Onder de Mensen is een serie verhalen van DUIC waarin we zoeken naar voorbeelden van hulp, ondersteuning en initiatieven in Utrecht. Bij wie kun je als inwoner terecht voor een steuntje in de rug om je leven weer op de rit krijgen? Hoe ondersteunen en helpen mensen elkaar om een stapje verder te komen? Wie zijn de enthousiaste initiatiefnemers die opstaan voor hun buurt?

Deze keer in deel 3: De 72-jarige Willem.

‘Alleenstaand, maar niet alleen’, zo omschrijft Willem van 72 jaar zich. Na verschillende operaties raakte hij zijn rechterbeen kwijt en werd depressief. Hij zag het leven niet meer zitten, maar zocht wel hulp. Een medewerker van het buurtteam hielp hem om zijn leven op orde te krijgen: “Het was een schot in de roos.”

De deur staat al op een kier in de flat in Leidsche Rijn. Willem zit midden in zijn kamer in de rolstoel te wachten. “Kom binnen en ga lekker zitten!”, zegt hij opgewekt en wijst naar een stoel aan een klein tafeltje. Hij voelt zich weer beter na een moeilijke periode. “Anders had ik dit interview ook niet kunnen doen. Misschien ben ik het ergens wel, maar ik probeer te voorkomen een oude brombeer te worden.” De Utrechter woonde zijn hele leven in de binnenstad en besloot rond de eeuwwisseling te verhuizen. De stijgende huizenprijzen en een mager pensioentje bewogen hem ertoe te verhuizen. “Dit zou mijn laatste huis zijn en ben nog steeds heel blij met het appartement. Ook na het verlies van mijn been hoefde er gelukkig niets te gebeuren. Alles is op één niveau en er waren geen drempels.”

Dat Willem zijn been verloor kwam niet helemaal als een verrassing, maar ondanks dat hij een hele zomer aan het idee kon wennen kwam de klap hard aan. Vooral het verlies van mobiliteit was lastig. “Voor mijn gevoel reed ik al mijn hele leven op de motor. Het leek er even op dat het met een geamputeerd been alsnog kon, maar ik verloor ook het zicht in mijn rechteroog. Gelukkig heb ik in 2005 nog zes maanden lang heel Amerika door getoerd.” Willem stortte in een depressie en zag het allemaal niet meer zitten. “Rekeningen stapelden zich op en werden niet betaald. Rond 1990 was ik achteraf gezien wel depressief geweest, maar nooit zo ernstig als nu. Ik kwam nog buiten om boodschappen te doen, maar verder hoefde het van mij allemaal niet meer. Het was wachten tot ik doodging”, vertelt hij eerlijk.

Hulp van buitenaf

Aanvankelijk zocht hij hulp bij de huisarts, die hem doorverwees naar een psychologe. “Die stuurde mij al snel naar het wijkteam en toen kwam Annemieke van Steenis binnen. Die kwam gewoon maar eens praten. Ik was heel bang mijn huis uit te worden gezet, want de huur stijgt elk jaar met 5 procent, maar mijn pensioen wordt niet meer geïndexeerd.” Willem was twintig jaar lang werkzaam als vertaler en eindredacteur Engels van het Nederlands Omroepproduktie Bedrijf (NOB), een bedrijf dat faciliteiten voor televisie en radioproducties voor onder andere de NOS leverde. Hij heeft een zoon die in Eindhoven woont en drie kleine kinderen heeft. “Het is voor hem lastig om hier heel veel te zijn en te helpen. Wel heb ik een goede vriendin en een oud-collega die ik vaak zie, maar die zijn zelf natuurlijk ook ouder aan het worden.” Er moest dus hulp van buitenaf komen.

“Als ze alleen al naar die rekeningen wees ging ik al hyperventileren. Het geluk was dat ik het vanaf het begin al redelijk kon vinden met Annemiek van het wijkteam.”

“Annemieke hielp mij met orde brengen in de rekeningen.” Willem wijst op een tafel waar een aantal kranten en enveloppen liggen opgestapeld: “Als je nu kijkt naar deze tafel is dit opgeruimd. Het was een enorme stapel kranten en ongeopende post toen ze hier binnenkwam. Als ze alleen al naar die rekeningen wees ging ik al hyperventileren. Het geluk was dat ik het vanaf het begin al redelijk kon vinden met Annemiek.” Willem liet een vrijwilliger van het buurtteam toe om hem te helpen met de financiën via een simpel efficiënt stappenplan. Eerst werden de enveloppen geopend zonder erin te kijken. Daarna werd het gesorteerd op bedrijf en vervolgens op datum. Toen bleek dat er al heel veel bij het oud papier kon worden gedaan. “Het was aanmaning op aanmaning, want die volgen elkaar op. Daarna bleef er een stapeltje over en die zijn we nu aan het wegwerken.”

Vertrouwen

Sinds een paar weken voelt de Leidsche Rijner zich beter dan hij zich in jaren heeft gevoeld. Dat komt door het buurtteam, die hij overigens nog steeds maatschappelijk werkers noemt. “Het werkt absoluut voor mij. Het is een grote stimulans om mezelf op te krikken, want ik vraag Annemieke om hulp en wil haar niet laten stikken. Dat had ik van tevoren niet verwacht.” Willem geeft een voorbeeld van een moment waarop hij een jaar geleden het bijltje erbij had neergegooid. “Ik moest een afspraak maken voor mijn kapotte scootmobiel en laat Annemieke bellen want die heeft meer autoriteit. De afspraak staat gepland voor over drie weken, telefonisch. Annemieke heeft een ingang en dan nog duurt het zo lang! Nu kan ik het gelukkig wat beter relativeren.” Willem zegt veel strijdbaarder te zijn, net als hij vroeger was. “Je moet leuke dingen nooit uitstellen maar direct doen. Ik ga de toekomst weer met vertrouwen tegemoet.”