De 48^e editie van de DUIC krant is weer uit en ligt weer verspreid door de hele stad. In deze speciale eindejaarseditie blikken we terug op het jaar 2017. Dat doen we met twee architecten van het stationsgebied: Joost Ector van het Stationsplein en Joost Hulshof van het nieuwe Hoog Catharijne. Ook spraken we Tara Scally, raadslid van GroenLinks en Michaël Stoker, directeur van Het Literatuurhuis.

Let op de eerstvolgende krant komt uit op 20 januari 2018.

Ook in de serie Het Jaar Van de eigenaar van het inmiddels gesloten Paradijs, de oprichter van Canal Pride Utrecht en de beheerder van de Domtoren. Daarnaast schreven we over de klassieker Clochard, bekeek Arjan den Boer een affiche en maakten we een fotografisch jaaroverzicht met de mooiste foto’s van het jaar.

Deze krant, vol met achtergrondverhalen, interviews en reportages, is door de gehele stad gratis af te halen. Kijk op dit handige kaartje waar dit bij jou in de buurt kan.

Hoofdredactioneel commentaar

Scoringsdrift

Toen we op de redactie de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar doornamen was het snel duidelijk: het Utrechtse nieuws werd afgelopen jaar gedomineerd door de afschuwelijke moord op Anne Faber. De media-aandacht was enorm en vooral in de laatste fase van de zoektocht aan kritiek onderhevig.

RTV Utrecht filmde zo close bij een mogelijke vindplaats dat er gesproken werd van een dieptepunt in de journalistiek. De Telegraaf wilde zo graag scoren dat de vondst van het lichaam werd gemeld terwijl daar nog geen sprake van was. Dat laatste was een blunder. Het eerste zou je een kwestie van beschaving kunnen noemen en ik kan me voorstellen dat achteraf de regionale zender terughoudender had willen zijn. Voorop staat dat elke medium de natuurlijke neiging heeft om als eerste het nieuws te brengen. Ook wij. Dus toen we het bericht kregen dat het lichaam van Anne Faber was gevonden en er ’s avond s een bijeenkomst in het Huis Utrecht werd gehouden, gingen we aan de slag. Ik vroeg journalist Tim de Hullu of hij meer wist. Hij kende Anne van het Huis Utrecht waar zij office manager was en had met collega’s meegezocht in de bossen van Zeist. Hij wist van niets. Er zat voor ons niet anders op om te wachten op een officiële mededeling.

’s Avonds kreeg ik een boze mail van Tim: “Je wist dat ik Anne kende via Het Huis, omdat ik daar een werkplek had, maar daar ging het niet om, het ging er om het nieuws snel te hebben. Terwijl jullie ook wisten dat de politie snel met nieuws zou komen. Ik vond het nogal respectloos en bijna onbeschoft. Het is heftig. Ze zat twee bureaus verderop. Maandag- en dinsdagmiddag heb ik meegeholpen met zoeken, om de Huis-mensen te ontlasten. Het is bizar om iemand te kennen, die ineens vermoord is. En dan zit je echt niet te wachten op journalisten die het eerst willen zijn met het nieuws over Anne. Tuurlijk, scoren is een gegeven in de journalistiek en ik snap dat heel goed, maar vooral bij zaken die zonder toedoen van de journalist niet naar buiten zouden komen.”

Een pittige reactie. Maar hij had een punt. Ook ik had me laten leiden door scoringsdrift terwijl prudentie op zijn plaats was.

In deze eindejaar editie spreken we met Siebe Palmen, muzikant en collega van Anne Faber bij het Louis Hartlooper Complex. Hij schreef het liedje verdwijnen. “Om haar toch een beetje onsterfelijk te maken.”

Michaël Kroonbergs