Verscholen aan de Lange Koestraat ligt Café Van Wegen. Een plek waar de honderd jaar oude biljarttafel in het midden staat, al jaren dezelfde vitrage hangt en het plafond nog beslagen is van rook. Muziek staat er nooit aan: “Wij zijn een echt praatcafé, muziek past niet bij de sfeer”, aldus eigenaar en kastelein Niek van Wegen.

Niek van Wegen doet de deur open en knoopt snel zijn stropdas om. De stoelen staan perfect gerangschikt met dezelfde afstand tot de tafeltjes. Aan de muur prijkt een oorkonde van Amstel: ‘Hier wordt Amstel bier getapt sinds 1883’. Van Wegen vertelt trots dat ze volgend jaar 135 jaar Amstel bier schenken. “Het langst in Utrecht.” Achterin het café zit het raam van het ‘opkamertje’, zoals Van Wegen het noemt. Vanuit de groene stoel in de huiskamer had ma, Riek van Wegen, goed zicht op het café. Tot drie jaar geleden zat Riek er dagelijks.
Het café begon in 1883 onder leiding van de opa van Niek, in een pand naast het huidige café. In 1890 moest het opschuiven vanwege de verbreding van Korte Viestraat. “Mijn opa had meerdere panden in de straat en toen zijn we op nummer 15 verdergegaan. We kregen tweemaal zoveel ruimte.”

Niek kwam ter wereld in het St. Antonius Ziekenhuis en groeide achter en boven het café op. Hoe hij dat ervoer? “Wij woonden er gewoon. Vriendjes vonden het wel raar, want wanneer ze kwamen spelen moesten ze door het café lopen.” Hij zelf liep dagelijks door het café naar buiten; zo leerde hij praten en met mensen omgaan. Binnen blijve hangen, mocht niet. “Kinderen horen niet in een café, zei mijn vader altijd.” Er waren uitzonderingen, zoals die keren dat hij z’n rapport kreeg van school. Dat mocht hij niet alleen aan zijn vader laten zien, maar aan alle cafégasten. En reken maar dat hij daar meer voor kreeg dan alleen een aai over z’n bol.

Niek vertelt dat zijn opa de paus werd genoemd. Er mocht niet gevloekt worden in het café. “Als straf mocht je dan veertien dagen niet binnenkomen, of moest je een gulden in de pot voor de kankerbestrijding doen.” Vrouwen die alleen naar het café kwamen, werden als ordinair gezien. Ze kregen een briefje op hun tafel met de tekst: ‘Vrouwen alleen worden niet geschonken.’ Inmiddels krijgen vrouwen uiteraard een goed getapt biertje van Niek, maar wel in een ranker glas dan de mannen. Vloeken wordt nog steeds niet getolereerd.

Ons kent ons
Vijf minuten over drie excuseert Niek zich, hij moet het café openen. Buiten staan al twee mannen te wachten voor hun wekelijkse biljartmiddag. Binnen loopt Niek direct naar de meterkast om de biljartkeuen te pakken. Een van de twee mannen pakt het scorebord en legt hem op tafel. Hij komt sinds 1987 wekelijks in het café. “Allereerst krijg je hier een bijzonder goed getapt glaasje bier. En het is er gemoedelijk, er is geen herriemuziek. Een rustpunt in deze jachtige tijden.” In een bruin café heerst de sfeer van ons kent ons, zegt Niek. “Daarom kijk je altijd wie er binnenkomt. Mensen die dat niet gewend zijn, voelen zich bekeken. Maar zo wordt het niet bedoeld.” Iedere maandagavond overlegt het Utrechtse bestuur van Horeca Nederland in het café. Niek tapt dan de biertjes van Sidney Rubens (SOIA, Roost, Brass en Voer), Erik Derksen (Buurten en Buurten in de Fabriek), Martijn Cools (Orloff en Orloff aan de Kade) en Jos de Winter (Nieuwe Dikke Dries). De burgemeester wil ook nog wel eens aanschuiven. “Dan nemen we de stad door, bespreken we hoe het gaat en hoe bepaalde evenementen als Koningsdag zijn verlopen.”

In 2000 liet Niek naast het café zijn huis bouwen. De bovenwoning van het café staat leeg sinds Riek van Wegen in 2014 overleed. “Daar moet wel een keer wat mee gebeuren, maar we zijn nog niet in de gelegenheid geweest dat voor elkaar te krijgen.” Hij heeft zijn handen vol aan het café, waar hij zes dagen per week achter de bar staat. Dat maakt Café van Wegen volgens Niek ook sterk. “Ik ben hier de kastelein. Met alle respect naar mijn collega’s, andere café-eigenaren; zij zijn steeds meer horecaondernemers. Die staan vaak niet meer zelf in hun café.” De kroeg wat meer uit handen geven zou Niek niet kunnen. “Daar ben ik te eigenwijs voor. Maar mijn vrouw helpt wel mee met de bittergarnituur en bakt de appeltaart.”
Zijn vrouw ontmoette hij in Oudaen tijdens de nieuwjaarsavond van 1992/’93. Een plek waar hij nog steeds graag komt. Ook komt hij graag bij Stan&CO en Vis en Meer. “Totaal iets anders, dat vind ik wel leuk.”

Het publiek dat in Café van Wegen komt zijn ‘mensen die de wilde haren een beetje kwijt zijn’. De tijd zal leren hoe lang het café zijn deuren openhoudt. “De jeugd wil meer interactie. Hier komen mensen speciaal voor dit café, dat komt tegenwoordig niet meer veel voor. Mensen die bij PK Bar & Kitchen zitten, zijn zich niet eens bewust van waar ze zijn – met alle respect.” Hij hoopt dat het beroep van kastelein niet ten onder gaat. “Het is een prachtig beroep. Je doet ontzettend veel mensenkennis op, ik zou niet weten hoe ik als mens was geweest als ik hier niet gewerkt had.”