Op 24 februari is het precies een jaar geleden dat de oorlog in Oekraïne begon. Een massale vluchtelingenstroom kwam op gang en de Jaarbeurs in Utrecht was voor veel Oekraïners het eindpunt van hun vlucht en het startpunt van hun verblijf in Nederland. Deze datum en locatie worden aangegrepen voor een landelijke bijeenkomst voor Oekraïense vluchtelingen en een Walk of Hope waaraan iedereen kan meedoen. Stichting Vital’nya en DUIC publiceren tot 24 februari verhalen van vluchtelingen, hulpverleners en andere betrokkenen in Utrecht, zowel in het Nederlands als in het Oekraïens.

Olga (54), Kiev

Ik zat in mijn appartement op de 16e verdieping en keek naar buiten. Ik zag zoveel narigheid gebeuren, dat vergeet ik nooit weer. Ik dacht dat het snel voorbij zou gaan. ‘’Dit kan niet gebeuren in mijn stad, in mijn land’’ dacht ik bij mezelf. Toen een appartement vlak naast het mijne werd verwoest, besefte ik me dat het niet veilig was om hier langer te blijven. Ik besloot om te vertrekken naar mijn zoon in Nederland, hij studeert hier. Ik pakte een kleine koffer, maakte mijn appartement schoon, sloot af en ging naar het station. Er was alleen een evacuatietrein. De lichten in de trein waren uit voor onze veiligheid. Op dat moment herinnerde ik me het verhaal van mijn oma, tijdens de Tweede Wereldoorlog ontvluchtte zij ook het land met een evacuatietrein. Hun trein werd toen gebombardeerd. Er ging veel door me heen die nacht.

Op 4 maart kwam ik aan in Utrecht waar ik mijn zoon weer zag. Het was een enorm emotionele ontmoeting die ik nooit zal vergeten. Pas de volgende ochtend realiseerde ik me wat er was gebeurd, dat ik was gevlucht. Ik ben blij dat ik hier, in Utrecht ben. Utrecht is de beste stad van Nederland en ik ben blij dat ik met mijn zoon ben. Maar toch mis ik mijn huis en het leven voor de oorlog.

Ольга (54), Київ

25 лютого у мене були квиток на літак, я планувала зустрітися з сином, який живе та навчається в Утрехті.  У мене був шок, я сиділа у квартирі та дивилася на все що відбувається з вікна 16 поверху. Ця картина весь час у моїй уяві. Це було справжнє поле бою. Я думала, що це все швидко мине, бо так не може бути у моєму місті, в країні. Коли було влучення в житловий будинок і знищені квартири, в будинку неподалік від мого помешкання, я зрозуміла що лишатися небезпечно. Я вирішила їхати, зібрала невелику валізу, прибрала квартиру, закрила і пішла на залізничний вокзал. Був лише евакуаційний потяг. В потязі було вимкнене світло і я згадувала розповідь своєї бабусі, яка також їхала на евакуаційному потязі  під час Другої Світової війни з маленькою дитиною і їхній потяг попав під бомбардування. Я всю ніч стояла і дивилася у вікно. Так вдалося мені доїхати до польського кордону.

До Утрехта я приїхала 4 березня. Мене зустрів мій син, це була неймовірна зустріч, яку тяжко забути. Я лише наступного дня, на ранок усвідомила, що відбулося. Я люблю Нідерланди, місто Утрехт це найкраще місто у Нідерландах. Я зі своїм сином. Сумую за домівкою, за моїм життям, яке було до.

Bijeenkomst 24 februari

Tickets voor het programma op 24 februari zijn te bestellen via deze website. Oekraïners kunnen gratis een ticket reserveren, aan Nederlanders wordt een bijdrage gevraagd om de dag mogelijk te maken. Om de landelijke herdenkingsbijeenkomst mogelijk te maken is een fondsenwervingscampagne gestart.