Allemaal Utrechters is een reeks interviews met in het buitenland geboren Utrechters. We vragen ze naar hun achtergrond en hun ideeën over Utrecht en tonen zo de diversiteit van onze stad. De reeks is een samenwerking van DUIC en Culturele Zondagen, mogelijk gemaakt door Stichting Dialoog en Gemeente Utrecht. We streven ernaar alle Utrechtse nationaliteiten te portretteren. Deze keer: Nicole Immler (44) uit Duitsland.

“De overgang van Duitsland en Oostenrijk naar Nederland is groter dan je zou denken”, zegt Nicole. “Hier moet je bijzonder expliciet en direct zijn om gehoord te worden. Dat is moeilijk; ik ben juist impliciet. Maar het gaat steeds beter.”

Nicole Immler woonde tot haar achttiende in Duitsland, waarna ze verhuisde naar Graz in Oostenrijk voor een opleiding interieurarchitectuur. Maar daarna wilde ze toch liever journalist worden, liefst voor de Duitse krant Süddeutsche Zeitung. Dus knalde ze er een studie geschiedenis en media achteraan. Na de studie kon ze inderdaad verhalen schrijven voor die krant, maar die verrekte deadlines… Nicole was liever langer bezig met onderzoek. Dus toen ze de kans kreeg om in Engeland aan een onderzoek mee te werken, nam ze die aan.

In 2005 ontmoette ze haar Utrechtse man, maar ze werkte inmiddels bij het restitutiefonds voor Joodse tegoeden in Wenen, dus moest ze pendelen tussen werk en liefde. Toen de crisis begon, verloor ze haar baan en in 2009 verhuisde ze definitief naar Utrecht.

Nu doet de historica onder andere onderzoek, naar herinneringen van generaties aan het koloniaal verleden, en de compensatiebetalingen vanuit de Nederlandse overheid. Nicole heeft in Indonesië tientallen vrouwen geïnterviewd die hun man zijn verloren door executie tijdens zuiveringsacties in de dekolonisatieoorlog. Fotografe Suzanne Liem heeft de weduwen geportretteerd. Acht van die levensgrote portretten hangen met een fragment uit het interview in het Nationaal Militair Museum in Soest. Nicole is trots op de tentoonstelling, maar blijft voorzichtig. “Het koloniaal verleden van Nederland is een gevoelig onderwerp. Het enige wat ik wil, is dat er een debat ontstaat. We moeten blijven praten over de geschiedenis: beide partijen hebben er blessures aan overgehouden.”

Humanisme
“Ik woon aan de Oudegracht”, vertelt Nicole. “Ik ben altijd een ‘centrummens’ geweest.” Het water compenseert in zekere zin de bergen die ze moet missen. Maar dáár heb je geen kringloopwinkels en hier wel. Heel veel zelfs, tot haar genoegen; ze houdt van oude spullen. “Ik noem de Oudegracht ook wel de Kringloopgracht.”

Ze is blij dat de hergebruikcultuur groeit, dat ziet ze onder haar studenten. Sinds drie jaar doceert Nicole op de Universiteit voor Humanistiek (UvH). Het pand aan de Kromme Nieuwegracht, met zijn binnentuin, is een van haar favoriete plekken. “Het is de enige universiteit voor humanistiek in Europa. Utrecht mag die best wat meer etaleren.” Ze fietst erheen via het Domplein, dat volgens haar is opgeknapt met de nieuwe straatstenen. “Hun gelige kleur past bij de stenen van de Domkerk. Ze geven het plein een warmere, vrolijke uitstraling.”

Als het aan haar ligt, werkt ze nog lang op de UvH; ze vindt het humanisme steeds interessanter en wil er meer mee doen in haar werk, om het zo terug te brengen naar de samenleving. “We moeten het individu losmaken van groepen. Van containerbegrippen als ‘vluchtelingen’ moeten we af.” Utrecht mag ook een voorbeeld nemen aan zijn eigen unieke humanistiek-universiteitje, vindt Nicole. “Laatst werd een oude boom voor ons huis gekapt. Mijn oude buurman, die al vijftig jaar aan de Oudegracht woont, vond het vreselijk. Dat was pijnlijk om te zien. De grote vraag is: wanneer weegt rede zwaarder dan emotie? Is het misschien mogelijk dat de stad méér overlegt met eenlingen – dat mensen als mijn buurman een kans krijgen?” Wie weet ligt daar voor Nicoles leerlingen in de toekomst een schone bemiddelingstaak.

Jezelf of iemand anders aandragen voor Allemaal Utrechters kan! Bekijk op de wereldkaart hieronder of jouw nationaliteit al geweest is en mail naar redactie@duic.nl