DUIC brengt naast elke dag online het laatste nieuws ook achtergronden in de papieren krant. Dit artikel is een aflevering van de serie ‘Het Baasje Van’, met verhalen van de baasjes van honden uit het Zocherpark. Wil je de hele krant nog eens in zijn geheel nalezen? Kijk dan onderaan dit bericht.

Elke morgen verzamelen zo’n vijftien hondenbezitters zich in het Zocherpark. Het is een hecht groepje waar je niet zomaar bij komt. Dat geldt voor de honden maar ook voor hun baasjes. In deze rubriek het verhaal van de baasjes.

Marguerite te Poel (77) werd geboren in Hoensbroek, zat zes jaar lang op kostschool in Maastricht, bezocht de middelbare school in Heerlen en ging werken in de fotozaak van haar vader. “Ik stond altijd in de doka of in het fotolab. Ik mocht niet achter de toonbank omdat ik geen geduld had met de klanten.” Ze trouwde met vertegenwoordiger Henk die vaak in de zaak kwam, verhuisde naar Amsterdam en na haar scheiding vertrok Marguerite naar Zeist om te gaan werken bij de Grontmij. Ze zou daar 26 jaar blijven en na een uitbundig afscheid, dat zij zich met een glimlach herinnert, vertrok ze naar Utrecht: “Ik was 59 jaar en wanneer je geen werk hebt wil je niet in het saaie Zeist blijven, ik voelde mij daar al dood en begraven! Ik woon nu al achttien jaar op de Springweg en heb er geen moment spijt van gehad.” Eigenlijk is Marguerite een kattenmens, altijd katten gehad. Maar toen ze drie maanden moest passen op de jackrussell van een zieke vriendin nam ze met bloedend hart afscheid van het dier. “Mijn vriendin vroeg toen of ik het hondje niet voorgoed wilde hebben, daar heb ik lang over nagedacht, maar nu wil ik hem niet meer kwijt. Het is mijn kind met een vachtje. Ik heb wel testamentair vast laten leggen wat er met hem gebeurt als ik er niet meer ben. Als je 77 bent kun je per slot van rekening zo maar omvallen.”

“Jack is mijn kind met een vachtje”

Pieter Conemans (62), geboren en getogen Utrechter, maar ook zijn roots liggen in het Limburgse. De vader van Pieter komt uit een generatie van Heerlense kleermakers. Toen tijdens de Tweede Wereldoorlog de slag om de Grebbeberg was verloren, liep de vader van Pieter met zijn overgebleven peloton naar Utrecht om nooit meer te vertrekken. De familie Conemans woonde boven de zaak, toen nog gevestigd op de Mariaplaats: ”Wanneer je woont en werkt in hetzelfde pand is het altijd heel druk in huis en in het park aan de singel vond ik altijd mijn rust. Het park is een rustpunt voor veel mensen zoals wij: de ondernemers uit de binnenstad. Als kinderen speelden wij altijd in het park. Het was een beetje onze tuin.” De kinderen Conemans liepen daar zo veel dat zij zelfs ‘het olifantenpaadje’ langs Karel V al spelend hebben gemaakt. Pieter groeide op met honden. “Zelf heb ik ook altijd honden gehad: een boxer, een bobtail. Toen mijn oppashondje was overleden, kwam de Portugese zwerfhond Elvis: een podenco. Met mijn bobtail Boy liep ik ook veel in het Griftpark, waar de hond altijd het water indook. Maar de hond was altijd ziek, zo erg dat de dierenarts vreesde dat hij hem in moest laten slapen. Tot op een gegeven ogenblik het park werd gesloten nadat er gif in de grond was ontdekt en ik niet meer in dat park kwam. De hond knapte zienderogen op en is nooit meer ziek geweest. Na het overlijden van mijn oppashondje, na Boy, miste ik de wandelingen en het gezelschap van een hond en toen op een gegeven ogenblik een meisje bij mij in de zaak kwam en zo’n goed verhaal over het lot van de Portugese zwerfhonden had, zei ik na een uur: zoek er maar eentje voor mij uit!”

Dat werd de nu zeven jaar oude Elvis. “Ik heb niet altijd mijn handen vrij om Elvis uit te laten, maar dan heb ik hondjeuitlaten.nl of Sandra die ook werkt in het Bartholomeus Gasthuis, zij neemt Elvis dan ook mee. En zo is er een demente oudere heer die door de hond weer is gaan praten over vroeger. Zo is Elvis zelfs een hulphond geworden.” Pieter en Marguerite lopen nu al jaren samen met hun honden door het park, ze maakten ook deel uit van het begin van het ‘hondenclubje’ op de speelweide onder de Sonnenborgh. “Maar”, vertelt Marguerite, ”het veld werd almaar blubberiger en drukker en ik was steeds bezig om de bal van mijn hondje van andere honden af te pakken. Daarop hebben we besloten om maar door te lopen. We hebben onze vaste wandeling: door het park, de Schalkwijkstraat in, door het Catharijneconvent en dan altijd brood halen bij Bond en Smolders.”

“Wat ons wel opvalt, is dat het steeds drukker wordt in het park met hardlopers: de goede lopers lopen geruisloos en die hoor je niet aankomen en dat kan soms voor alle partijen een gevaarlijke situatie opleveren”, zegt Pieter. “Misschien kunnen we gedragsregels opstellen, net als je die op de skipistes hebt: de snelle skiërs moeten voorrang verlenen aan de langzame skiërs en op hen letten. Bepaalde afspraken kunnen heel veel onderlinge irritaties voorkomen; vooral in het weekend wanneer het park meer lijkt op een atletiekbaan dan op een wandelpark.” Marguerite: “Weet je wat ik zo gek vind? Dat alles in het park des Zochers moet zijn: de beplanting, de bankjes, de lantaarns en zelfs de steentjes op het pad! En dan zie ik al die afschuwelijke, veelkleurige uitdossingen van de lopers en dan denk ik weleens: dat kan Zocher toch nooit zo bedoeld hebben.”

Schrijver: Yontie Helders. Fotograaf: Robert Oosterbroek.