Het jaar van Robbert Kalff: ‘Eigenlijk is het bizar dat een Pride nodig is in deze tijd’ | De Utrechtse Internet Courant Het jaar van Robbert Kalff: ‘Eigenlijk is het bizar dat een Pride nodig is in deze tijd’ | De Utrechtse Internet Courant

Het jaar van Robbert Kalff: ‘Eigenlijk is het bizar dat een Pride nodig is in deze tijd’

Het jaar van Robbert Kalff: ‘Eigenlijk is het bizar dat een Pride nodig is in deze tijd’
De eerste editie van de Canal Pride in Utrecht was een groot en kleurrijk feest. Door de grachten kwamen boten vol hossende, springende mannen, vrouwen en anderen voorbij. Voor de goede zaak welteverstaan, want voor organisator Robbert Kalff is het een serieuze aangelegenheid. De stad heeft het volgens hem omarmt en ja – daar kan hij emotioneel van worden.

De eerste editie van de Canal Pride in Utrecht was een groot en kleurrijk feest. Door de grachten kwamen boten vol hossende, springende mannen, vrouwen en anderen voorbij. Voor de goede zaak welteverstaan, want voor organisator Robbert Kalff is het een serieuze aangelegenheid. De stad heeft het volgens hem omarmt en ja – daar kan hij emotioneel van worden.

Naam Robbert Kalff
Leeftijd 47 jaar
Van Café Kalff
Moment
De eerste Canal Pride

Robbert Kalff zat op zaterdagochtend 17 juni op de fiets. Waar hij veertien maanden lang keihard voor heeft gewerkt, zou vandaag echt gaan gebeuren. Het was gelukkig stralend en warm weer, dus het zou goedkomen, bedacht hij. De café-eigenaar zag in de binnenstad overal regenboogvlaggen hangen – ook op plekken waar hij geen contact mee had gehad en bij organisaties die niet betrokken waren bij de Canal Pride. “Dat ontroerde me”, vertelt hij. De tranen staan in zijn ogen. “Het was bizar hoeveel mensen er op een positieve manier mee bezig waren. Daar doe je het uiteindelijk allemaal voor.”

Op andere evenementen die hij organiseert als eigenaar van homokroeg Kalff op de Oudegracht rent hij rond met lichtjes en touwtjes, maar deze zaterdag moest ‘hij handjes schudden, lief lachen en interviewtjes geven’. Geen zware taken. “Ik heb de Canal Pride Utrecht zelf bedacht en wereldkundig gemaakt, maar vervolgens heb je mensen nodig die van alles gaan regelen. In de steeg bij mijn kroeg kan ik het zelf nog wel af met mijn medewerkers, maar dit was van een andere orde.”

‘Met de Canal Pride kunnen we iedereen eraan herinneren dat de homo-emancipatiestrijd nog gaande is’

Trots is niet het gevoel dat overheerst. “Het zit heel diep”, begint hij uit te leggen. “God, ga ik bijna weer janken!” Hij neemt een slok van zijn koffie en vervolgt: “Als ik bij een demonstratie tegen Poetin sta, ben ik oprecht verontwaardigd dat wij, als LHBTI’ers (lesbiennes, homoseksuelen, biseksuelen, transgenders en intersekse personen – “Het is inderdaad een hele lijst”), niet als volwaardig worden gezien maar als onderwerp of excentriekeling. We zijn gewoon mensen! Als je dat dan op deze manier bevestigd krijgt van zoveel mensen, dan komen we ergens. Het is niet trots wat ik voel, maar een gevoel van erkenning.”

Drukte
Er kwamen ook die dag emoties los. De spanning en adrenaline bleven de hele dag aanwezig bij Robbert. Veertien maanden lang was hij met die ene dag bezig geweest. “Pas om elf uur ’s avonds kon ik genieten. Het hoogtepunt was toen de eerste boot onder de Stadhuisbrug door voer. Stond ik daar naast burgemeester Jan van Zanen, keihard te blèren.” Hij was niet de enige. De binnenstad liep vroeg vol, volgens de politie waren er bijna 33.000 mensen op de Pride afgekomen. Náást de 60.000 die er toch al zijn op een zomerse zaterdag. “Ik heb niet alles kunnen zien, omdat ik wel 24 keer ben geïnterviewd. Pas toen ik vanaf het VIP-deck bij Club Basis aan de Oudegracht naar mijn kroeg verderop wilde lopen, zag ik hoeveel mensen er waren. Bij de Rembrandt-bioscoop liep ik helemaal vast.”

