Allemaal Utrechters is een reeks interviews met in het buitenland geboren Utrechters. We vragen ze naar hun achtergrond en hun ideeën over Utrecht en tonen zo de diversiteit van onze stad. We streven ernaar alle Utrechtse nationaliteiten te portretteren. Deze keer: Ocimar Ferreira uit Brazilië.

“Toen ik de mail van DUIC las met de vraag of ik in ‘Allemaal Utrechters’ wilde verschijnen, was ik in stadion Galgenwaard, toevallig de plek waar ik min of meer ben ingeburgerd. Mijn man is degene die van voetbal houdt, niet ik, maar we gaan vaak met vrienden naar de thuiswedstrijden van FC Utrecht. Altijd gezellig.”

Met hen gaan Ocimar en haar man soms ook op vakantie. Bijvoorbeeld een keer naar haar thuisstad Fortaleza in Brazilië. Ocimars vriendin vond het zo leuk, dat ze zei er wel te willen wonen. “Zij zag natuurlijk alle dansende mensen en het bruisende Zuid-Amerikaanse buitenleven. ‘s Avonds was het druk in elk restaurant en klonk op straat de samba. Dat is het beeld dat je als toerist krijgt, maar in de realiteit is ‘t niet altijd feest.”

Ook Ocimars man houdt van Brazilië, hij is er een paar keer geweest voordat de twee elkaar ontmoetten. “Een paar jaar voor de ontmoeting hadden we contact gelegd via een datingsite en plotseling kreeg ik een berichtje dat hij in Fortaleza was”, vertelt de Braziliaanse. De liefde bloeide op. Wel werd gauw duidelijk dat dansen, één van Ocimars lievelingsbezigheden, met deze leuke Nederlander niet kon. “Zuid-Amerikanen zijn geboren met een gevoel voor ritme. Jullie… niet.”

In twee jaar tijd kwam hij nog vier keer langs en in 2010 maakte Ocimar de overtocht naar Utrecht om bij hem in te trekken. Nu wonen ze in Leidsche Rijn.

Alles opnieuw

“Mijn man wilde zijn Portugees met mij oefenen, maar ik wilde Nederlands leren. Dat zei ik dan tegen hem. Als-ie me toch iets in het Portugees vroeg, antwoordde ik héél snel zodat hij het niet kon verstaan.” Eén van de moeilijkste dingen aan het Nederlands: “Het Utrechts. Mijn man zegt altijd ‘ik ken niet’ als hij niet kán. Ik begreep daar in het begin niets van.”

Na een half jaar solliciteerde ze, met haar man als tolk, naar een baan als schoonmaakster in het Apollo Hotel. Let wel: Ocimar heeft geschiedenis gestudeerd en was in Brazilië financieel administrator. “Hier kon ik niets anders krijgen, maar ik wilde allesbehalve thuiszitten.”

Een half jaar later ging ze schoonmaken in een bejaardentehuis. “Dat wilde ik graag; ik heb ouderen altijd leuk gevonden maar in Brazilië heb je geen bejaardentehuizen.” Later kreeg ze het voor elkaar dat ze een interne opleiding voor verzorgende mocht volgen. De taal maakte het leren moeilijker, maar ze slaagde. Tegenwoordig is Ocimar ‘helpende plus’ in een villa voor onder andere dementerenden, in Zeist. “Ik vind het fijn ze aandacht te geven en overal bij te helpen. Volgend jaar wil ik opleidingsniveau 3 gaan doen.” 

“In Nederland”, zegt Ocimar, “heb ik alles opnieuw moeten doen. Ook autorijlessen. De instructeur zei dat het onmogelijk was om met mijn taalachterstand het theorie-examen in één keer te halen, maar het is me toch gelukt. Bijna al mijn Nederlandse groepsgenoten waren gezakt, sommige voor de vijfde keer.”

Haar man schept tegen iedereen over haar op, en haar zwager zegt vaak: ‘Jij hebt je zó goed aangepast!’ Dan antwoordt Ocimar: ‘Tja, ik moet wel’. Ze glimlacht. “Ik bereik wat ik wil, want ik kom uit Brazilië. Brazilianen geven nooit op.”

Allemaal Utrechters is een samenwerking van DUIC en Culturele Zondagen, mogelijk gemaakt door Stichting Dialoog en Gemeente Utrecht. Iemand anders of jezelf aanmelden voor de rubriek? Dat kan! Mail naar redactie@duic.nl 

Deze landen zijn de revue gepasseerd:
Polen, Rusland, Iran, Colombia, Macedonië, Peru, Venezuela, Syrië, Indonesië, Denemarken, Zuid-Afrika, Spanje, Ethiopië, Taiwan, Duitsland, Antillen, Bolivia, Zweden, Irak, Liberia, Noord-Ierland, Oostenrijk, Verenigde Staten, Turkije, Engeland, Hongarije, Chili, Italië, Ecuador, India, Roemenië, Bangladesh, Frankrijk, Suriname, Ierland, Brazilië