David en Dimitri Bruggemann openden afgelopen vrijdag Gastrobar Aandacht aan de Biltstraat 48, vlakbij hun andere zaak ‘Aandacht voor eten’. DUIC is benieuwd naar het verhaal achter de broers.

De broers David (34) en Dimitri (30) Bruggemann zitten beiden al van jongs af aan in de horeca, maar hebben wel hun eigen weg bevaren. David start met het cateringbedrijf Aandacht voor Eten in 2005 en opent zes jaar later een delicatessenzaak met dezelfde naam op Biltstraat 41.

Dimitri werkt op dat moment als kok op nummer 48 bij restaurant het Licht (voormalig Eetcafé Bram), maar David wil zijn broer graag in zijn bedrijf hebben. Vijf jaar geleden slaan de twee de handen in een en wordt ook restaurant Aandacht voor Eten geopend op nummer 29.

Als Eetcafé Bram op zoek gaat naar een nieuwe eigenaar, gaat het roer om. De delicatessenzaak gaat van de hand en de nieuwe Gastrobar Aandacht wordt de nieuwe uitdaging op nummer 48.

“Wat een verhuizingen he? En ja, ik ben weer terug op mijn oude plek!”, lacht Dimitri. “Toen we in 2012 een restaurant wilden openen, hadden we de keuze uit dit pand of het pand honderd meter verderop.” Dimitri wijst naar zijn broer. “Hij wilde nummer 29, dus toen zijn we uiteindelijk daarvoor gegaan en nu zitten we alsnog hier!”

In de keuken van het restaurant staat de Italiaanse keuken centraal en kan uitgebreid gedineerd worden. De nieuwe locatie zal Spaans/Italiaanse tapas en antipasta serveren. Als het nodig is, staan de broers binnen een minuut bij elkaar in de keuken.

“En voor klanten is dat net zo,” legt David uit. Hij wijst in de richting van het restaurant. “Als het aan de overkant vol is, stuur ik ze naar mijn broer toe.”

Good cop, bad cop

Beide broers beginnen op hun veertiende als afwasser in de keuken en klimmen langzaamaan hoger op. Ze kiezen beide hun eigen weg en staan tien jaar later zij aan zij in de keuken. Dat gaat prima, want de twee zijn behalve broers ook beste vrienden. Ze hebben veel overeenkomsten, maar er zijn ook verschillen.

“De taken zijn verdeeld; hij richt zich op de keuken,” legt David uit. “En ik op de bediening.”
“We lijken wel op elkaar, maar ik ben wat strenger en hij is wat vriendelijker.”
“Ik ben meer van ‘vriendjes maken’ en Dimitri schopt af en toe tegen wat scheentjes van het personeel aan; dan praat ik het weer goed. We spelen wel een beetje ‘good cop, bad cop’.”

“We spelen een beetje good cop, bad cop!”

Biltstraat in de lift

De Biltstraat stond bekend als ‘de straat met de uitzendbureaus’ en er was weinig levendigheid in de straat. Behalve het feit dat er altijd voldoende parkeerplaatsen beschikbaar waren voor het restaurant, zagen de broers het destijds somber in.

“Het merendeel van de panden stond leeg; het was hier net een spookstraatje. Het onkruid stond een meter hoog tegen de gevel; ik heb nog een keer onkruid lopen trekken. Het zag er echt niet uit.”

Vijf jaar later zijn er van de twaalf nog drie uitzendbureaus open. De leegstand is nagenoeg weggewerkt met restaurantjes, lunchrooms, kleine winkeltjes, een bakker, een slager en een viswinkel.

“De Biltstraat zit echt in de lift; er is weer volk op de been. Toen was er inderdaad amper concurrentie, maar er was ook amper een kip op straat. Nu zie je dat er zelfs mensen van verder weg hier komen winkelen of eten.”

“Met de Gastrobar willen we ons juist weer richten op de mensen uit de buurt,” vertelt Dimitri. “Het moet een soort buurtfunctie bekleden: mensen kunnen hier de hele dag terecht.”

“Een borrel, de lunch, het diner,” somt David op, “De hele dag genieten van goed eten.”
“En drinken!” zegt Dimitri trots terwijl hij zijn vinger in de lucht steekt. “We hebben straks vijftig wijnen op de kaart!”

Extra aandacht

De Gastrobar moet niet ‘zomaar weer een restaurant’ worden; David vindt extra aandacht voor de gasten van belang. De deur open houden en een jas aannemen zijn voor hem de normaalste zaken van de wereld, maar hij betreurt het dat die zaken voor de meeste ondernemers niet vanzelfsprekend zijn.

“Soms wordt je niet eens gegroet als je ergens binnen komt…”
“Of het is kortweg ‘Jo!’” valt Dimitri zijn broer in de rede. “Het is eigenlijk iets van het hogere segment horeca om bijvoorbeeld een jas aan te nemen, maar wij vinden het wel zo netjes.”

“Natuurlijk, het is extra werk, dus het kost tijd en dus geld, maar het is de extra aandacht die de gasten zich kunnen herinneren. Als ze naar huis gaan, moeten ze zich gewaardeerd voelen en niet alleen omdat ze hier hun geld uitgeven en niet ergens anders. Het moet compleet zijn; laagdrempelig, gemoedelijk, maar ook gewoon goed. Niet stijfjes dus, maar ‘correct’.”

Hotel Aandacht

Na het cateringbedrijf, de delicatessenzaak en het restaurant staat er met de gastrobar een nieuwe uitdaging voor de deur. Ook de gastrobar krijgt Davids volledige aandacht, maar het zal niet het laatste zijn wat er voortkomt uit de bijzondere samenwerking tussen de broers.

“Ik word altijd een beetje onrustig als de zaak eenmaal goed loopt. Dat is natuurlijk hartstikke mooi en ik zou wat gas terug kunnen nemen, maar voor mij werkt het averechts. Als de uitdaging weg is, krijg ik de kriebels; dan wil ik iets nieuws.”

David ultieme droom is het bezitten van een eigen hotel. Niet in de drukte van de stad, maar ergens op de Veluwe of in de Betuwe, waar het rustig is. Uiteraard wel met een goed restaurant, waar hij zijn kookkunsten kan showen.

“Een hotel waar gasten tot rust kunnen komen, kunnen genieten van een mooie kamer en een goede lunch en diner. Maar nu nog niet hoor; ik ben pas 34, dus ik moet nog even.” David kijkt tevreden zijn nieuwe zaak rond. “En nu eerst dit!”

(tekst: Zita Eijzenbach)