U en ik leven in een roerige tijd. Kunnen wij daar weinig aan doen? Hebben we daar vrijwel geen invloed op en is het enige wat velen van ons doen zo goed als mogelijk op de golven mee te deinen?

U en ik leven in een roerige tijd. Kunnen wij daar weinig aan doen? Hebben we daar vrijwel geen invloed op en is het enige wat velen van ons doen zo goed als mogelijk op de golven mee deinen? Natuurlijk hebben we er wel degelijk invloed op, maar dat kost je dan bergen energie. Veel in deze wereld heb jijzelf toch wel in handen. Van belang is dat we ons deze kostbaarheid van het leven dan moeten trachten te realiseren. De kunst is dat ten volle te ervaren en er dan van te genieten. En hoe gek het is, maar ook bij het ouder worden vrienden proberen te worden met ooit jouw eigen einde. Mijn accountant, een zoon van een beroemde Utrechtse bakkersfamilie, sprak mij een aantal jaren geleden aan: “Steef je zit aan het eind van jouw cyclus, stop met enkele van jouw activiteiten en pak jouw rust.” Ik schudde verschrikt bij die bespreking op zijn kantoor met mijn veren. Maar bij nader inzien was zijn uitspraak toch beslist niet merkwaardig. Hoe meer ik het leven ben gaan vieren hoe intenser ik beslist ben gaan leven. Daarom blijf ik mijn aandacht richten op liefde voor elkaar, schoonheid van het leven, eenheid, verwondering om maar een paar cliche’s te noemen. Zo moeten we samen een levenshouding er echt ingaan peperen om voller tot het bewustzijn te brengen wat er in onze wereld echt gaande is. De conjunctuur, structurele veranderingen en milieuproblemen van onze aarde dwingen ons er beslist toe.  Het is net als eb en vloed.

Ridder in de Orde van Oranje

Enkele weken geleden werden Hannie en ik, volkomen onverwachts, door onze Utrechtse Burgemeester Jan van Zanen Koninklijk onderscheiden, te weten Ridder in de Orde van Oranje Nassau. Eerlijk is eerlijk de zogenaamde ommelanden en familieleden wisten het allemaal tot het laatst toe, behalve wij!
Trots als een pauw stonden vrouwlief en ik daar in de Utrechtse Stadsschouwburg terwijl wij beiden deze leeuwen opgespeld kregen. Daarom wil ik langs deze weg al onze lezers en bezoekers van ons theater in het Rijks monumentale pand “Schiller” dank zeggen voor de vele reacties die wij in al die jaren kregen. 15 jaar geschiedenis flitste op dat moment op zo’n podium tijdens dit bijzondere evenement door mij heen. Speciale dank aan o.a. Femke Wolthuis. Al die jaren zijn Hannie en ik dag en nacht bezig om een niet gesubsidieerd theater met liefde voor cultuur draaiend te houden. En dat is mede mogelijk dankzij al onze lieve vrijwilligers aan wie wij veel dank verschuldigd zijn. Dank ook aan artiesten, technici en medewerkers van ons bedrijf Schinkel Benelux STEFON.

U begrijpt dat ook ik in de nabije toekomst moet denken aan het loslaten van bedrijf, theater en wellicht het schrijven van columns. Maar dit is beslist niet mijn allerlaatste column. Ik heb nog ontzettend veel inspiratie om ook in dichtvorm te schrijven. Het laatste jaar is daar, door veel te veel werk in ons eigen bedrijf, bijna niets van terecht gekomen. Over mijn geboortestad Utrecht, mijn moeders lijnen naar het prachtige Slavonië, maar ook ons theater zal mijn bijdrage op welke manier dan ook aan u zichtbaar blijven.     Ik blijf een echte liefhebber van het geschreven woord, op papier!

Schiller Theater ‘Place Royale’