Utrecht is een decor van mooie, ingrijpende, grappige of ontroerende herinneringen. DUIC gaat met Utrechters terug naar hun memorabele momenten.

Sommige meisjes vieren het behalen van hun havo-diploma met een verblijf in de zon van Salou. Rachella en Eva gaan naar Terwijde. De pubermeiden kennen elkaar nog niet als de liefde hen allebei naar een woning aan Het Zand leidt. Hun vriendjes hebben het al lang leegstaande pand weten te kraken, iets wat op dat moment nog wordt gedoogd. De tieners treffen iets aan wat een makelaar zou omschrijven als: ‘een op een unieke locatie gelegen ruim opgezette villa met allure, omgeven door groen en een riante tuin. Met drie luxe badkamers, een inbouwkeuken met inductieplaten en vaatwasser en twee sfeervolle open haarden.’ Wauw. Er is ook nog gas en elektra. Hier kunnen de ouderlijke huizen van de dames niet aan tippen. Geschatte waarde: meer dan een half miljoen. Op deze plek kunnen ze – als ze er niet worden uitgezet en het gezellig blijft met hun vriendjes, zich de zomervakantie wel vermaken.

Tussen de meiden klikt het bij de eerste ontmoeting. Ze zitten op de bank als het vriendje van Eva zijn vriendin zit te pesten en Rachella in actie komt. “Gooi anders maar een bierflesje naar zijn hoofd.” Zij is awesome, denkt Eva. De gezamenlijke fietstocht die volgt – de vriendinnen besluiten de stad in te gaan om een nachtelijke versnapering voor hun vriendjes te halen – doet de rest. In de Utrechtse binnenstad filosoferen de meiden samen over de inrichting van de villa, waarbij ze zich voorstellen dat ze allemaal cavia’s in huis halen (want cavia’s zijn leuk en slim) die op de benedenverdieping de deur voor ze opendoen. Rachella en Eva fietsen huilend van het lachen de Gele Brug over; de pas geslaagden hebben elkaar gevonden en vormen voor elkaar een baken van rust in een volstrekt nieuwe wereld.

Met een paar vrienden extra wordt de groep in een paar weken groter en steeds hechter. Je ziet ze wel eens: tv-programma’s over een groep vrienden in villa’s. Rachella en Eva krijgen zo’n avontuur in de schoot geworpen. Ze hebben zich nog nooit zo vrij gevoeld. Als ze in hun eigen villakamer hebben geslapen – niet elke dag, anders krijgen ze heibel met hun ouders – genieten ze van een ontbijtje op de veranda. In de beleving van Rachella en Eva is het er elke dag mooi weer. Ze chillen én leren. Met name Eva heeft de behoefte om snel zelfstandig te worden. Dit is de ideale oefening. Elke dag overlegt de groep wat er gekookt moet worden en wie er geld heeft voor de ingrediënten. De jongeren worden creatief. Zo blijkt een gerecht met pindakaas, sambal en gebakken ui heerlijk te zijn. Boodschappen doen ze bij de noodsupermarkt in het nog niet zo lang geleden gestichte Terwijde. Dan steken de dames weer met kratten bier de spoorlijn over. De drank is voor een feestje, want dikwijls is er een drukbezochte, vette party.

Het wordt sowieso steeds drukker in de villa; iedereen wil in dit huis zijn. Tijdens de feestjes zijn er drank en drugs, maar het is niet alleen maar Sodom en Gomorra. De zus van het vriendje van Rachella (de huisoudste) bewaart de nodige rust. Bovendien zorgen Rachella en Eva af en toe voor de serieuze noot. Naast feesten en spelletjes spelen willen ze ook wel eens een goed gesprek voeren. Ze voelen zich verantwoordelijk. Als er jongere meisjes langskomen, knopen ze een gesprekje aan en ontfermen ze zich over hen. Eigenlijk begrijpen alle krakers wel dat ze een verantwoordelijkheid hebben. Het huis wordt schoongemaakt en onderhouden, de buurt wordt geïnformeerd als er een feestje komt en er is contact met de eigenaar, die niet blij is met de krakers. Na een paar maanden volgt er een rechtszaak. De jongeren zoeken tot op de bodem uit wat hun rechten zijn, maar kunnen niet voorkomen dat ze de woning moeten verlaten.

Op de dag des oordeels lopen de regendruppels van de ruiten. De herfst heeft haar intrede gedaan. Aan alles komt een eind, ook de relaties met de jongens stranden. De meiden gaan hun eigen weg, hebben even weinig contact, maar wonen later weer een lange tijd samen. Het avontuur in de villa duurde nog geen kwartaal. Later komt het besef wat die maanden wel niet hebben opgeleverd: zelfstandigheid, een leerschool in samenwerken en je eigen grenzen en onbetaalbare herinneringen. Maar bovenal: een vriendschap voor het leven.