Even een moment stilzitten om bijvoorbeeld een broodje te eten tijdens de lunch zit er niet in tijdens de dinsdagdienst van de Dierenambulance Utrecht. Nagenoeg continu gaat de telefoon met de ene na de andere melding; een gans in de tuin, ontsnapte konijnen, een dode kat tussen het raam, een postduif die niet meer vliegt, schildpadden in de sloot, een dode hond langs het kanaal, een slang in de tuin en daarnaast heel veel meldingen over vogels die tegen het raam zijn gevlogen, zijn gevangen door de kat of uit de boom zijn gevallen. “Zo gaat het altijd”, zegt Hettie van Oostenbrugge die nu zo’n 3,5 jaar bij de Utrechtse dierenambulance werkt. “Het is gekkenhuis en ik hou ervan, dit is echt mijn droombaan.”

Voordat Hettie kan beginnen om alle meldingen af te werken ligt er in de ruimte naast het kantoor aan de Van Everdingenlaan nog een hond rustig te wachten. “Deze hond hebben wij gisteravond opgehaald. Hij was ontsnapt en voorbijgangers die hem vonden alarmeerden ons. Wij hebben hem meegenomen en hij heeft bij ons de nacht doorgebracht. Het is echt een lieverd. De hond heeft weliswaar een chip, maar daarop is te lezen dat hij in Spanje staat geregistreerd. Het gaat waarschijnlijk om een straathond die naar Nederland is gehaald.”

En dat blijkt te kloppen. Na enig speurwerk werd de eigenaar gevonden en die staat dinsdagochtend dan ook op de stoep om de hond weer op te halen. Hij weet te vertellen dat de hond inderdaad uit Spanje komt en daarna naar een vrouw is gegaan, die na enige tijd ziek is geworden. Omdat het dier met weinig andere mensen contact heeft gehad, is hij soms nogal angstig en dat bleek ook toen de man hem maandagavond uitliet. Bij het horen van een knal schoot hij uit de riem en ging hij ervandoor. Inmiddels is hij dus weer met zijn baasje herenigd.

Tekst gaat verder onder afbeelding

Naast Utrecht rijdt de dierenambulance ook in de gemeenten De Bilt, Zeist en Bunnik. De eerste dienst duurt van 09.00 tot 16.00 uur en daarna is er nog een shift van 16.00 tot 23.00 uur. Zo gaat dat 7 dagen per week. Er is constant één auto op pad die alle meldingen moet afwerken. “In de zomermaanden worden wij veel vaker gebeld dan in de winter. Op een drukke dag moet ik soms wel 150 keer de telefoon opnemen, terwijl ik tijd heb voor ongeveer 20 tot 25 ritten per dag. Ik moet dus vaak ‘nee’ verkopen”, zegt Hettie. De dierenambulance kan vanwege het grote werkgebied en het aantal vogels niet uitrukken voor alle stadsvogels. Dit zijn bijvoorbeeld duiven, kraaien, koolmeesjes en roodborstjes.

“Maar soms maken we een uitzondering”, vertelt Hettie. Mensen die bellen omdat zo’n vogel bijvoorbeeld tegen het raam is gevlogen of omdat er een jong in de tuin ligt dat niet kan vliegen, worden wel altijd van advies voorzien. Hettie vertelt dan bijvoorbeeld dat veel jonge vogels vanaf de grond leren vliegen en dat dit soms een paar dagen kan duren. En wanneer een stadsvogel gewond is kunnen mensen deze zelf naar Stichting Vogelopvang Utrecht op Rotsoord brengen. Vanwege de drukte is deze opvang nu ook in de avond een paar uur geopend. “Niet iedereen neemt hier helaas genoegen mee. Zij nemen het ons dan kwalijk dat wij de vogel niet op komen halen. Veel mensen stellen zich heel erg hulpbehoevend op, terwijl ik vind dat zij zelf ook iets kunnen doen.”

