Onder de Mensen is een serie verhalen van DUIC waarin we zoeken naar voorbeelden van hulp, ondersteuning en initiatieven in Utrecht. Bij wie kun je terecht voor een steuntje in de rug om je leven weer op de rit krijgen? Hoe ondersteunen en helpen mensen elkaar om een stapje verder te komen? Wie zijn de enthousiaste initiatiefnemers die opstaan voor hun buurt? Deze keer deel 19: Eelco Posthuma van WIJ 3.0.

Eelco Posthuma (41) had een koopwoning in Nijmegen en een goedlopende zaak in de autohandel. Als zijn eigen auto (‘Een Amerikaan’) kapotging, kocht hij gewoon een nieuwe. Tot het noodlot toesloeg en zijn zoon overleed. Hij gleed af, raakte aan de drugs en werd dakloos. Inmiddels, jaren later, zit hij weer goed in zijn vel. Met dank aan WIJ 3.0 en zijn nieuwe werk.

In de kantoorruimte van WIJ 3.0 in Overvecht staat Posthuma een shaggie te draaien. “Vind je het goed als ik die eerst even op rook?”, vraagt hij met een lach. Even later neemt Posthuma plaats op een stoel in de kantine en steekt hij van wal. “De eerste keer dat ik dakloos werd was na de dood van mijn zoon in 1998. Toen ben ik verslaafd geraakt aan heroïne en cocaïne.” Posthuma vertelt rustig over zijn bewogen leven en zijn zelfmoordpoging vier jaar na de tragische dood van zijn zoon.

“Ik wilde niet meer leven, omdat ik de drugs niet kon loslaten. Ik koos voor de simpelste oplossing door twee gram heroïne en twee gram cocaïne in mijn aderen te spuiten. Ik had dood moeten zijn.” Dat hij wakker werd in het ziekenhuis zag hij als een teken dat het zijn tijd nog niet was. Terwijl hij zijn schouders ophaalt: “Ik moest er toch nog maar wat van proberen te maken.”

Hij besloot de drugs af te zweren. Posthuma deed het zonder medicatie of hulp van anderen. “Ik heb me opgesloten in een caravan op het terrein van een boer. Daar ben ik vier weken flink ziek geweest en heb ik liggen zweten.” Na vier maanden was hij van de drugs af en kon hij op straat ook weer ‘nee’ zeggen tegen de mensen die hij kende uit het verslaafdenmilieu. “Ik besef heel goed dat niet iedereen de kracht heeft het op deze manier te doen, maar ik heb ergens de kracht vandaan gehaald.” Wat was de belangrijkste reden waardoor het hem wel lukte? “Muziek”, zegt hij stellig. “Ik gebruikte drugs om mijn gevoelens te blokkeren die ik anders niet kwijtraakte. Muziek was voor mij dé manier om daar toch vanaf te komen.” Tot op de dag van vandaag is hij clean en speelt hij nog dagelijks op zijn gitaar.

Dakloos

Korte tijd na het afkicken kreeg zijn vader hartproblemen. Posthuma besloot hem te gaan helpen en deed dat een tijdlang. Maar uiteindelijk overleed zijn vader. “Het was een dag voor zijn verjaardag, ik vond hem dood in zijn stoel. Een half jaar lang kon ik het handelen, maar toen ging het mis.” De drugs kon hij nog steeds laten liggen, wel kwam Posthuma in de financiële problemen. “Bij schulden kun je twee dingen doen: ze aanpakken, of op de vlucht slaan. Ik deed het laatste.” Uiteindelijk trok hij na wat omzwervingen naar Utrecht, eind 2008 de enige plek met een nachtopvang.

Bij schulden kun je twee dingen doen: ze aanpakken, of op de vlucht slaan. Ik deed het laatste’

Posthuma verdiende nog wat geld door werk te doen voor Bureau Dagloon, een uitzendbureau voor (ex)dak- en thuislozen. “Dat kon ik combineren met het verkopen van de Straatkrant (voorloper Straatnieuws, red.). Zo’n vier geleden kwam ik terecht bij WIJ 3.0.” Vanaf dat moment kon hij zich langzaam gaan richten op werk. “Op den duur zeiden ze hier: ‘je bent ons ontgroeid en kunt gewoon gaan werken’.” Zijn eerste poging ging het nog niet helemaal goed. “Ik had mezelf overschat”, zegt Posthuma. Daarna hielp WIJ 3.0 Posthuma aan zijn heftruckrijbewijs. “Nu ben ik anderhalve maand aan het werk als heftruckchauffeur bij een groot witgoedbedrijf.”

Beloond met werk

Tevreden vertelt Posthuma wat het voor hem betekent om weer aan het werk te zijn. “Ik zit nu heel goed in mijn vel. Al een poosje, eigenlijk. Ik heb enorm veel aan WIJ 3.0 gehad. Allereerst omdat ze hebben geholpen met het rijbewijs, maar voornamelijk in het proces dat ik door ben gegaan: van iemand die op straat leefde zonder ritme, naar iemand die in staat is om te werken. Ik ben een hoop kwijtgeraakt in mijn leven. Door weer aan het werk te gaan, kwam daarvan een gedeelte terug.”

‘Sinds ik weer werk heb, zit ik goed in mijn vel’

Er zijn genoeg mogelijkheden, vindt Posthuma, maar hij stelt wel dat je er hard aan moet werken. “Over tweeënhalf jaar ben ik uit de schulden. Het is voor mij het allerbelangrijkste om mijn eigen centen te verdienen, want ik heb er een hekel aan om een handje op te houden.” Met het geld dat hij verdient is er ook weer ruimte voor extra’s. Hij tovert een grote lach op zijn gezicht en zegt: “Ik heb laatst een brommertje gekocht om mee naar mijn werk te rijden. Voor het eerst in vier jaar heb ik iets gekocht wat mijn leven makkelijker maakt. Voor hard werken in een moeilijke periode ben ik beloond – met werk.”

De serie wordt mede mogelijk gemaakt door de gemeente Utrecht