Elke dag komen mijn briard Crosby en ik tijdens onze rondjes door het Zocherpark dezelfde mensen tegen met hun hond. Je kent de verhalen over de hond, maar wie zijn toch de ‘baasjes van’? In deze rubriek hun verhaal.

Filosofe Marjan Slob werd geboren in Giessenburg, in de Alblasserwaard, waar de sfeer van de Biblebelt hing. ”Dorps, niet onvriendelijk, maar er heerste de mentaliteit ‘doe maar gewoon en val vooral niet op’. Zelf heb ik het leven daar als benauwend ervaren, ik voelde me er alleen, had weinig contact en niemand om me aan te spiegelen; er woonden mensen met weinig fantasie en verbeelding. Ik groeide op in een warm gezin, met ongelovige ouders die me mijn gang lieten gaan. Mijn moeder raakte van mij in verwachting toen ze eenentwintig was, de dorpsdokter schreef geen voorbehoedsmiddelen voor. Ze moest haar baan opgeven. Kenmerkend voor de sfeer in het dorp was dat mijn moeder mij als baby bij een vriendin bracht om een middagje te kunnen gaan winkelen in Gorinchem. Daar werd mijn moeder in het dorp op aangekeken; dat deed je niet.”

Als kind dacht Marjan veel na over zichzelf. “Ik wilde kennis over mezelf vergaren – toen ontdekte ik dat dit een wetenschap was: psychologie! Het was een vreemde studiekeuze, want als je ging studeren werd je veearts of iets dergelijks – in ieder geval iets praktisch. Ik koos ervoor om in Utrecht te studeren en kwam in een studentenhuis vol Brabanders en Limburgers; het was één en al gezelligheid, hartelijkheid en warmte.”

Ze verhuisde nog een paar keer. En toen ze Rik, haar partner, leerde kennen, zijn ze gaan samenwonen in Lombok. Daar is het stel vijftien jaar gebleven. “Het was toen geen hippe wijk, weinig populair en multiculti met een rauw randje. In de wijkwinkel hielpen we de mensen die geen Nederlands spraken om telefoontjes te plegen naar de gemeente. We organiseerden de straatfeesten in het begin van de lente om iets leuks te doen voor mensen in de buurt en culturen samen te brengen.”

Filosofie
“Tijdens mijn studie psychologie was ik mij steeds meer gaan bezighouden met het bestuderen van mensen, ik probeerde gedragingen te doorgronden en wilde niet zozeer de therapeutische kant op gaan. Toen ik in aanraking kwam met filosofie, voelde dat voor mij als thuiskomen! Een bepaald soort eenzaamheid verdween. Ik ontdekte dat ik geen freak was zoals ik door dorpsgenoten was beschouwd, maar dat er meer mensen waren zoals ik: die belangstelling hebben om zaken te doorgronden en het menselijk handelen te begrijpen.” Na op de Erasmus Universiteit een jaar een postdoctorale opleiding Journalistiek te hebben gevolgd, begon Marjan met twee vriendinnen in Lombok een journalistencollectief. Ze schreven voor Opzij en de Stadskrant, die gefinancierd werd door de gemeente en dus niet onafhankelijk was. “Na zes jaar werd ik gevraagd als hoofdredacteur van De Humanist, een maandblad voor leden van het Humanistisch Verbond, maar ook verkrijgbaar in de losse verkoop. Tijdschriften hadden het toen al moeilijk, het was een ‘vechtmarkt’. Mijn opdracht was om leden te binden, maar ook om nieuwe lezers te werven – zij konden ook lid worden met een klein budget.”

Op reis
“Inmiddels was onze dochter Emma geboren en toen zij drie jaar oud was, besloten we een wereldreis te maken. Ik zegde mijn baan op en om de vaccinaties voor Emma tot een minimum te beperken, besloten we Afrika en Azië te mijden. Zeer low budget trokken we door Australië, Nieuw Zeeland, Amerika, Mexico en Cuba. Een geweldige reis, al zou ik het niemand met een driejarig kind aanraden: zeven maanden kinderspelletjes, zeer beweeglijk gezelschap en niemand – al was het maar voor een dag – die de zorg van je overneemt. En vijftien jaar later heb je een dochter die zich werkelijk niets van de reis herinnert.” In Nieuw-Zeeland hoorde het gezin dat Pim Fortuyn vermoord was. Na terugkeer in Nederland merkten ze dat de sfeer was omgeslagen. “De samenleving was grimmiger. Als ik dat had geweten, had ik misschien niet durven weg te gaan bij De Humanist.” Maar het gezin was nog niet geland op Schiphol, of Marjan werd gebeld door het Rathenau Instituut, een onafhankelijke denktank die met publieksgeld wordt gefinancierd, om research te doen en te adviseren aan bijvoorbeeld het Ministerie van Binnenlands Zaken omtrent maatschappelijk relevante vraagstukken.

“Sinds 2016 schrijf ik een column in de Volkskrant, waarin ik complexe en moeilijke zaken verbind met mijn persoonlijke ervaringen. Op die manier probeer ik ze zichtbaar en toegankelijk te maken. Het kan best zijn dat ik onze hond Fien ook eens ga gebruiken om een idee mee te illustreren. Honden zijn helend. Van je hond hoef je je imperfecties niet te verbeteren. Die vindt je goed zoals je bent en accepteert je zo. Fien, onze eerste hond, is een kruising tussen een chihuahua, een keesje en een vlinderhondje.” Ze komt van ver: Bali. De baasjes van een andere hond zagen tijdens hun vakantie op het eiland hoe pup Fien aangereden werd. Ze brachten het dier naar de dierenarts en wilden haar meenemen naar Nederland. Maar de autoriteiten waren bang voor hondsdolheid. “De verscheping van Bali naar Java en uiteindelijk naar Djakarta heeft heel wat voeten in aarde gehad, maar uiteindelijk kregen ze haar in Nederland. Toen bleken twee honden toch niet handig en werd er gezocht naar een adoptiemoeder. Ik werd gescreend en geschikt bevonden. Daarmee ging een langgekoesterde wens in vervulling; als kind stond op elk verlanglijstje voor mijn verjaardag of Sinterklaas een hond – op de eerste plaats stond een hond, op de tweede plaats stond ook een hond.”

Aan het einde van het gesprek vertelt Marjan dat het een bijzonder dag voor haar is; ze is genomineerd voor de Socrates Wisselbeker, de prijs voor het meest toegankelijke en prikkelende publieksboek van het afgelopen jaar. De winnaar wordt in Nijmegen tijdens de Nacht van de Filosofie bekendgemaakt. Marjans boek Hersenbeest dingt mee naar de prijs. De volgende ochtend WhatsAppt ze: ‘GEWONNEN!’