Allemaal Utrechters is een reeks interviews met in het buitenland geboren Utrechters. We vragen ze naar hun achtergrond en hun ideeën over Utrecht en tonen zo de diversiteit van onze stad. De reeks is een samenwerking van DUIC en Culturele Zondagen, mogelijk gemaakt door Stichting Dialoog en Gemeente Utrecht. We streven ernaar alle Utrechtse nationaliteiten te portretteren. Deze keer: Mekdes Belachew (34) uit Ethiopië.

Toen Mekdes vijftien was, stuurden haar ouders haar in haar eentje naar Nederland zodat ze daar een nieuw leven kon opbouwen. Ze kan zich moeilijk voorstellen dat zij haar Melody (1) op die leeftijd zou laten gaan, maar begrijpt de keuze van haar ouders ook wel; ze wilden een veilige en succesvolle toekomst voor haar. Ethiopië was gevaarlijk voor vrouwen en meisjes – bedreigingen, seksueel geweld en ontvoeringen kwamen veel voor.

1997: de eerste anderhalve maand zat ze in Nunspeet in een asielzoekerscentrum voor minderjarigen. “Mensen spreken vaak over ‘een cultuurshock’, maar die had ik niet – ja, alles was anders, maar alles beviel me.” Waar ze wél erg aan moest wennen, was dat jongeren met ouderen mochten praten: “In Ethiopië staan ouderen veel hoger in rang, daar moest je uit de buurt blijven.” Na Nunspeet kwam Mekdes in een opvang in Bolsward. Ze maakte vrienden met andere vluchtelingen én locals: Bolswarders van haar leeftijd. Ze gingen uit in het kleine Friese stadje.

Maar de puberende Mekdes verlangde naar de grote stad. In 1999 was het zover; de SSH had een kamer voor haar in Utrecht, aan de Ina Boudier Bakkerlaan. Daar begon een mooie tijd die acht jaar zou duren: het studentenleven. Mekdes begon aan een ROC-opleiding Administratie in Amersfoort en feestte thuis en in de stad met nieuwe vrienden. Op zaterdagochtenden slenterde ze vaak met huisgenoot Mandy, nu nog steeds een goede vriendin, brak over de bloemenmarkt – Mandy om bloemen te kopen, Mekdes om van de sfeer te genieten. “Ik werd verliefd op Utrecht.”

Twee werelden
Mekdes staakte na een jaar haar opleiding en begon aan de ROC-opleiding Zorg en Welzijn. Die bleek wél wat voor haar. Niveau 2 rondde ze af in de binnenstad, niveau 3 en 4 in de jaren erna aan de Vondellaan. Ze was trots: ‘ik kan leren!’ Maar terwijl de tijd verstreek, bleef een verblijfsvergunning uit; de autoriteiten trokken in twijfel of ze wel écht gevaar liep in haar vaderland – er was geen oorlog. Ze mocht dus nog steeds niet werken en het bleef knagen: ‘wat nou als ik straks toch terug moet?’ Ze kon het zich niet voorstellen. Uitsluitsel komt negen jaar na aankomst in Nunspeet: ze mocht blijven. Datzelfde jaar ontmoet ze haar man Girum. “Sinds 2006 wordt mijn leven alleen maar beter.” Mekdes leerde Girum via via kennen, op een feestje. Hij komt toevallig ook uit Ethiopië. “Ik wist meteen: dit is ’m. Gek, want ik dacht altijd dat ik met een Nederlander zou trouwen.” Dat ze uit hetzelfde land komen schept een band, ja, maar hij heeft ook iets echt Nederlands. “Allebei kennen we beide werelden. Nu hebben we een goed leven, maar we hebben ervaren dat het ook anders kan. Een gevolg is dat ik nu van de kleinste dingen kan genieten.”

Misschien gaan ze na hun pensioen weer in Ethiopië wonen, want Mekdes herkent wat Tomek uit Polen zei over Nederland. “Het leven is zo haastig! Hier maakt het systeem het je moeilijk tijd over te houden, om bijvoorbeeld je vrienden te zien. In Ethiopië heb je óók werk en kinderen om voor te zorgen, maar toch is het ontspannen. Waarom dat is, kan ik niet goed verklaren.”

Maar voorlopig geniet Mekdes volop van het leven in Utrecht. Van wandelingen met het gezin door het bos bij Bilthoven, middagen op de Parade én de vele mogelijkheden die je in Nederland hebt. Ze hoopt dat ze haar Melody en Jaydon (6) zullen begrijpen hoe goed ze het hier hebben.

Jezelf of iemand anders aandragen voor Allemaal Utrechters kan! Mail naar redactie@duic.nl