Ieder jaar komen er bij het Museum Catharijneconvent zo’n tienduizend kinderen en begeleiders over de vloer voor één heel speciaal persoon: Sinterklaas. De goedheiligman mag hier al sinds een jaar of tien voor enkele weken verblijven tijdens zijn bezoek aan Nederland, zodat Utrechtse kinderen hem kunnen ontmoeten.

Voor de kinderen die de Sint willen bezoeken is dat natuurlijk heel leuk en spannend, maar het museum wil er ook een leerzaam bezoek van maken. Dat wordt gedaan door in het Huis van Sinterklaas ieder jaar iets te vertellen over een andere legende. Dit jaar staan de gouden munten in de schijnwerpers. Waarom belanden die nog steeds in de schoenen van kinderen in heel Utrecht?

Tekst gaat verder onder de afbeelding

Gouden munten

De kinderen worden aan het begin van hun bezoek opgehaald door ‘Goldie’. Zij stelt zich voor als medewerker van de fabriek waar gouden munten worden gemaakt. En niet zomaar gouden munten; het gaat hier om de speciale gouden munten van Sinterklaas. Ze neemt de kinderen mee naar de volgende ruimte en daar kunnen ze de ‘fabriek’ zien. Een grote stellage met raderen en buizen, waar het goud je als het ware om de oren vliegt.

Ook hangt er een schilderij. “Wat zien jullie op het schilderij?”, vraagt Goldie aan de kinderen. “Sinterklaas!”, roept de eerste. En de volgende zegt: “Drie meisjes die liggen te slapen.” “En een meneer”, zegt weer een ander. “Kijkt die meneer een beetje blij?”, vraagt Goldie dan. “Nee”, zeggen de kinderen.

Tekst gaat verder onder de afbeelding

Nooit meer werken

Goldie vertelt over de man en de drie meisjes. Hij was de vader van de drie meisjes, maar het was voor hem in zijn eentje lastig om genoeg te verdienen om ze te eten en drinken te geven. De meisjes moesten hem daarom helpen. Ook zij moesten werken. Op een dag mochten ze op een briefje schrijven wat ze graag van Sinterklaas wilden krijgen.

Het eerste meisje wilde graag een mooie pop en de tweede gekleurde ballen in een net. En het derde meisje vroeg aan Sinterklaas: ‘Ik zou willen dat ik niet meer hoefde te werken.’ Dát liet Sinterklaas zich geen twee keer zeggen en de volgende nacht ging hij bij de meisjes langs om hun schoentjes te vullen met gouden munten.

‘Kinderen mogen niet werken’, vond Sinterklaas. De kinderen zijn even stil van het verhaal van Goldie, maar dat is snel voorbij als ze voorstelt om naar het huis van de Sint te gaan.

Vrienden van Sint

Ze komen langs een kamer met daarin schilderijen en wandkleden met afbeeldingen van ‘vrienden van Sinterklaas’, zoals Bonifatius en Willibrordus. Sommige oudere kinderen zijn gefascineerd door de glinsterende afbeeldingen, maar een aantal andere kinderen wil al snel door naar de volgende ruimte. Daar staat het bed van Sinterklaas en aan de muur hangen verschillende ‘speciale’ munten.

Tekst gaat verder onder de afbeelding

Hier is ook een schilderij van Jan Steen te vinden, genaamd ‘Het Sint-Nicolaasfeest’. De schilder heeft twee versies van dit schilderij gemaakt. De bekendste hangt in het Rijksmuseum in Amsterdam en is gemaakt voor een katholiek. Het meisje in het midden heeft een pop gekregen in de vorm van een heilige.

De versie in het Museum Catharijneconvent, die voor protestanten is gemaakt, beeldt het meisje af met een ronde koek in haar handen. Op de achtergrond van dit schilderij staat een vrouw met een gouden munt in haar handen, die zij van de Sint zou hebben gekregen nadat haar huis was afgebrand.

Knuffel

Eindelijk is het zover en mogen de kinderen Sinterklaas ontmoeten. Hij zit in zijn werkkamer, de kinderen strijken neer op het tapijt. “Alle pakjes zijn weer terecht en staan in het pakhuis. Maak je maar geen zorgen”, stelt hij ze gerust. Na een paar vragen en een dikke knuffel van de Sint nemen de kinderen weer afscheid. Sinterklaas soigneert zijn baard en gaat weer zitten, klaar voor de volgende groep.