Afgelopen nacht is de Utrechtse publiciste Loes Claerhoudt (58) thuis overleden. Loes stierf aan de gevolgen van de ernstige en progressieve spierziekte ALS, een ziekte die zich in 1999 bij haar openbaarde.
Ze overleed in het bijzijn van haar man Harry van Dam en hun beider zoons Kees en Jan.
Loes Claerhoudt publiceerde vanaf maart 2004 honderden zeer persoonlijke columns voor het (AD) Utrechts Nieuwsblad en de Amersfoortse Courant, waarbij ze het proces van achteruitgang heel precies beschreef.
Toen ze de ziekte kreeg, werd haar een levensverwachting van gemiddeld drie jaar in het vooruitzicht gesteld. Loes Claerhoudt bleek tot een kleine groep uitzonderingen te behoren. Ze was bijna zestien jaar ziek. Ondanks alle wanhoop oogstte Loes met haar openhartigheid, doorzettingsvermogen en gevoel voor humor in al die jaren veel bewondering.
Utrechter van het jaar
In 2012 kozen de lezers van het AD Utrechts Nieuwsblad haar tot Utrechter van het Jaar. In datzelfde jaar ontving ze uit handen van burgemeester Wolfsen een Koninklijke onderscheiding vanwege haar bijzondere verdiensten op het gebied van maatschappelijk werk en de volksgezondheid.
Loes Claerhoudt was – behalve haar columns voor de krant – geregeld in de publiciteit en heeft een belangrijke rol gespeeld bij het meer bekend maken van ALS. Van haar hand verschenen twee boeken: in 2006 ‘Loes’ een bundeling van haar columns en in 2009 een bundeling essays ‘En dan is er altijd nog de hoop’.
(bron:AD/UN)
3 Reacties
ReagerenWat heb ik al die jaren “genoten” van haar columns. Waarbij zij kritische noten over haar situatie en de rol van allen om haar heen niet schuwde.
Mooi als je in staat bent om je situatie op deze manier onder woorden te brengen. Ik wens fam.leden en allen die jarenlang om haar heen hebben gestaan alle goeds.
Van harte gecondoleerd en sterkte voor de nabestaanden w.o. Harry van Dam !
Wat vond ik haar columns openhartig en schaamteloos eerlijk!
Nu ik zelf ook een spierziekte heb, nee gelukkig geen ALS, bewonder en waardeer ik de columns, verhalen en Loes nog meer. Regelmatig zag ik haar in Utrecht Oost, bv op het terras in het Wilhelminapark, de laatste jaren heel veel minder. Ze was een beetje een voorbeeld voor me. Ik wens haar naaste familie en verdere vrienden en kennissen veel sterkte met het verwerken van dit onherroepelijke verlies.