Spoed

Ondertussen gaat weer de telefoon en dit blijkt een spoedgeval te zijn. Een hond is aangevallen door een andere hond, waardoor een stuk van het vel los hangt. In alle haast worden de spullen gepakt en vertrekt de auto vanaf Tuindorp naar De Bilt, waar het incident plaatsvond. Bij de ingang van een parkje staat een vrouw met haar hond te wachten op de dierenambulance. Zowel het baasje als het dier zien er geschrokken uit, geen wonder gezien de wond aan de zijkant van de hond. Een stuk van de huid hangt los en het dier probeert het loshangende vel los te trekken en de wond schoon te likken. Dit moet voorkomen worden omdat de dierenarts dit weer terug plaatst. De vrouw en de hond stappen achterin de dierenambulance en worden naar de dichtstbijzijnde dierenarts gebracht.

Tekst gaat verder onder afbeelding

Voordat Hettie de volgende melding oppakt wisselt ze van auto. De Dierenambulance Utrecht heeft twee voertuigen, een grotere, die vanzelfsprekend ideaal is voor het vervoeren van grote dieren en een kleinere. “Die kleine rijdt beter”, zegt Hettie. “De auto stinkt wel een beetje naar dood dier, sorry daarvoor. Ik heb hem helemaal schoongemaakt, maar ik krijg de geur er niet uit. Nu is het nog hevig, maar straks ruik je het niet meer.” Hettie is onderweg naar de Prins Hendriklaan in Utrecht. Daar zou een gans vastzitten in een achtertuin.

“Meldingen over watervogels, zoals ganzen, zwanen, eenden en meeuwen pakken wij wel op. Dit heeft te maken met de verspreiding van ziektes.” In de tuin blijkt een jonge nijlgans te zitten. Op de een of andere manier is het dier wel in staat geweest de tuin in te vliegen, maar kan het er niet meer uitkomen. Hettie drijft de jonge gans in een hoek, pakt hem op en stopt de vogel in een doos. De bewoner van het huis bedankt voor de inzet en Hettie gaat weer op naar de volgende melding.

Tekst gaat verder onder afbeelding

Sjef

Langs het Amsterdam-Rijnkanaal, vlakbij de Johan Wagenaarkade, zou een voorbijganger een dode hond hebben zien liggen. Omdat Hettie er niet direct naartoe kan heeft deze passant via WhatsApp een locatie gedeeld. Aangekomen bij het kanaal wordt eerst de jonge gans vrijgelaten. “Zo’n vogel kun je eigenlijk op elke plek met een beetje groen en water weer loslaten. Het dier weet zijn eigen weg wel te vinden”, aldus Hettie. Ondertussen wordt de zoektocht naar de dode hond gestart en niet veel later wordt het dier gevonden. Het blijkt alleen om een kat te gaan die vermoedelijk door iemand was begraven en door een ander dier weer was opgegraven. Aan de staat van ontbinding te zien en de vele maden op het levenloze lichaampje lijkt de kat er al even te liggen.

Hettie: “Deze moeten we meenemen. Dit zijn niet de meest leuke klussen.” Hettie haalt een paar handschoenen uit de auto, pakt hier dier vervolgens op en stopt het in een vuilniszak. “Hierdoor gaat de auto straks weer lekker stinken. Veel mensen snappen niet dat je een dier best wel diep moet begraven, anders gebeurt dit. Daarnaast is het verboden om huisdieren op publieke plekken te begraven. Ik hoop dat de kat een chip heeft zodat we de eigenaar kunnen achterhalen.”

Met de dode kat achterin wordt vervolgens koers gezet naar de Kromhoutkazerne. Een meeuw was tegen het glas gevlogen en kon daardoor niet meer doorvliegen. Deze moeten we ophalen en afzetten bij de vogelopvang.

