviews met in het buitenland geboren Utrechters. We vragen hen naar hun achtergrond en hun ideeën over Utrecht en tonen zo de diversiteit van onze stad. De reeks ‘Allemaal Utrechters’ is een samenwerking van DUIC en Culturele Zondagen, mogelijk gemaakt door Stichting Dialoog en Gemeente Utrecht. We streven ernaar alle Utrechtse nationaliteiten te portretteren. Deze keer: Tamer Alalloush (30) uit Syrië.
Paspoort
Naam: Tamer Alalloush
Geboortedatum: 11 augustus 1986
Plaats: Hama
Land: Syrië
Levensmotto:‘Ontneem nooit iemand zijn hoop – dat kan het enige zijn wat hij heeft’
“Werk laadt mij op!” Dus heeft de Syrische Tamer Alalloush (30) wel eens moeiteloos achttien uur op een dag gewerkt, voor onder meer het platform New Neighbours, dat hij met een Nederlandse vriendin oprichtte. Het is bedoeld voor locals en ‘nieuwe buren’, de naam die Tamer een stuk positiever vindt klinken dan ‘vluchtelingen’. Ze doen leuke dingen samen, naar Tivoli, of door de grachten met de rondvaartboot, en er zijn evenementen waar iedereen samenkomt. Niet als vrijwilligers en vluchtelingen, maar als gelijken. “Een perfecte manier om het ijs te breken.” Het initiatief inmiddels opgepakt in Zeist, Den Haag en Eindhoven.
Tamer, die internationaal recht heeft gestudeerd, woonde tot 2015 in het land waar hij zoveel mooie herinneringen aan heeft – aan de grote berg in Damascus met uitzicht op de stad én het platteland, de gezelligheid met de familie na Ramadan en de watermolens die zo typerend zijn voor zijn thuisstad Hama. De jonge Syriër had dienstplicht, maar weigerde die. “In het begin was de revolutie nog mooi”, vertelt hij, “maar nu is elke Syrische familie wel iemand verloren; alle partijen zijn hun doel uit het oog verloren, ze willen nog maar één ding en dat is winnen. Aan zo’n oorlog, die niet zomaar ophoudt, wil ik niet meedoen.” Zijn politieke denkbeelden brachten hem in levensgevaar en hij besloot te vluchten.
Dabke night
Met het idee zijn gezin later op een legale manier over te laten komen, maakte hij de gevaarlijke oversteek naar Lesbos in zijn eentje. Hij belandde uiteindelijk in Utrecht in de Jaarbeurs en heeft zijn vrouw en dochtertjes (nu 3 en 1,5 jaar oud) veertien maanden moeten missen. In november 2016 voegden ze zich dan eindelijk bij hem, in zijn nieuwe woning in De Meern – de jongste had nog maar een week eerder haar eerste stapjes gezet. Tamers vrouw vindt het leven in Nederland vooralsnog moeilijk. Tamer: “Ik werk veel, zij past op de kinderen en kan geen Engels of Nederlands. Gelukkig is Utrecht the capitol of refugees; de mensen hier zijn so nice en behulpzaam. De buren kwamen zich direct voorstellen. Het komt allemaal goed.”
Tamer heeft in zijn tijd in het AZC veel vrijwilligerswerk gedaan in de oude Ulu Moskee en veel vrienden gemaakt. Met een Nederlandse vriendin heeft hij ook Dreaming of Syria opgericht. Met de stichting willen ze mensen laten kennismaken met ‘het echte Syrië’. De muziek. De kunst. De getalenteerde mensen. En niet op westerse wijze klaargemaakte eten, maar de échte Syrische keuken. De evenementen zijn vaak uitverkocht, zoals de terugkerende dansavond Dabke Night.
Tamer hoopt nog veel meer nieuwe en ‘oude’ Utrechters met elkaar te verbinden. Wil ‘ie over een jaar een kantoor hebben? Nee hoor, hij heeft meetings liever in verschillende Utrechtse cafés, liefst dicht bij zijn geliefde Domtoren, “want we zijn voor de hele stad.” Al is zijn werk geen vetpot, het levert veel op. Vrienden, verhalen, plezier (niet alleen voor hem)… Tamer is altijd opgeladen.
Tamer Alalloush was in december 2016 te zien in een speciale aflevering van De Reünie op de NPO. 25 vluchtelingen die een jaar eerder in de Jaarbeurs waren opgevangen, komen weer samen en doen hun verhaal. Bekijk de aflevering hier.
Jezelf of iemand anders aandragen voor Allemaal Utrechters kan! Mail naar redactie@duic.nl.
