De invulling van deze zaterdag lag reeds lang vast. Vandaag stond ik er alleen voor. Eerst moest ik ervoor zorgen dat mijn zoon om kwart over acht in Eindhoven was. De competitiewedstrijd tegen de leeftijdsgenootjes van PSV stond voor half tien op de rol. Gewonnen. De middag stond in het teken van mijn basketballende dochter. Zij speelde een uitwedstrijd tegen de koploper in Capelle aan den IJssel. Verloren. Kortom, met een kleine 300 kilometer op de teller draaide taxibedrijf Alkemade deze zaterdag weer op volle toeren. 

Met ieder kind was ik ongeveer vier uur op pad. Zo’n eerlijke verdeling van aandacht behoort niet altijd tot de mogelijkheden. Het voetbalprogramma van mijn zoon is daarvoor te intensief. Deze week trainde hij op maandag en donderdag. Op woensdag had hij een oefenwedstrijd en een zaalvoetbalwedstrijd op vrijdag. En zaterdag was er natuurlijk de competitiewedstrijd tegen PSV. Samen met mijn vrouw stoppen we aardig wat tijd in het faciliteren van zijn voetbal. Toen de trainer van mijn zoon op zoek was naar ouders voor de klankbordgroep aarzelde ik wel. Moest ik nog meer tijd in voetbal stoppen? Uiteindelijk heb ik mij toch aangemeld. Die soms bizarre en fascinerende wereld blijft mij trekken.

Meerdere ouders liepen zich warm voor de klankbordgroep. Uiteindelijk was het felbegeerde plekje voor mij. Vervolgens duurde het even tot ik weer iets hoorde. Het management van FC Utrecht zat eigenlijk niet te wachten op nog een praatclub. Nog voordat de klankbordgroep was gestart, was deze al weer opgeheven. Wat nu? Tijdens de wedstrijd van mijn dochter bedacht ik mij dat er bij het basketbal altijd iemand nodig is om te tafelen. Dat is een official die de stand en de tijd bijhoudt. Dat klinkt op zich niet aantrekkelijk. Als ik mij nou ‘tafelheer’ zou noemen dan klinkt het al een stuk vrolijker. Misschien moet ik dat eens serieus overwegen.