Het is donderdagochtend 9 juni 2005 wanneer er aan wordt gebeld bij de deur van Gijsberta. Het is de thuiszorg die bij Gijsberta’s moeder moet zijn, maar er wordt niet opengedaan. Zonder te twijfelen loopt Gijsberta daarom via de achterdeur naar de woning van haar moeder. Al snel ziet ze dat het goed mis is. Oma Bindi, zoals de moeder van Gijsberta liefkozend werd genoemd, ligt levenloos in bed.

Hoewel dat moment al bijna negentien jaar geleden is, kunnen Gijsberta en haar kleindochters zich die noodlottige dag nog goed voor de geest halen. Niet alleen vanwege de manier waarop hun 93-jarige moeder en oma bruut om het leven is gebracht, maar ook omdat ze het hoofdstuk na al die jaren nog niet kunnen afsluiten. De zaak van Oma Bindi is namelijk een onopgeloste moordzaak – een cold case. Na bijna twee decennia zijn er nog steeds geen antwoorden.

Het is daarom dat dochter Gijsberta en kleindochters Sandra en Elena opnieuw aandacht vragen voor het schokkende verhaal van de vermoorde Oma Bindi. Gijsberta: “Mijn moeder was een hele sociale vrouw en voor veel mensen een bekende in de buurt.” Oma Bindi en haar man hadden ijssalon Milaan op de Amsterdamsestraatweg, waar ze lange tijd ijs verkochten. “Ze was een lieve vrouw, die tijdens de Tweede Wereldoorlog vaak gratis ijs weggaf aan arme kinderen”, vervolgt Gijsberta. “Dan zaten alle kinderen op de trap beneden haar woning een ijsje te eten.” Kleindochter Sandra: “Ze was echt een soort bekende Utrechter. Ze was niet alleen Oma Bindi voor ons, maar ook voor een hele hoop andere mensen in Utrecht.”

Decennialang maakten Ger, zoals Oma Bindi eigenlijk heet, en haar man Ottavio mensen blij met hun ambachtelijke ijs. Toen de ijsverkopers van IJssalon Milaan ouder werden, was het tijd om het stokje over te dragen aan haar dochter Gijsberta en schoonzoon Mario. “Mijn moeder is altijd tot het laatste moment in de winkel aanwezig geweest. Ze maakte altijd een praatje, deed de boodschappen en ging wekelijks naar de kapper. Ze was daar erg steevast in.” Ook op latere leeftijd is Oma Bindi nog veel onder de mensen. Als de winkel in 2001 haar deuren sluit, wonen Gijsberta en Mario permanent naast haar. “Als het tijd was voor koffie of thee, dan klopten we op de muur en wist ze dat ze langs kon komen. Pas nadat ze de negentig was gepasseerd, ging ze wat inleveren qua gezondheid.” Er was altijd familie in de buurt die haar kon helpen. Gijsberta: “Ik kon altijd via de achterdeur naar mijn moeder lopen. Dat was heel makkelijk.”

Deur op een kiertje

Dat was dan ook precies wat Gijsberta deed toen de thuiszorg in de zomer van 2005 aan de deur stond. “Ik liep achterom en zag de achterdeur van mijn moeder op een kier staan. Dat was gek. Vervolgens liep ik door en zag ik dat de tussendeur in de woning dicht was. Ook dat was vreemd, dat deed ze nooit.” Toen Gijsberta die deur opende, trof ze haar moeder met flinke verwondingen en hevig bebloed aan in bed. Geschokt rende Gijsberta terug naar de thuiszorg, waarna al snel duidelijk werd dat het helemaal mis was. Gijsberta: “Ze had een alarmknopje dat ze van mij om moest doen, maar dat deed ze niet.” De rest van de dag ging voor de familie in een stroomversnelling. De politie stelde een onderzoek in, waarbij duikers werden ingezet. Ook helikopters vlogen boven de regio. Ondertussen werd de familie opgeroepen om naar het politiebureau te komen en werden de eerste mensen verhoord.

