Onder de Mensen is een serie verhalen van DUIC waarin we zoeken naar voorbeelden van hulp, ondersteuning en initiatieven in Utrecht. Bij wie kun je als inwoner terecht voor een steuntje in de rug om je leven weer op de rit krijgen? Hoe ondersteunen en helpen mensen elkaar om een stapje verder te komen? Wie zijn de enthousiaste initiatiefnemers die opstaan voor hun buurt?
Vandaag in deel 2: Roberta Haki van Oké Nu.

‘Buren voor buren, met en voor elkaar’, dat is het motto van Oké Nu. Een buurtinitiatief in een van meest moeilijke wijken in de stad. Het idee is om meer saamhorigheid te krijgen, voor elkaar te zorgen en samen leuke dingen te doen. Met specifieke aandacht voor de eenzame ouderen en kwetsbaren in Overvecht-Noord.

“Het is zo belangrijk om zoiets vanuit de wijk te doen.” Roberta Haki is druk met het bereiden van een oer-Hollandse maaltijd. Een gehaktbal, snijboontjes en aardappels voor mensen uit de wijk en ouderen uit verpleeghuis Rosendael. “Vorige week hebben we heerlijk Surinaams gegeten. Daar kwamen veel mensen uit de buurt op af. Ook allochtone vrouwen die anders wat moeilijk te bereiken zijn komen hier veel.” Haki begon het initiatief omdat ze iets miste in de wijk. Ze legt uit: “Ik woon al 36 jaar in Overvecht. Vroeger was het hier heel anders. Het was grijs, maar het leefde wel. Contact met de buren, even een praatje maken. Dat was normaal, maar dat is er nu niet meer bij. Nu wordt het steeds groener, maar leeft het niet meer.”

Alle reden voor Haki en mede-initiatiefnemers om actie te ondernemen. Ze is werkzaam als welzijnsmedewerker in verpleeghuis Careyn Rosendael. Daarnaast zet ze zich met volle overgave in als vrijwilliger voor Oké Nu. “Het is heel belangrijk dat je vraagt naar de behoeftes van de mensen. In deze wijk heb je andere activiteiten nodig dan in Vleuten of Zeist.” De organisatie richt zich vooral op kwetsbaren. Dat kunnen eenzame ouderen zijn, maar ook nieuwe vluchtelingen of mensen die hun baan kwijt zijn.

Koken, dansen en schilderen

“Mijn kinderen en kleinkinderen zeggen weleens dat ze hier naartoe moeten komen om me te zien”, lacht Haki. Het initiatief krijgt de beschikking over een ruimte van het verpleeghuis en organiseert daar vaak etentjes. Elke derde maandag van de maand komen de buurtbewoners bij elkaar om samen te koken en te eten. Het is de bedoeling dat iedere deelnemer een keertje zijn eigen (lands)specialiteit kan komen koken. Of het nu Indisch, Marokkaans, Afghaans, Keniaans of Hollandse pot is, alles is mogelijk.

“Mijn kinderen en kleinkinderen zeggen weleens dat ze hier naartoe moeten komen om me te zien”

“Samen met een aantal andere vrijwilligers uit de wijk zijn we echte doeners. Alles moet gericht zijn op de activiteiten. Zo hebben we naast samen eten ook wandelen, jeu de boules, een dancebootcamp, kleding maken en een artistieke workshop. Voor ieder wat wils. De bootcamp is bijvoorbeeld erg populair onder jongens en meisjes.” Dat is nog eens extra positief, omdat de gezondheid in de wijk erg beneden peil is. De gemeente Utrecht heeft Oké Nu een startkapitaal gegeven om wat te organiseren voor de wijk, maar ook de Rabobank en de Jaarbeurs steunen het initiatief. “Een medewerker van de bank heeft me daar erg bij geholpen. Hij staat hier ook weleens in zijn pak eten te serveren hoor”, vertelt Haki. “Daarnaast nemen we alle hulp aan die we kunnen krijgen. Mijn moeder zei altijd: ‘Je hebt twee handen gekregen. Eén om te nemen en de ander om te geven’. Wij geven alles direct weer terug aan de wijk.”

Bekend in de wijk

Het begon voor Haki met een enquête op de jaarmarkt in Overvecht. Daar werd duidelijk wat bewoners misten in de wijk. “We begonnen met een wandeling voor drie deelnemers. Nu lopen er regelmatig bijna twintig mensen mee. Het mag niets kosten en moet vrijblijvend zijn. Dat is weleens lastig.” Het moeilijkste blijkt echter om de juiste bewoners te vinden en over te halen om mee te doen met de activiteiten. Het team van Oké Nu heeft een belangrijke rol. Via mond-tot-mond komen veel mensen kijken, maar ook communiceren met de buurtzorg helpt veel. “Soms horen we dat iemand achteruit gaat, maar kan het buurtteam even niet helpen. Dan overleggen wij wie het contact kan leggen en staat er iemand op de stoep.”

“Contact met de buren, even een praatje maken. Dat was normaal, maar dat is er nu niet meer bij”

Haki zegt, terwijl ze de laatste borden opschept, makkelijker binnen te komen dan officiële instanties door haar positie in de wijk. Inmiddels kennen veel wijkbewoners het team van Oké Nu. Ook het vertrouwen dat ze daarbij uitstraalt helpt mee. Ze lacht: “Ik ben half Italiaans en getrouwd met Marokkaan. Hoe maffia wil je het hebben? Maar zonder gekheid, mijn ouders hadden een restaurant en daar werkte ik al op mijn zestiende. Dan bouw je veel mensenkennis op en onderhandelen zit wel in mijn bloed. Oké! Aan tafel!”