Middels dit schrijven wil ik me opgeven als lijsttrekker voor de PVDA tijdens de gemeenteraadsverkiezingen in 2014. Misschien komt dit voor u als een verrassing, en ik hoop van harte: een prettige verrassing.  

Als geen ander ben ik geschikt om uw partij naar een eclatante overwinning te leiden. Ik zal uitleggen waarom. Mijn beroep, schrijver en dichter, vraagt niet om vastliggende standpunten. Het compromis is, zo zou je het kunnen zien, in mijn karakter verankerd, en tegelijkertijd weet ik me als geen ander in een eenmaal ontwikkelde visie vast te bijten.

Waar ik de ene dag zou kunnen vinden (mocht het partijbelang daar om vragen) dat Utrecht moet worden verkocht aan de hoogst-biedende partij, zou ik de andere dag een JSF willen kopen om de autonomie van de stad te verdedigen. En beide dagen zou ik oprecht overkomen, wat weer iets anders is dan: oprecht zijn.

Wendbaarheid, daar draait het in de politiek, en zeker in de sociaal-democratie, tegenwoordig om. Gilbert Isabella, de man zonder mening, is daarin mijn grote voorbeeld. Of beter: Marleen Haage, een van mijn concurrenten voor de hoge post van lijsttrekker, een aardige vrouw die het echter niet mag worden. Ik zal uitleggen waarom.

Anders dan mijn collega Haage, zal ik me niet met details gaan bezighouden. Want laten we wel wezen: de veiligheid van buschauffeurs of het aantal plekken in de kinderopvang, daar win je geen sociaal-democratische oorlog mee. Nee, we moeten terug naar een brede visie, – een visie die, anders dan in de oude tijden van Sarphati of Drees, tussentijds moet kunnen worden aangepast, of laten we zeggen: verbeterd.

Diederik Samsom is daarbij mijn grote voorbeeld. Wat kan die man mooi tussentijds zwenken!

Daarom wil ik u mijn basisvisie voorleggen. Een visie die van durf getuigt, van helderheid, een visie waar we eindelijk eens mee aan het werk kunnen. Het is namelijk zo dat ik Utrecht, geheel in de geest van de sociaal-democratie, wil opstoten in de vaart der volkeren. Daartoe moet, het komt niet als een verrassing, want alle grote sociaal-democraten zijn ook gemankeerde bouwheren, het centrum van de stad als eerste worden aangepakt.

Steeds meer zie je een bedenkelijke, kleinburgerlijke hang naar oude grachten, lommerrijke wandelwegen en overzichtelijke woningbouw. Berlage en Le Corbusier draaien zich om in hun graf!

Hoog Catharijne, zowel het ‘oude’ als het nieuwe, getuigen van eenzelfde kleinzielige grondhouding. Dat kan beter. Wat zeg ik: dat moet beter. Het hele centrum moet op de schop, en er mogen, nee moeten hoge woningen opschieten, overal waar de blik maar kan verwijlen. Kantoorpanden van giganteske afmetingen zullen daartussen te pronk staan, als diamanten in een halsband. Het geheel wordt, uiteraard, doorsneden door meerbaanswegen, in alle richtingen.

Utrecht: het zaken- en bestuurshart van Nederland; zo zie ik het voor me, beste mensen; dit is onze enige kans op een toekomst, althans, op een toekomst die ons niet veroordeeld tot een schrijnend bestaan als toeristische attractie in het oude, verzonken Europa.

Natuurlijk zal niet iedereen het er mee eens zijn. Uiteraard niet. Maar dat zijn, opnieuw, details, en met details kun je niet regeren. Mocht het echt nodig zijn, dan is het altijd nog mogelijk om het leger in te zetten! Helpt dat niet, dan is veranderen van standpunt zeker een goede, tweede optie.

Dames en heren van de Utrechtse PVDA. Ik kan me goed voorstellen dat u nog vragen heeft. Die beantwoord ik graag in een persoonlijk gesprek.

Een hartelijke, ja socialistische groet, van uw Chrétien Breukers

Chrétien Breukers (1965) is dichter en publicist. Sinds 2000 woont hij Utrecht, een stad waar hij een grote liefde voor heeft opgevat. Hij schrijft regelmatig een open brief voor DUIC.