9 Reacties
ReagerenHallo Tamer,
Ik ben helaas geen Utrechter meer; ik woon al 20 jaar in Frankrijk.
Ik beschouw jou als een verre buur of vriend.
Maakt niet uit. Ik heb geen religie en jij hebt die wel. Houwen zo !!!
@Frans ik snap niet waar uw laatste loze opmerking over “religie” op slaat, het artikel noemt het in ieder geval niet. Of wilde u weer uw stokpaardje noemen? U woont al 20 jaar in Frankrijk, dus ook een soort van vluchteling. Bemoeit u zich aub niet meer met Nederland, beperk uw opmerkingen tot uw nieuwe thuisland en blijf daar.
Blijft toch raar dat het spreekwoord wie het eerst komt wie het eerst maalt voor huisvesting in Nederland niet opgaat.
Tamer, wat ik heel vreemd vind is dat je als vluchteling je gevaarlijke thuisland moet ontvluchten maar dan je vrouw en kind(eren) even achterlaat. Zo gevaarlijk was het dan dus niet. En, wanneer ga je weer terug? Als de situatie het toe laat hoop ik?
De status vluchteling raak je niet kwijt als je hier eenmaal een huis, werk of zelf verblijfsvergunning hebt. Alleen de reden waarom je weg bent gegaan uit je thuisland kan die status veranderen….
@ Utrechtse
U weet dat de heer Otto Frank ook vooruitlopend op zijn gezin alleen naar Nederland is gekomen? Om alles te regelen, om een baan en een huis te zoeken, zodat het gezin ook daadwerkelijk kon blijven en niet uit elkaar getrokken werd? De famile Frank, ook een vluchtelingengezin, die geluk hadden, omdat in die tijd ook veel vluchtelingen niet zo welkom waren in Nederland.
Die vrouw en kinderen verblijven waarschijnlijk onder vrienden en kennisen, zodat er goed op ze gepast wordt. Samen redden ze het wel. En ja, er is een kans dat het gezin omkomt bij bombardementen, ook bij westerse bombardementen overigens, maar er is ook een kans dat men in schuilkelders, met noodhulp en in een tijdelijke vluchtelingenkampement met weinig voedsel de tijd overleefd en kan overbruggen.
De vlucht die vluchtelingen moeten maken is een hele gevaarlijke. De man die in eerste instantie alleen reist heeft grote kans de reis niet te overleven. Dat is dan 1 iemand dood ipv het hele gezin, hij offert dan dus zijn leven op.
U realiseert zich dat een reis, vaak zonder papieren, ook niet zonder risico is, zeker voor een heel gezin? Je kan vedrinken in een zeer omstuimige zee, de helft van je gezin kan doorverkocht worden door menshandelaren, je vrouw en kinderen kunnen verkracht worden> naar de politie gaan heeft geen zijn, want je bestaat officieel niet.
Beste Gedachte,
Laat maar, het is roepen in de ruimte. Types als Utrechtse zullen/willen nooit kunnen begrijpen hoe het is om een vluchteling te zijn. Iets roepen vanuit de leunstoel is heel makkelijk. Snappen dat het juist de mannen zijn die het meeste gevaar lopen is met en lui perspectief en totale desinteresse/onvermogen zich te informeren heel moeilijk.
Je zou bijna hopen dat ze ooit in dezelfde situatie komen, en dat het niet om een realityshow gaat.
In ieder geval was ‘Utrechtse’ beleefd. Tamar zou kunnen uitleggen hoe zijn perspectief in elkaar steekt, dan steekt Utrechtse er nog wat van op. Het is onwetendheid, niet te verwarren met haat of domheid.
Dank voor het delen van jouw verhaal Tamer. Jij bent een verbinder en hebt het hart op de goede plaats. Ik ben een local en zie wat je allemaal tot stand hebt gebracht zoals Dreaming of Syria en activiteiten in AZC. Ik vind het een verrijking om de Syrische cultuur en mensn te leren kennen. Bij aankomst in Nederland was je een vluchteling. Op de vlucht voor de verschrikkingen die een oorlg teweeg brengt. De grond verlaten waar je bent opgegroeid, het huis verlaten waar je hebt gewoond, de Universiteit verlaten en stoppen met je opleiding. En zelfs je familie verlaten. Wat doet het me goed dat je vrouw en dochter nu bij je zijn. Een goede basis om je toekomst in Nederland op te bouwen.
Ik wens je daarbij voorspoed & liefde toe. Jij bent mijn New Neighbour net zoals vele van jouw landgenoten.