Utrecht is een decor van herinneringen. Mooi, ingrijpend, grappig of ontroerend. DUIC gaat met Utrechters terug naar hun memorabele momenten.

Ze moet lachen als hij bij haar aan de kassa staat. Inge heeft hem al eens ontmoet. De knappe jongen die op deze zondagmiddag een kaartje voor de film Zorba de Griek wil kopen bij bioscoop Camera/Studio, trof ze eerder op het Centraal Station. Ze was toen onderweg naar Hollandsche Rading, voor een boswandeling met haar zes jaar jongere zusje. Dat moest van haar moeder, maar ze had er helemaal geen trek in. Al rokend stond ze een beetje naar donkere jongens te gluren, toen één van hen haar in deftig Frans vertelde dat roken op deze plek verboden was. Inge haalde haar schouders op en diende hem in vloeiend Frans van repliek. Frans was haar favoriete vak geweest op de middelbare school en thuis aan de Bellamystraat werden Franse chansons gedraaid. Nog een jaartje werken, dan was ze achttien en kon ze Frans studeren. Haar goede Frans viel in de smaak bij de jongen, die Hachemi heette. Hij was groot, had donkere ogen en lachte aantrekkelijk zijn tanden bloot. Net als Inge was hij atheïst en socialist. Er was een klik, maar toen Inge in de trein stapte, leken hun wegen te scheiden.

Een week later kijkt ze weer in die schitterende donkere kijkers. Een collega van Inge, die in het loket naast haar zit, heeft hem naar haar doorgestuurd, omdat zij Frans spreekt. Hachemi vraagt Inge tot hoe laat ze moet werken. Tien uur. “Mag ik je dan opwachten?” Natuurlijk. God, wat is hij knap. Hij brengt haar naar huis en een zoentje bij de deur is het begin van vele ontmoetingen.

Thuis heeft ze het erover met haar moeder. “Ik heb nu toch een leuke Fransman ontmoet!” Omdat haar ouders graag willen weten met wie ze omgaat – niet al haar vriendjes zijn tot nu toe in de smaak gevallen – vragen ze haar Hachemi eens mee naar huis te nemen. In de keuken fluistert haar moeder: “Dat is geen Fransman, hoor. Ik denk dat hij uit Noord-Afrika komt.”

Rustiger leven

Inge heeft geen idee, maar haar moeder heeft gelijk; Hachemi is een Marokkaanse vluchteling. Als lid van de vakbond was hij persona non grata van koning Hassan. Voor de familie Keff is zijn afkomst om het even.; de jongen is attent, kookt heerlijk en ook moeder Keff vindt hem een knapperd. Bovendien kan een vriendje wellicht wat rust brengen in het leven van Inge.

De tiener houdt namelijk nogal van stappen, de Oudegracht heeft haar in zijn macht. Na het werk gaat ze altijd naar het naastgelegen café De Tregter, ze houdt van jazzkelders en drinkt en toept met vrienden in De Vriendschap op ’t Wed. Het is genieten geblazen, ook tijdens haar werk in de bioscoop. 

De sfeer is bijzonder, de collega’s zijn leuk. In de pauze kunnen mensen gebruik maken van een buffet, klaargezet door mevrouw Breul met haar harde lach. Soms moet Inge invallen voor een ouvreuse; met een lampje wijst ze dan de bezoekers naar hun plek en neemt plaats op een klapstoeltje naast de ingang. Ze ziet de mooiste Franse films en moet op een belletje drukken als het beeld of geluid hapert. Ze kan geen genoeg krijgen van de films en gedraagt zich als een filmster. Dan paradeert ze naast de bezoekers: “Neemt u daar maar plaats.” Ze is ingenomen door de theaterwereld. Door Hachemi verandert haar leven inderdaad, vooral ook omdat ze binnen een jaar zwanger wordt en ze daarom gaan trouwen. Een ‘moetje’, zogezegd.

Met vier jonge zwangere vrouwen staat ze op een woensdagochtend (wanneer trouwen het goedkoopst is) in het stadhuis. Het uitgaan én haar werk bij Camera komen ten einde. Ze krijgt zoon Ramses en een paar jaar later Karim. Het huwelijk met Hachemi is aanvankelijk fijn, maar strandt na vijftien jaar. Tegenwoordig woont Inge op zichzelf aan een hofje in de Utrechtse binnenstad. Daar komen dikwijls herinneringen boven aan de ontluikende liefde en de mooie jaren in Camera/Studio. In 2014 staat de Utrechtse met haar kleindochter in de bioscoop en maakt een praatje met een kassajongen. “Waarom komt u niet weer hier werken?”, vraagt de jongen aan de 65-plusser. Inge heeft zijn aanbod serieus overwogen. Dat zou toch schitterend zijn, twee avonden weer achter de kassa? Voor de aardigheid. Ze heeft het toch maar niet gedaan; haar vrijheid is haar ook wat waard. Achteraf is de gedachte al bijzonder genoeg: dat ze na vijftig jaar had kunnen terugkeren om er het einde van de oudste bioscoop van Nederland mee te maken.