Allemaal Utrechters is een reeks interviews met in het buitenland geboren Utrechters. We vragen hen naar hun achtergrond en hun ideeën over Utrecht en tonen zo de diversiteit van onze stad. De reeks ‘Allemaal Utrechters’ is een samenwerking van DUIC en Culturele Zondagen, mogelijk gemaakt door Stichting Dialoog en Gemeente Utrecht. We streven ernaar alle Utrechtse nationaliteiten te portretteren. Deze keer: Pablo Castellanos (28) uit Venezuela.

“Op Aruba is iedereen vrij als het regent.” Dus toen Pablo Castellanos op een morgen in Utrecht de deur uitstapte om naar school te gaan en zag dat het regende, ging hij terug zijn bed in. De volgende ochtend snapte Pablo’s klas op zijn beurt niet waar hij was geweest.

Als je Pablo vraagt waar hij vandaan komt, antwoordt hij: “Uit de wereld.” Een land noemen vindt hij lastig, want hij kwam ter wereld in Venezuela, verhuisde met zijn familie na één jaar naar Colombia en op zijn vijfde naar Aruba in de hoop op een beter leven. “In Colombia is het leven bikkelen; om te overleven moet je de juiste mensen kennen, óf minimaal twee banen nemen.” Het leven op Aruba was relaxed.

Er zijn wel weinig studies te volgen, dus veel eilandbewoners gaan naar Nederland om te studeren. Pablo ook, die had inmiddels ook een Nederlands paspoort doordat zijn moeder opnieuw was getrouwd met een Arubaan. Tijdens een stage op Aruba in een gymzaal voor de studie sociale pedagogiek, kwam hij erachter waar zijn hart echt lag: sport. “Ik mocht er les in geven, maar ook zelf bewegen. Geniaal!” Een sportopleiding op Aruba was niet te volgen, wel in Nederland. “Ik wilde niet naar Rotterdam of Den Haag, de standaardbestemmingen vanuit Aruba.” Hij koos voor Utrecht en begon aan het ROC Sport College. 

‘Een vette vibe’
Hoewel Nederlands een officiële taal is op Aruba, sprak Pablo alleen Papiaments. Nederlands vond hij ‘facking’ moeilijk om te leren. “Iedereen praat hier snel, vaak binnensmonds en met veel G’s. Tv kijken ging in het begin niet.” Het was ook wennen aan de Nederlandse stiptheid; Pablo vindt Utrecht relaxed, maar toch een stuk minder dan Aruba. “Mensen die anderhalf uur moesten reizen waren op tijd op school. Ik kwam altijd te laat, terwijl ik op tien minuten afstand woonde.” Hij hield van school, van het leren, maar niet van het vroege opstaan. In de winter moest hij in het eerste uur rondjes rennen op de atletiekbaan. “In de sneeuw!”, roept Pablo uit. “Toen ben ik dus nooit geweest…” Hij heeft de rondjes in de zomer ingehaald. Het klimaat blijft een onderwerp van gesprek; hij kijkt naar buiten en ziet de bomen: “Die hebben een vette vibe. Ineens hebben ze blaadjes, ineens weer niet.”

De verhuizing naar Nederland was ‘een ervaring’, zijn studietijd in Utrecht ‘de shit’. “Jullie genieten zoals het moet. Het is niet zo wild als in Amsterdam, maar je kunt wel doen wat je wilt.” Na de studententijd gaat het hier bergafwaarts, zegt hij: “Dan is ‘t werken, een huis, auto, kinderen, familie en klaar: doodgaan. Alles is gestrest en gehaast.” In Nederland blijven wil hij daarom niet. “Ik heb veel dromen. Ik wil de hele wereld zien; de Mount Everest beklimmen en naar de Bermudadriehoek.”

Voorlopig geeft Pablo, die klaar is met zijn opleidingen, bootcamps, zelfverdediging en judo onder het motto Body Mind Soul (BMS). “Het is belangrijk dat je mentaal en fysiek sterk bent.” Zelf traint hij vooral op fysieke kracht, mentaal zit het wel goed. “Ik ben altijd positief en hou van alles.”

‘Allemaal Utrechters’ is geïnspireerd op het Amsterdamse idee van Ahmed Larouz, 180Amsterdammers. Iemand of jezelf aandragen voor een interview kan! Mail naar redactie@duic.nl.