Allemaal Utrechters is een reeks interviews met in het buitenland geboren Utrechters. We vragen ze naar hun achtergrond en hun ideeën over Utrecht en tonen zo de diversiteit van onze stad. De reeks is een samenwerking van DUIC en Culturele Zondagen, mogelijk gemaakt door Stichting Dialoog en Gemeente Utrecht. We streven ernaar alle Utrechtse nationaliteiten te portretteren. Deze keer: Lindsey Reid (43) uit Noord-Ierland.

“De Iraanse van vorige week leerde Nederlands door naar een soap te kijken. Ik door bij het Utrechtse dierenasiel te gaan werken.” Daar werd Lindsey Reid direct in de armen gesloten, want iedereen had één ding gemeen: een grote liefde voor dieren. De Noord-Ierse voelde zich er gelijk thuis. In gebrekkig Nederlands maar dankzij haar communicatie-achtergrond wist de hoogopgeleide Lindsey als vrijwilligster bezoekers ervan te overtuigen een dier te adopteren. Zelf nam ze al gauw kat Klaas mee naar huis. Zijn naam kon ze de eerste tijd nog niet uitspreken (‘Klas!’). Intussen kan Lindsey behalve goed Nederlands zelfs een woordje Utrechts. Oók dankzij het asielwerk. Een Utregs woord dat ze daar heeft opgepikt? “Wijffie.”

Lindsey groeide op in een Noord-Iers dorpje bovenop een heuvel die – zoals ze zelf illustreert – hoger is dan alle heuvels in Nederland bij elkaar. In de jaren zeventig maakte ze vaag The Troubles mee. Ze hoorde de bommen; de strijd tussen protestanten en katholieken woedde om de hoek. Lindsey was die onrust gewend, in Rathfriland ging het leven door. Op de boerderij was het onbezorgd kind zijn. Ook de dieren vonden het allemaal wel best.

Herkenning
Na haar studie geschiedenis in Oxford vond Lindsey een baan in Londen als communicatie strategist bij de overheid. Wat heeft ze genoten van de vrijheid daar; ze werkte middenin de stad en had spontane luxe etentjes met zakenpartners. En wanneer ze maar zin had, ging ze naar het theater. Ze emigreerde naar Amersfoort voor de liefde. Een jaar later verhuisde ze naar Utrecht; Amersfoort was nogal saai. Het bleek een schot in de roos; Lindsey is op het punt beland dat ze Utrecht niet meer wil ruilen voor een andere woonplaats. Verliefd op de stad, die perfect tussen Rathfriland en Londen in zit; ’t heeft een dorpse feel, maar is sterk in ontwikkeling.

“Je ziet steeds meer culturen op straat, dat is leuk. Ook bevalt het me dat er zoveel nieuwe eet- en koffietentjes opduiken, vooral in de buurt van mijn huis. De Watertoren is een geweldige plek om te eten, net als het Aziatische restaurant LE:EN en Het Ketelhuis in de oude Pastoe-fabriek. In Londen heb je zulke plekken al ruim vijftien jaar.” Een concreet stukje Londen vond Lindsey in kaartenwinkel It all starts with a postcard in de Twijnstraat. “Bij binnenkomst dacht ik: wow, dit voelt bekend! Ik begon Nederlands te praten tegen de eigenaresse in de winkel, maar ze sprak Engels terug met een Noord-Londens accent. Bleek ze uit Crouch End te komen, toevallig dezelfde Londense urban village waar ik woonde.” Wat Lindsey in Utrecht wél mist, zijn de theaterbezoekjes. “In Londen zie je Stephen Fry op de planken staan, hier herken ik bekende Nederlandse acteurs nooit.”

Utrecht heeft vooral een speciale plek in haar hart, omdat ze er al lang geleden over las in haar studieboeken. “What a weird name, dacht ik. De Vrede van Utrecht, de Romeinse geschiedenis, ik wist er alles van. Toen ik hier kwam, zag ik de sporen van de geschiedenis in het echt. Die link met mijn verleden geeft me warme gevoelens.” De bevlogen historica – die af en toe Utrecht moet verlaten om in Eindhoven les te geven in change management en human resources – geeft rondleidingen door de stad en in museum DomUnder.