Utrecht is een decor van mooie, ingrijpende, grappige of ontroerende herinneringen. DUIC gaat met Utrechters terug naar hun memorabele momenten.

De beste ideeën ontstaan in de badkamer. In haar woning nabij het Wilhelminapark staat Babs van Geel onder een warme douchestraal en kijkt ze naar een zwangerschapstest. Bij het zien van het blauwe streepje voelt ze niet alleen enorme blijheid over de komst van haar derde kindje – ze is ook bevrijd, ziet de laatste zwangerschap als een begin van een nieuw leven. Ze denkt: ‘Nú mag ik mijn eigen keuzes maken. Nu mag ik weg.’ Weg uit het bedrijfsleven. Na acht jaar presteren als organisatieadviseur, waarin het van oorsprong verlegen en faalangstige meisje zichzelf dwong voor groepen te gaan staan om zo heel veel te leren, voelt ze dat het tijd is om te doen wat haar hart haar ingeeft. Ze zegt haar baan bij Heineken op en volgt een verkorte opleiding fotografie.

Fotograferen heeft ze altijd leuk gevonden. Contact maken met mensen en ze vastleggen zoals ze zijn. De opleiding leert Babs al snel wat ze wil met haar foto’s: een verhaal vertellen. Als ze in de eindfase van haar opleiding eens te laat de klas binnenkomt en direct de vraag krijgt wat haar eindexamenonderwerp wordt, rolt het antwoord zomaar van haar lippen: “De eenzaamheid van het ouder worden.” Haar eigen opa’s en oma’s hadden in Brabant een warm nest, met continu familie en ander gezelschap om zich heen. Zelf heeft Babs het ook altijd goed gehad, maar door te lezen en om zich heen te kijken, weet ze dat dit niet voor iedereen geldt.

Babs wil iets doen voor mensen die er zelf niet op uit gaan

Ze gaat aan de slag. Via haar ooms komt Babs in contact met Greet, een oudere vrouw uit Culemborg. Vier maanden lang volgt Babs haar en legt een leven vast. Ze laat zien hoe Greet haar tochtjes alleen met scootmobiel over de dijk maakt en hoe zij in haar eentje een magnetronmaaltijd op een theedoekje nuttigt voor de televisie. Babs wil gevoel overbrengen met haar fotografie en dat lukt. De eenzaamheid komt keihard bij mensen binnen.

Stichting

Babs studeert af met een maximale beoordeling, maar weet: hier blijft het niet bij. Ze wil eenzaamheid aanpakken, iets doen voor mensen die er zelf niet op uit gaan én anderen daar bewust van maken. Maar hoe? Het antwoord komt als ze met haar ouders in Zuid-Afrika verblijft. In een restaurant in Stellenbosch betalen alle gasten vijf rand bovenop hun rekening, ten behoeve van daklozen in de stad. Dat is het! Restaurantgasten die een euro extra betalen om eenzaamheid onder ouderen tegen te gaan.

Terug in Nederland richt Babs een stichting op: EET met je hart. Ze verzamelt mensen om zich heen; vriendinnen gaan in het stichtingsbestuur, een vader van school verzorgt de huisstijl. Babs werkt nog harder dan ze in het bedrijfsleven deed en moet op enig moment een stapje terug doen om haar gezin en zichzelf er niet onder te laten lijden. Het idee slaat aan: Utrechters Barry Atsma en Claudia de Breij happen toe als ambassadeurs en zeven Utrechtse restaurants willen meedoen, onder meer MaS (nu Héron) in de Schalkwijkstraat. Daar is in april 2013 de officiële start. Babs nodigt ouderen uit en ook burgemeester Wolfsen is aanwezig.

Een doodzenuwachtige Babs wendt zich in een speech tot de special guest van de dag: Greet uit Culemborg. Ze vertelt Greet hoe zij haar heeft geraakt, dat eenzaamheid niet kan in een land als Nederland, dat ze hoopt dat in Utrecht veel restaurants gaan meedoen en dat ze het project in heel Nederland wil gaan uitbreiden. Babs’ moeder pinkt een traantje weg, vriendinnen zijn geraakt. De eerste campagne levert drieduizend euro op. Een eerste ontmoeting in MaS is een feestje voor de deelnemers.

Inmiddels doen er in Utrecht en De Bilt meer dan zestig restaurants mee, is er onlangs 28.000 euro opgehaald en zijn er acht tot tien ontmoetingen per maand. Ouderen gaan in de deelnemende horeca met elkaar in gesprek, vaak aan een speciale stamtafel. De ontmoetingen leiden tot nieuwe contacten en activiteiten. EET met je hart is in zestien gemeenten actief, met driehonderd vrijwilligers, maar Babs’ verlangen om goed te doen is nog niet gestild. Over twee jaar moeten ouderen in dertig gemeenten kunnen profiteren. In vier jaar tijd is er veel gebeurd en dat is allemaal te danken aan die ene heldere ingeving onder de douche. En natuurlijk aan Greet, die niet lang na de start van de stichting overleed. Ze leeft voort in de verhalen. In speeches spreekt Babs – met veel meer zelfvertrouwen dan voorheen – regelmatig de naam uit van haar grote inspirator.

Schrijver: Tim de Hullu

Tim de Hullu legt herinneringen vast in boeken: biografieschrijven.nl