Op 24 februari is het precies een jaar geleden dat de oorlog in Oekraïne begon. Een massale vluchtelingenstroom kwam op gang en de Jaarbeurs in Utrecht was voor veel Oekraïners het eindpunt van hun vlucht en het startpunt van hun verblijf in Nederland. Deze datum en locatie worden aangegrepen voor een landelijke bijeenkomst voor Oekraïense vluchtelingen en een Walk of Hope waaraan iedereen kan meedoen. Stichting Vital’nya en DUIC publiceren tot 24 februari verhalen van vluchtelingen, hulpverleners en andere betrokkenen in Utrecht, zowel in het Nederlands als in het Oekraïens.

Lidiya (48), Kharkiv

Het was een pijnlijke beslissing om mijn woonplaats te moeten verlaten. Maar het was nodig. Mijn wijk was gebombardeerd door een straaljager en het was niet veilig om te blijven. Ik leefde in angst, kon me niet meer bewegen en wilde me verstoppen. Ik vertrok met een kleine rugzak met alleen mijn documenten en laptop. Mijn vader zat in een ander deel van de stad waar ik niet meer kon komen. Ik verliet daarom in mijn eentje mijn thuisland op 7 maart. Na een uur in de overvolle trein voelde het alsof ik een vreselijk videospel uitreed. Ik wist niet waar de trein heen zou gaan. Uiteindelijk bleek dat we richting Lviv reden en vervolgens naar Polen. In Polen voelde ik me niet veilig. Vrienden uit Nederland hebben een vliegticket naar Amsterdam voor mij geregeld.

Ik kwam aan in Utrecht op 10 maart 2022. Het was fris, maar heel mooi. Ik weet nog dat ik onder de indruk was van de verlichting van de stad, het leek zo kalm. Voor mij is Utrecht een stad van menselijkheid en oprechtheid. De Nederlanders hebben mij goed opgevangen. Hierdoor heb ik mijn veiligheid en zin in het leven weer teruggevonden.

Лідія (48), м. Харків.

Покинути рідне місто це було болюче рішення. Після бомбардування мого району в місті винищувачем, я не могла витримувати на фізичному рівні все це. Я не могла рухатися, мені постійно хотілося кудись сховатися і я зрозуміла, що я перестаю функціонувати. Мій батько залишився у місті, але у іншому районі ,я не мала змоги туди доїхати. Я залишила Україну 07 березня. Я їхала одна евакуаційним потягом, який постійно змінював напрямок. Я не знала куди я їду. Після години перебування в потязі, переповненому людьми, я відчула, що я вийшла з жахливої комп’ютерної гри. Назви станцій на залізничних станціях були закриті і ми не знали де ми їдемо. Я рухалася до Львову, потім до Польщі. У Польщі я не відчувала себе в безпеці, тому що постійно були думки про ескалацію. Я стояла на автовокзалі з маленьким  рюкзаком, в кому були лише документи та ноутбук. Друзі з Нідерландів, м. Утрехт купили мені квиток на літак  до Амстердаму.

10 березня я приїхала до Утрехту. Я відчула ковток свіжого повітря, мене вразило освітлення міста ввечері. Для мене Утрехт – це місто людяності та щирості. Нідерландці для мене – це великі люди, які створили свою країну, своє місто, свою історію. Це дозволило мені віднайти мою безпеку та відчуття життя.

Bijeenkomst 24 februari

Tickets voor het programma op 24 februari zijn te bestellen via deze website. Oekraïners kunnen gratis een ticket reserveren, aan Nederlanders wordt een bijdrage gevraagd om de dag mogelijk te maken. Om de landelijke herdenkingsbijeenkomst mogelijk te maken is een fondsenwervingscampagne gestart.