Het aantal mensen dat de politie noemde, doet Robbert niet zoveel – “weet ik veel hoe je dat telt” – maar de drukte voor zijn kroeg wel. Hij lacht en vertelt: “Ik heb even verkeersleider moeten spelen. Mensen die met de fiets of kinderwagen door de menigte wilden lopen, heb ik omgeleid.” Na een half uur werd die taak overgenomen en liep hij door naar zijn kroeg op de Oudegracht 47. Er kwamen wildvreemde mensen op hem af. “Daardoor kreeg ik de bevestiging dat het nodig was, het een mooie dag was en ik terecht mijn nek heb uitgestoken.” Tevreden leunt hij achterover.

Emancipatiestrijd
Is het niet raar dat een Pride in deze tijd nodig is? “Ja”, antwoordt Robbert resoluut. “Bizar. Er is ook nog niemand die me heeft kunnen uitleggen wat ik, als homoseksueel, een ander zou kunnen aandoen. Wat de fuck.” Hij wil gelijkheid, hetzelfde zijn als ieder ander. “Sommigen zeggen: ‘Doe dan niet zo’n Pride’.” Hij haalt zijn schouders op. “Dat kan ik weerleggen. In Rotterdam is elk jaar een carnaval met blote tieten. Dat vinden die mannen prachtig. Wij doen niet iets anders.”

Het idee voor de sloepentocht door de gracht kwam voort uit de bekende Canal Pride in Amsterdam. In het begin was er scepsis. ‘Moet je dit nou wel doen? Is het nog wel nodig? Wordt het geen flauwe kopie van Amsterdam?’ Robbert dacht van niet. De kritiek erop stimuleerde hem alleen maar. Twijfels waren er bij de kroegbaas alleen op het gebied van praktische zaken. “Zelfs binnen de gemeenschap wordt vaak gezegd dat een homokroeg of een gaypride niet meer nodig is. Maar ik vind van wel. We worden vaak apart gezet en kunnen daarvan gebruikmaken om ons hokje zichtbaar te maken. Er zijn in Utrecht meer dan zeventig organisaties bezig met LHBTI-zaken. Dat vergeten we wel eens. Om iedereen eraan te herinneren dat die emancipatiestrijd nog steeds gaande is, kunnen we daar op zo’n dag aandacht voor vragen.”

Het is volgens Robbert de beste manier om aandacht voor ‘de goede zaak’ te vragen. “Het creëert zichtbaarheid en dat zorgt weer voor een klimaat waarin acceptatie groeit.” Veel organisaties waren direct enthousiast, andere moesten overtuigd worden. Sommige gaven aan dat ze geen ‘carnaval’ wilden. “Van die organisaties heb ik later gehoord dat de Pride hun verwachtingen had overtroffen.”

Nek uitsteken
Jammer, zegt Robbert Kalff, is dat niet iedereen binnen de LHBTI-gemeenschap zijn mening deelt om de strijd voort te  zetten. “Dan neem je het leven iets te gemakkelijk voor lief. Vóór ons hebben ook veel mensen hard moeten strijden. Er zijn gelukkig steeds meer uitingen en bij elk van die evenementjes steekt er wel iemand zijn nek uit.” Daar houdt-ie zich dan maar aan vast.

Hij vindt het lastig concreet te zeggen wat de Pride teweeg heeft gebracht, maar is ervan overtuigd dat organisaties door zichtbaarheid sneller voet aan de grond krijgen bij overheidsinstellingen. Het Midzomergracht Festival – het tiendaags festival dat seksuele diversiteit en genderdiversiteit viert en waarbinnen de Canal Pride plaatsvindt – besteedt al jaren aandacht aan zichtbaarheid. Maar de Pride heeft nog veel meer aandacht getrokken. “Al die voorpagina’s van kranten betekenen echt iets. Ze zijn klimaatscheppend – als dat een woord is.”

