Allemaal Utrechters is een reeks interviews met in het buitenland geboren Utrechters. We vragen ze naar hun achtergrond en hun ideeën over Utrecht en tonen zo de diversiteit van onze stad. De reeks is een samenwerking van DUIC en Culturele Zondagen, mogelijk gemaakt door Stichting Dialoog en Gemeente Utrecht. We streven ernaar alle Utrechtse nationaliteiten te portretteren. Deze keer: Chad Davies (25) uit Zuid-Afrika.

Utrechters zijn vaak verbaasd dat Chad het hier zo leuk vindt. Ze zijn te bescheiden, zegt hij. “De stad heeft misschien geen internationale invloed, maar het is geen sleepy Dutch town. Het bruist en staat op de kaart, zeker sinds de Tour.” Toen Chad in 2015 de serie The Honourable Woman keek, kwam Utrecht als decor voorbij. Hij dacht: ‘Yes, daar woon ik straks!’

Tot 2008 woonde Chad in the rainbow nation. Zuid-Afrika heeft elf officiële talen, honderden dialecten en alle tinten huidskleuren. “Vaak moet ik uitleggen dat ik een échte Zuid-Afrikaan ben; ik ben er geboren en opgegroeid – bovendien ben je wat je je voelt.” De Apartheid is al decennia voorbij, toch is de verdeeldheid tussen bevolkingsgroepen nog voelbaar. Maar Chad had vrienden in alle kleuren en uit alle milieus. Het leven had een westerse feel, vertelt hij, maar was ook nog traditioneel; een paar jongens uit zijn vriendengroep zijn op hun zestiende besneden – dan gingen ze het bos in met een genezer om er als ‘een echte man’ weer uit te komen.

‘Chads’ Port Elizabeth, aan de kust in Oost-Kaap, is twee en een half keer zo groot als Utrecht en heeft bijna net zoveel inwoners. Het was altijd mooi weer, er zwommen dolfijnen en Chad speelde volop rugby en cricket. Dat alles mist hij wel sinds de verhuizing naar Engeland op zijn zeventiende; zijn ouders wilden bij hun andere, geëmigreerde zoons en eerste kleinkind in de buurt wonen. Chad ging aardrijkskunde studeren in Londen, werd verliefd en ging in 2015 zijn meisje achterna naar Utrecht, waar ze een master begon. Dankzij elf jaar ervaring in de horeca, ‘van vijfsterrenhotels tot vieze bars’, kwam Chad bij Beers & Barrels aan de bak.

Fietsen en festivals

Tegenwoordig is Chad manager van Cafe Brutal onderin de watertoren op Rotsoord (“straks een tweede Ledig Erf”). Daar borrel je eenvoudig en echt Spaans, met wijn, bier, kaasjes en chorizoworst. “Ik sta meestal alleen, omdat het klein is. Werken in de horeca is verrijkend, misschien blijf ik het voor altijd doen.” Als hij niet hoeft te werken, gaat hij op zaterdagavonden graag naar Mick O’Connells: rugby kijken. De WK-finale in 2015 staat hem nog bij; aartsrivalen Nieuw-Zeeland en Australië speelden, het café stond op z’n kop. “Geweldig dat rugby hier populairder wordt.”

Ondanks de afwezigheid van warmte, dolfijnen en een cricketcultuur verveelt Utrecht hem nooit. Geen stad die hij kent, heeft zoveel festivals. Foodfestivals mogen er nog wel meer komen. “Idee: een tweewekelijkse in de Twijnstraat!” En hij fietst graag door de stad, behalve tijdens de spits, daar raakt-ie licht gestrest van. Maar ach, dan ziet hij een oma van negentig fietsen en is alles weer goed.

Chad hoor je niet klagen, maar als hij dan iets móet opmerken… “Utrechters maken het me te makkelijk! Als ik Nederlands probeer te praten, praat iedereen Engels terug. Ik hoef mijn best niet te doen, dus na anderhalf jaar is mijn Nederlands nog steeds slecht. Daarover voel ik me schuldig tegenover immigranten, uit bijvoorbeeld Syrië, die na een jaar al goed Nederlands kunnen. De mensen verwachten meer van hen dan van expats zoals ik.”

Jezelf of iemand anders aandragen voor Allemaal Utrechters kan! Mail naar redactie@duic.nl