De 46^e editie van de DUIC krant is weer uit en ligt weer verspreid door de hele stad. In deze editie een verhaal over religieus erfgoed, een interview met Jan van Piekeren en gaan we terug in de tijd in Lunetten. Ook kwamen we bij de klassieker Willem Slok en stelden de vraag of meer foodtrucks en drankkraampjes in Utrechtse parken een goed idee is. Dit en nog veel meer is te lezen in de nieuwe krant.

Deze krant, vol met achtergrondverhalen, interviews en reportages, is door de gehele stad gratis af te halen. Kijk op dit handige kaartje waar dit bij jou in de buurt kan.

Hoofdredactioneel commentaar

Ton van den Berg, oud-journalist bij het Utrechts Nieuwsblad en tegenwoordig eigenaar van ‘journalistencafé’ Willem Slok, maakte voor het eerst kennis met deze zaak tijdens de EK-finale voetbal in 1988. Hij zal het me niet kwalijk nemen maar wat betreft kennis van deze klassieker is hij dus een broekie. In de glorietijd van Slok gingen journalisten naar de Lucas Bar en journalisten in opleiding naar Binnenbest. De enige journalist die de bar frequenteerde was Tros-coryfee Yvonne Habets en bij haar ging het zelden over het vak. En verder kwam heel Utrecht er. En dus ook veel kunstenaars. Bij Slok hangt nog altijd een tekening van Jan de Haas aan de muur. Hij betaalde er zijn rekening mee. De Haas, ontwerper van één van de posters van de Flight to Lowlands Paradise, was exponent van een lichting markante Utrechtse kunstenaars uit de jaren zestig en zeventig. Andere namen die me te binnen schieten: Jan Scherjon, nog steeds edelsmid, Arne Zuidhoek (van die ander poster van de Flight) en de in 1991 overleden Nol Manten. Mannen die woonden en werkten in tochtige huisjes in de Gasthuisstraat of Schalkwijkstraat, het ooit deftige genootschap Kunstliefde op vrijdagavond vooral bezochten vanwege het prettig geprijsde maar lauwe bier. Die zelden in chique galeries exposeerden maar hun werk op de jaarlijkse kunstmarkt op het Janskerkhof aan de man probeerden te brengen. Soms met succes, soms niet. Maar die tegenvaller werd dan weer snel verwerkt met enkele biertjes – wat bij de Haas ooit als gevolg had dat hij zijn hele collectie in de gracht wilde gooien. Tja, als niemand het koopt… De hoofdredacteur van deze krant kon erger voorkomen. Er is die avond gelukkig veel moois bewaard gebleven.

Romantischer dan toen zal een kunstmarkt niet meer worden. Jan de Haas en zijn vrouw Yvonne hebben jaren geleden Utrecht verruild voor de bossen van Maarn. Dat dit een minstens zo inspirerende plek blijkt te zijn, werd duidelijk toen ik zijn website bezocht. Geen idee of Maarn een café heeft. Maar dat de Haas ooit zijn rekening met een tekening hoeft te betalen lijkt me onwaarschijnlijk. De wilde haren zijn eraf, maar het werk is mooier dan ooit.

Michaël Kroonbergs