Allemaal Utrechters is een reeks interviews met onze in het buitenland geboren stadsgenoten. We vragen ze naar hun achtergrond en hun ideeën over Utrecht en tonen zo de diversiteit van onze stad. We streven ernaar alle Utrechtse nationaliteiten te portretteren. Deze keer: Annabilla Rahmat (24) uit Maleisië.

“Zestien jaar geleden kwam ik met mijn moeder, stiefvader, broertje en zus aan op Schiphol. Mijn moeder was verliefd geworden op een Nederlandse man – nu mijn stiefvader – en we gingen een aantal maanden op bezoek. Iedereen had een korte broek en teenslippers aan. Op dat moment zag ik voor het eerst van mijn leven sneeuw”,  vertelt Anna Rahmat. Ze lacht. “En sindsdien zijn we in Nederland.”

Anna vertelt dat ze nog nooit van Nederland had gehoord. Haar moeder had gezegd dat ze er voor een aantal maanden op vakantie gingen om het land van hun stiefvader te leren kennen. Later begrijpt Anna dat ‘de vakantie’ een periode was die bedoeld was om te kijken of het land beviel. Anna is acht jaar wanneer ze het vliegtuig instapt, dus alles begrijpen doet ze nog niet. Haar thuis verandert van Kuala Lumpur naar Huizen. Op de basisschool maakt ze snel vrienden, die haar de taal leren. Later, tijdens haar middelbare schooltijd, raakt ze opnieuw geboeid door een taal. Dit maal de Spaanse taal en cultuur. Bij alles wat Anna doet, volgt ze haar hart. Zo raadt iedereen haar af om de Spaanse lerarenopleiding in Utrecht te starten, want, hoe snel vind je daar nu een baan in? Het kan Anna niets schelen. Inmiddels geeft ze Spaans op een middelbare school in Culemborg.

De mogelijkheden van het ‘onbekende’

Door haar Spaanse studie verhuist Anna naar Utrecht. Ze vindt de parken supermooi en de Kanaalstraat met de verschillende culturen fantastisch. Anna drinkt graag een koffie met een lekker gebakje bij de Bakkerswinkel, vindt De Zakkendrager een fijne plek en LE:EN ‘geweldig mooi’. Maar: ze probeert altijd nieuwe plekken te vinden. Veel leuker volgens Anna. En dat gaat ook steeds gemakkelijker in Utrecht. De van oorsprong Maleisische voelt zich helemaal Nederlands. Ze noemt het een geluk dat ze snel talen kan leren en zich kan aanpassen aan een andere cultuur. Dat is iets wat sommige mensen missen in deze tijd: openstaan voor andere mensen en culturen. “Zie niet de gevaren van het onbekende, maar de mogelijkheden. Dan kan je ver komen.” Op de vraag wat volgens haar typisch Nederlands is, moet Anna even denken. Uiteindelijk: we kijken hier in Nederland erg naar de toekomst. In Maleisië leef je meer van dag tot dag.

Anna gaat deze zomer na dertien jaar weer terug naar Maleisië. Samen met haar vriendin wil ze haar geboorteland weer opnieuw ontdekken. Ze verwacht dat het land vooral op toeristisch gebied veranderd is. “De afgelopen vijf jaar hoor ik opeens dat mensen naar Maleisië op vakantie gaan. Dat hoorde ik voorheen nooit.” Anna denkt dat ze in Maleisië door haar uiterlijk niet als buitenlander wordt gezien, maar door haar spreken wel zal opvallen.

Anna zal niet tegen iedereen vrijuit kunnen praten over haar vriendin, ook niet tegen haar familie. Homoseksualiteit is streng verboden in Maleisië. Straffen kunnen oplopen tot twintig jaar celstraf, inclusief zweepslagen. Anna: “Dat is superjammer, maar ik kan niet ‘even’ de gedachte van een heel land aanpassen. Hier in Nederland vindt ook niet iedereen het oké, maar wordt het wel algemeen geaccepteerd. Om die reden zal ik dan ook blij zijn als ik weer terug ben in Utrecht.”