Tekst loopt door onder afbeelding

De weken erna waren hectisch, maar hoopvol. Er werd een groot onderzoek opgezet waarin Gijsberta en haar man zelfs nog een tijdje verdachten zijn geweest. Ook vanuit landelijke media was er veel aandacht voor de zaak. Toch liep het onderzoek in de maanden erna op niks uit. Kleindochter Sandra: “En toen lag het opeens stil. Er was niks meer te onderzoeken. Er werd een nieuw onderzoek ingesteld en ook dat duurde weer een paar maanden. Toen waren we al een jaar verder en was de dader nog steeds niet gepakt.” Hoewel het onderzoek naar de moord formeel nooit werd gesloten, was het voor de familie na enige tijd duidelijk dat de zaak langzaamaan koud werd. “We kregen niks meer te horen. Of we kregen te horen dat er geen recherchecapaciteit was, of dat er geen tijd meer was voor de zaak.” Met vlagen leek er weer schot in de zaak te zitten, maar telkens werd de familie weer teleurgesteld. Sandra: “Dan werden we bij elkaar geroepen omdat er een verdachte werd aangehouden. Telkens bleek dat dan toch weer niet te kloppen.”

Gebrekkig onderzoek

Terwijl steeds weer verdachten werden aangehouden en vrijgelaten, streek de tijd langzaam voorbij. Inmiddels is het negentien jaar geleden dat Oma Bindi die noodlottige ochtend in haar woning werd gevonden. Elena: “Het enige dat je op een gegeven moment kan doen, is iedereen wakker blijven schudden om te laten merken dat we er nog steeds zijn.” In de loop van de jaren wordt wel steeds meer belangrijke informatie in de zaak duidelijk. Zo blijkt Oma Bindi niet te zijn neergeschoten, zoals initieel werd gedacht, maar neergestoken – een fout van de patholoog in 2005. Ruim tien jaar na de moord bleek ook dat Oma Bindi niet ‘s avonds op 8 juni is vermoord maar juist ‘s ochtends op 9 juni. Door de nieuwe bevindingen komt de moord op de 93-jarige Oma Bindi in een ander daglicht te staan. Er bleken de nodige fouten te zitten in het uitgevoerde onderzoek – iets wat Gijsberta, Sandra en Elena de politie behoorlijk aanrekenen.

Sandra: “Wij zijn voor de politie misschien een lastige familie, maar wel altijd heel actief. We praten over wat er gebeurd zou kunnen zijn en gaan na bij de politie of ze bepaalde dingen al hebben uitgezocht. Hier waren ze niet altijd even blij mee, omdat we de vinger op de zere plek legden of omdat er weer een fout was geconstateerd.” Als voorbeeld haalt de kleindochter het nieuws aan over een mogelijk DNA-spoor: “Ons werd verteld dat, wanneer ze een match zouden vinden met het aangetroffen DNA, de dader gevonden zou zijn. We moesten uiteindelijk via De Telegraaf vernemen dat het DNA van een rechercheur was.” De familie meent dan ook dat de uitkomst van het onderzoek anders had kunnen zijn, maar ziet nog genoeg aanwijzingen voor een eventuele oplossing in lopende onderzoeken.

Peter R. de Vries Foundation

Hoewel de zaak van Oma Bindi in de loop van de jaren vaak in het nieuws is geweest, is de meest recente oproep een van de grotere acties die is opgezet. De actie is onderdeel van de landelijke campagne Case not Closed van de Peter R. de Vries Foundation, waarbij iedere week een cold case of vermissing wordt uitgelicht. Op die manier wordt opnieuw aandacht gevraagd voor zaken waar nog geen dader voor is opgepakt. Gijsberta, Sandra en Elena roepen samen met de Peter R. de Vries Foundation iedereen op om tips en informatie over de moord toch nog te delen.

Tekst loopt door onder afbeelding

Het feit dat de moord zich al lang geleden heeft voorgedaan, is volgens de familie geen reden dat de zaak niet kan worden opgelost. Elena: “Een huwelijk kan zijn stukgelopen, een vriendschap kan zijn verbroken of er zou wel eens iemand overleden kunnen zijn. Het kan zomaar voor iemand het goede moment zijn om zich uit te spreken.” Ook is er nog altijd een DNA-spoor waarvan niet duidelijk is van wie het is.

Tegelijkertijd is de tijd ook hetgeen dat de zaak steeds verdrietiger maakt. “We blijven als familie aan die boom schudden in de hoop dat er toch iemand gaat praten. We zouden zo graag willen weten en horen wat er die ochtend is gebeurd. Help ons dit op te lossen, ook als je twijfelt, spreek je toch.”

Tips en informatie over de moord op Oma Bindi kunnen (anoniem) gedeeld worden op de website van de Peter R. de Vries Foundation.