Onder de Mensen is een serie verhalen van DUIC waarin we zoeken naar voorbeelden van hulp, ondersteuning en initiatieven in Utrecht. Bij wie kun je terecht voor een steuntje in de rug om je leven weer op de rit krijgen? Hoe ondersteunen en helpen mensen elkaar om een stapje verder te komen? Wie zijn de enthousiaste initiatiefnemers die opstaan voor hun buurt? Deze keer deel 15: Wishing Well West in Lombok.

In hartje Lombok komt even voor 11.00 uur ’s ochtends een stoet oudere Turkse vrouwen met rollators aangelopen. Ze zijn op weg naar de Kanaalstraat voor de wekelijkse dagbesteding waar ze elkaar ontmoeten, hulp krijgen en samen eten en zingen.

Een 57-jarige Turkse vrouw met een witte hoofddoek komt vrolijk binnengelopen in het pand op de Kanaalstraat en groet iedereen uitbundig. Aliye Konus is een van de vrijwilligers bij Wishing Well West, een sociale ontmoetingsplek voor buurtbewoners. Al 23 jaar helpt ze Turkse vrouwen uit de buurt en dat doet ze vol overgave. “Mensen hebben het nodig dat ik aan ze vraag hoe het met ze gaat”, vertelt Konus terwijl ze wrijvend over het been van vrijwilliger Else Huisman (48) voordoet hoe ze de vrouwen benadert. “Hoe is het met u? Wat heeft u deze week gedaan?”, roept ze hard. Huisman kijkt lachend toe en zegt: “Aliye weet al bijna niet meer hoeveel vrouwen ze in de buurt helpt.” Konus draait zich om en zegt: “Maakt niet uit! Ik heb voldoende energie. Mensen vragen wel eens wat ik in mijn drinken stop.” Ze schatert het uit en roept: “Ik ben de hele dag bezig en ga altijd door.”

Op de nieuwe locatie tegenover het oude ontmoetingscentrum op de Kanaalstraat komen intussen de Turkse vrouwen bij elkaar om een dag samen door te brengen. Vanuit de bewonersorganisatie Wishing Well West wordt de vrouwenvereniging Dayanisma (Turks voor steun) ondersteund. Huisman is de drijvende kracht achter Wishing Well West. Het is een initiatief van bewoners uit Complex 507 middenin Lombok. Ze combineert de taken van een bewonerscommissie met die van een welzijnswerker. “Ik kwam hier in 1999 wonen en het viel me op dat ouderen erg alleen waren en afhankelijk van hun kinderen. Ik zag zelfs veel kinderen die weer bij hun ouders gingen wonen om mantelzorg te verlenen.”

Kinderen

Huisman zag veel problemen in de wijk zoals jongeren die op straat hingen. “Er was niets voor kinderen. De problemen van de Kanaalstraat zagen wij jaren geleden al. Gelukkig geven we nu al jaren huiswerklessen, taal en talent ontwikkeling , creatieve lessen aan  kinderen in onze buurt en er zijn taalcursussen, dagbesteding , zoals het maken van tassen voor volwassenen.”Nadat Huisman met de vrolijke Konus in aanraking kwam, werd ook de vrouwenvereniging Dayanisma onderdeel van de buurtorganisatie. Elke dinsdag komen de vaak alleenstaande oudere Turkse dames bij elkaar om hulp te vragen, gewoon te kletsen, samen te eten en muziek te luisteren. “Ik moet ze bijna weer naar buiten trekken”, zegt Konus. “De vrouwen vinden het zó gezellig. Thuis zitten ze vaak weer alleen tussen vier muren.”

Konus heeft ook mantelzorg verleend aan haar eigen ouders. De vrolijke vrouw wordt ineens stil en dikke tranen rollen over haar wangen. “Ik was op het laatst alleen nog maar bezig om voor mijn ouders te zorgen.” Huisman neemt het over en vertelt: “Men ging er altijd vanuit dat Turkse ouderen een groter netwerk hebben dan Nederlanders, maar dat is allang niet meer zo. Inmiddels is het ook bij hen zo dat kinderen vaak een drukke baan hebben of ver weg wonen. Dan zitten ze alleen thuis. Als de taal dan ook nog een obstakel is, is het helemaal niet te doen.”

Ouder worden in een buurt met een goed netwerk is volgens Huisman en Konus erg belangrijk. Huisman haalt een anekdote aan van een ouder echtpaar dat jarenlang in de buurt woonde. Toen de vrouw dement werd, dachten ze het niet vol te houden en dus verhuisden ze. “Maar ze hebben daar geen netwerk – de man liep hier vorige week en zei dat erg te missen. Zeker met de veranderingen van de laatste jaren in de zorg is een goed buurtnetwerk heel belangrijk.”