Onderweg vertelt Hettie over de Utrechtse kater Sjef die eind 2020 overleed nadat onbekenden zwaar vuurwerk bij het dier hadden ingebracht. “Hier heb ik het wel een tijdje moeilijk mee gehad. Toen ik de kat ophaalde leefde hij namelijk nog. Het is altijd moeilijk om zwaargewonde dieren te zien, maar dit voerde wel de boventoon. Het was heel naar om te zien hoe hij eraan toe was en ik vind het dan ook onbegrijpelijk dat mensen dit kunnen doen.” Iemand die op de Kromhoutkazerne werkt heeft de meeuw al in een doosje gedaan. Hettie inspecteert het dier nog even en neemt hem daarna mee naar de vogelopvang.

Tekst gaat verder onder afbeelding

Ondertussen zijn een aantal meldingen alweer geannuleerd. Zo is de kat die tussen het klapraam aan zijn einde was gekomen opgehaald door de eigenaar en de postduif die niet meer vloog bleek een tijdje rust nodig te hebben, daarna fladderde het dier weer verder. Voor de konijnen werd niet uitgerukt omdat deze dieren heel moeilijk te pakken zijn en er daardoor veel tijd in gaat zitten. Hettie adviseerde de melder om ze zelf te vangen. De schildpadden konden in de sloot blijven zitten.

“Ze horen hier eigenlijk niet, maar zolang ze in het water zitten zijn ze niet te vangen. Als ze op de kant zitten is dat een heel ander verhaal, dan kunnen ze gepakt worden en naar de schildpaddenopvang.” Met de melding over de slang in een tuin werd ook niks gedaan toen het een ringslang bleek te zijn. “Deze komen gewoon voor in Nederland. Ik snap dat het eng kan zijn, maar het is niet onze taak om zo’n dier om die reden te vangen.” Waar Hettie wel voor uitrukt is een meerkoetkuiken in Voordorp. Een jongen die zijn hond aan het uitlaten was had het kuikentje gevonden en de dierenambulance gealarmeerd. Hettie haalt het diertje op en ook deze werd naar de vogelopvang gebracht.

Chip

Daarna is er tijd om de dode kat naar de het kantoor van de dierenambulance te brengen en te kijken of het dier gechipt is. Onderweg vertelt Hettie dat ze eigenlijk altijd op zoek zijn naar vrijwilligers, maar dat maar weinig mensen geschikt zijn. “Je hoeft geen opleiding diergeneeskunde of iets vergelijkbaars gevolgd te hebben. Dat heb ik ook niet. Je moet uiteraard wel affiniteit met dieren hebben, over goede communicatievaardigheden beschikken en stressbestendig zijn. In het verleden is gebleken dat de meeste mensen dit werk niet lang volhouden.”

Tekst gaat verder onder afbeelding

Op kantoor blijkt de dode kat een chip te hebben waarmee de gegevens van de eigenaar achterhaald kunnen worden. Hettie belt de man op en vertelt hem dat zijn kat is gevonden. De man schrok, bood zijn excuses aan en erkende dat het misschien niet zo slim was om zijn huisdier op zo’n manier te begraven. Omdat de dierenambulance nu alsnog zijn kat heeft meegenomen en ervoor zorgt dat het levenloze lichaam op een nette manier wordt vernietigd krijgt hij wel een factuur van 50 euro.

Tot slot moet Hettie naar de dierenarts in Terwijde om een kat op te halen. Het dier was even daarvoor vanwege zijn slechte conditie door een voorbijganger afgezet bij de dierenarts. De kat had een chip, waardoor de eigenaar op de hoogte kon worden gebracht. Hettie brengt de kat naar het dierenasiel aan de Koningsweg, waar het baasje het dier kan ophalen. Dit is de laatste melding van de middagdienst van de dierenambulance. Hierna neemt een collega het over om tussen 16.00 en 23.00 uur alle meldingen te verwerken. Voor Hettie zit de dag er in ieder geval op. “Ik hoop dat je een beetje een goed beeld hebt gekregen van wat wij doen.”