Volgend jaar
Robbert Kalff vond een Pride in Utrecht ook nodig omdat het Amsterdamse evenement door de stad is overgenomen en door commercie wordt beheerst. Inmiddels begrijpt hij beter hoe dat zo is gelopen. “Je hebt er als organisatie na twintig jaar minder grip op. Het is voor ons een grote uitdaging dat hier te voorkomen – door af en toe ‘nee’ te zeggen en goede voorwaarden te scheppen voor deelnemers.”

De zaak wordt volgend jaar vrolijk voortgezet. De druk neemt volgens Robbert alweer toe. “Het is nu al druk. We moeten de goede sfeer behouden en het feest niet uit de hand laten lopen door iedereen zomaar zijn gang te laten gaan. De vergunningaanvragen voor die dag worden met ons overlegd. Niet elk terras langs de werf kan die dag een privéfeestje houden; de aandacht moet op de boten blijven. Ook verwachten we nog meer bezoekers, voor wie meer georganiseerd moet worden. Er komen op meer plekken in stad afterparty’s.” De verwachtingen en verantwoordelijkheden zijn groter dan vorig jaar. “We krijgen de volle laag dit jaar als er dingen misgaan.”

In de gay scene was de kroegbaas al bekend, maar door de Canal Pride ondervindt hij hoe het is om wat meer een publiek figuur te zijn. Hij lacht als hij zegt: “Ik weet nog dat ik riep dat ik geen bobo wilde worden. Zonder uitvoerende taak vind ik het werk minder leuk, maar ik merk dat ik daarnaast toch een beetje bobo wordt.” Daaraan moet hij toevoegen: “De deuren gaan nu wel makkelijker open – het voordeel van publiek wat bekender zijn. Een nadeel is dat ik het tegenwoordig soms alleen nog over werk heb. Wat ik daaraan doe? Naar het buitenland op vakantie gaan.” Hij haast zich te zeggen dat hij de downsides zeker voor lief neemt. “De zaak is belangrijker.”

3 Reacties

Reageren
  1. Yoshua

    Jammer om te lezen dat er niet is geluisterd naar de verstandige mensen binnen de scene.
    Alles wijst erop dat een homo carnaval juist averechts werkt, persoonlijk kan ik een homo carnaval door de grachten wel waarderen.
    Ik ken ook mensen die van mening zijn dat homoseksualiteit aanstellerij is en een homo carnaval juist pure provocatie is en een aanval op hun denken.
    Mensen die niet willen of kunnen accepteren dat er andere mensen zijn met een andere manier van leven, zullen juist door een homo carnaval meer afkeer krijgen.
    Kijk maar naar Amsterdam, daar heeft het homo carnaval zeer negatief uitgepakt in de afgelopen 20 jaar,
    Van homo hoofdstad van de wereld afgegleden naar een homo haatstad.
    LHBTI’ers zullen moeten accepteren dat er mensen zijn en blijven die hun manier van leven verafschuwen en op geen enkele manier van gedachten zijn te veranderen.
    Het is ook niet zo dat iedere heteroseksueel de ander kan waarderen en iedereen aardig vindt.
    Zelf ben ik een imposante reus van 205cm sommige mensen associëren dat met brutenkracht, sterk en geweld, terwijl ik helemaal niet gewelddadig ben.
    Homo haat is nu nog incidenteel in de stad, ik denk dat wanneer men ook 20 jaar de doelgroep gaat provoceren dat er ook in Utrecht toestanden plaat gaan vinden zoals dat nu al in Amsterdam het geval is.
    Volgens mij zijn er betere oplossingen te vinden om de doelgroep te bereiken en te laten zien dat LHBTI’ers doodnormale mensen zijn met problemen en geluk zoals ieder ander die beleeft.

  2. Berend

    “Door de grachten kwamen boten vol hossende, springende mannen, vrouwen en anderen voorbij”
    Mannen… vrouwen… anderen? Aparte formulering.

  3. BW

    @Yoshua
    Welke verstandige mensen binnen de scene vonden dat je in Utrecht beter geen pay pride kunt organiseren? Wat hebben die mensen dan precies gezegd? Waarom noem jij het steevast “homo carnaval”? Bestaat er een verband tussen de gay pride en homo acceptatie in Amsterdam? Wat heeft jouw postuur hier mee te maken? Zomaar wat vragen na het lezen van jouw best wel onsamenhangende verhaal…

Plaats een reactie

Lees voor u reageert onze algemene voorwaarden. Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Uw IP adres is geregistreerd (wordt niet gepubliceerd).