Elke dag komen mijn briard Crosby en ik tijdens onze rondjes door het Zocherpark dezelfde mensen tegen met hun hond. Je kent de verhalen over de hond, maar wie zijn toch de ‘baasjes van’? In deze rubriek hun verhaal.

Juliette van de Klashorst doet de deur open van het studentenhuis op de Zuilenstraat 13. In de gang is een muur behangen met foto’s van de vroegere huishonden en -katten. ‘Liefde en trouw bindt man en vrouw’ staat erboven. In de woonkamer annex keuken staat Stan al koffie te zetten en hond Pieter komt uit de tuin lopen.

Juliette komt uit Driebergen en is nu eerstejaarsstudent Rechten. “Ik vind de studie lastiger en saaier dan ik dacht, maar de mogelijkheden met een diploma zijn legio, dus houd ik nog maar even vol.” Stan Santegoeds komt uit Lutjebroek (“Ja, dat bestaat echt”). Hij woonde vervolgens met zijn ouders jaren in Spanje en daarna in Frankrijk en nu studeert hij Natuurwetenschappen en Innovatiemanagement. Hij koos ervoor om in Utrecht te studeren, waar hij nog maar een keer in zijn leven was geweest.

Stan: ‘Ik ben alleen vreselijk allergisch voor honden’

Stan en Juliette wonen in een gemengd studentenhuis aan de Zuilenstraat 13. De vier meisjes en vijf jongens zijn lid van verschillende studentenverenigingen; Stan zit bij Veritas, Juliette bij UVSV en Chris de Jong, die fris gedoucht aanschuift, van USC. Stan: “Het is de bedoeling dat je hier in je eerste jaar komt wonen en je hele studie blijft, zodat het verloop in huis niet te groot is.” Stan logeerde de eerste week van zijn studie op de bank bij verschillende huizen tot hij een kamer kreeg op de Zuilenstraat. ”Ik was uitgenodigd voor het huisfeest en stond hier stipt om tien uur voor de deur, toen het feest nog niet eens was begonnen. Ik maakte kennis met mijn toekomstige huisgenoten, mocht hospiteren en kreeg de kamer. Hond Pieter was toen ook al één van de bewoners. Ik vond honden leuk, alleen ben ik vreselijk allergisch voor ze… Ik kreeg een kamertje op de bovenste verdieping waar ik altijd het raam open had staan om zo min mogelijk last te hebben van de hond. Maar nu, met de juiste medicijnen tegen mijn allergie en een luchtververser in de gemeenschappelijke woonkamer, gaat het prima. Als ik Piet uitlaat, zorg ik er wel altijd voor dat ik een schone hand heb en een ‘Pieterhand’, waarmee ik hem aanlijn, aai en koekjes geef.  

Juliette had meer moeite om een kamer in Utrecht te vinden: “Tot twee keer toe zat ik bij de laatste drie studenten die kans maakten op een kamer. Ik wist dat er ook nog een hospiteeravond op de Zuilenstraat was en hoewel ik daar veel te laat voor was, wilde ik de gok wagen. Anderhalf uur te laat holde ik de keuken binnen waar de bewoners al hun keuzes hadden gemaakt en riep ik: “Ik wil ook nog even zeggen wie ik ben en dat ik erg van katten houd. Niet wetende dat er een grote hond in de tuin zat.”  

Ongehoorzaam

Chris komt uit Ede. Hij studeert in Utrecht Rechten net als Juliette, en Natuurwetenschappen en Innovatiemanagement zoals Stan. Hij kwam in huis toen Pieter, die nu viereneenhalf is, ‘net in zijn pubertijd zat’. “Het was een moeilijke hond, hij luisterde slecht. Op een dag kwam ik in het park een vrouw tegen die tegen me zei: ‘Je moet meer praten met je hond en hem wat meer ruimte geven tijdens je rondjes.’ Het heeft geholpen. Piet wacht tegenwoordig, zelfs zonder dat ik hem vastleg, rustig voor de supermarkt in de Twijnstraat. Wel heeft hij nog het probleem dat hij ballen die hij afpakt van andere honden weigert terug te geven. Zelf krijgen wij hem dan niet te pakken; we moeten we de hulp van andere baasjes inroepen. Iedereen kan Pieter namelijk aanlijnen behalve wij zelf. Maar”, vergoelijkt Chris het gedrag van de hond, “Pieter komt uit een probleemgezin: zijn vader is overreden, zijn broer moest worden ingeslapen omdat hij vals was en Pieter heeft seks gehad met zijn eigen moeder; Oedipus is er niets bij.”

‘We laten hem vier keer per dag uit en ’s weekends zelfs vijf keer’

Stan: “Omdat we problemen hadden met Pieters gehoorzaamheid – ons rondje van vijfentwintig minuten liep vaak uit op anderhalf uur en hij had een huisgenoot in zijn hand gebeten – begonnen we castratie te overwegen. Tijdens onze huisvergaderingen werd dat onderwerp het uitvoerigst besproken. Er waren felle voorstanders maar ook felle tegenstanders. In overleg met de dierenarts besloten we om te beginnen tot chemische castratie over te gaan. Toen bleek dat Pieters persoonlijkheid niet veranderde en hij geen slome hond was geworden, waren de tegenstanders ook om; er kwam een definitieve castratie.” Juliette: “Tien dagen na de operatie moest Pieter door het park met een rompertje aan, zodat hij niet aan zijn wond kon likken. Het was een oranje ding waarmee hij volkomen voor schut liep, maar we konden geen andere kleur krijgen.”

De huishond is meer gaan eten sinds de ingreep. “Als je niet oplet, eet hij alles op wat hij maar te pakken kan krijgen”, zegt Juliette. Dat is een keer bijna fout gegaan. “Een keer gingen we allemaal de stad in en hadden we per ongeluk een zak chocoladepepernoten op tafel laten liggen. Iemand was iets vergeten, dus moesten we terug – toen stond Pieter op tafel naast een bijna lege zak. We hebben meteen het spoednummer van de dierenarts gebeld en zijn met een taxi naar de praktijk gereden waar zijn maag is leeggepompt.” Veel kans om te dik te worden heeft Pieter trouwens niet. “Hij wordt vier keer per dag uitgelaten en in het weekend zelfs vijf keer. We hebben een uitlaatschema en daar houdt iedereen zich keurig aan.” Want wonen op de Zuilenstraat 13 is je conformeren aan de huisregels en daar hoort het uitlaten van Pieter ook bij.