Al bijna vijftig jaar verkoopt de familie Van Heezik bloemen vanuit het huisje op de Diamantweg. John en Thierry van Heezik, vader en zoon, werken komende zomer veertien jaar samen in Bloemenhandel Hoograven. Net als Thierry begon ook John bij zijn ouders in de zaak. Johns opa begon ooit aan de andere kant van de Vaartsche Rijn. In april is dat alweer 76 jaar geleden. 

Zes dagen per week zijn Thierry en John te vinden in hun ‘bloemenstalletje’. Bij mooi weer staan de bloemen voor de deur uitgestald en maken ze de boeketten aan een van de houten tafels buiten. Zo ziet Thierry het ook het liefst. “Ik ben blij dat de lente er weer aankomt”, zegt hij terwijl hij bloemen uitzoekt voor een kleurrijk boeket. “Het is lekker om buiten bezig te zijn.” Als het vriest, moeten alle bloemen naar binnen en de houten deuren dicht. Dan is het even passen en meten in het knusse huisje, zeker als er nog klanten bij komen.

Johns opa begon de onderneming in 1948. “Hij woonde toen met mijn oma vlakbij: in de Geulstraat.” Het begon met een mobiele kraam. Uiteindelijk werd besloten er een echte fysieke winkel van te maken, aangesloten op stroom, water en met een wc. Het plan was om die te bouwen op het andere pleintje aan de Diamantweg: die dichter bij het kanaal. De plek van de waterleiding, bij het steegje aan het begin van de Aquamarijnlaan, leidde tot de keuze van de plek waar Bloemenhandel Hoograven vandaag de dag staat.

Tekst loopt door onder de foto

‘Mooi bossie, jochie’

’s Ochtends zijn ze meestal druk met de bezorgingen aan restaurants in de stad of van bloemstukken voor een begrafenis. ’s Middags zijn ze vaak allebei in het stalletje bezig. “We hebben het altijd druk met zijn tweeën”, zegt Thierry. “Als het echt druk is, zoals tijdens Valentijn of met Moederdag, dan komt mijn moeder ook helpen.” Over een nieuwe medewerker wordt op den duur voorzichtig nagedacht. “Het zou leuk zijn als dat dan ook familie is”, zegt Thierry.

Na al die jaren samenwerken zijn Thierry en zijn vader goed op elkaar ingespeeld. “We doen ons eigen ding.” Veel dingen gaan op de automatische piloot, maar dat betekent niet dat ze er minder plezier aan beleven. “Het werk is nog steeds hartstikke leuk”, zegt Thierry. “We vinden het allebei ook stom om niet te werken als dat eigenlijk wel moet. Als ik er bijvoorbeeld om wat voor reden dan ook niet ben als mijn vader er wel is, voelt dat niet lekker. We worden heel blij van ons werk.”

Tekst loopt door onder de foto

Ze zijn erg te spreken over hun klanten en de buurt. “Er komen hier heel leuke mensen”, zegt Thierry. Gedurende het interview wordt er meerdere keren getoeterd, gezwaaid en ‘goedemiddag’ geroepen door voorbijgangers. “Dat gebeurt dus heel vaak.” Terwijl hij de laatste hand legt aan het boeket in zijn handen, komt er wederom een vaste klant voorbij. “Wat maak je weer een mooi bossie, jochie”, roept de vrouw vanaf de fiets. “Je bent hier nooit alleen”, zegt Thierry met een glimlach.

Donker Rotsoord 

John begon zo’n 37 jaar geleden bij zijn ouders in de zaak. Hij was toen 22. “Ik moest eerst nog in dienst”, vertelt hij binnen in het stalletje. Hij heeft de wijk in al die jaren flink zien veranderen. Zo waren er vroeger heel wat meer ondernemers. “In het rijtje hierachter zaten allemaal winkels”, zegt hij. “Twee kappers, een loodgietersbedrijf en de kroeg van Joop.” Vooral die laatste missen ze wel een beetje. Café Engelenburgh, de bruine kroeg van oud-FC Utrecht-speler Joop van Maurik zorgde altijd voor veel gezelligheid. John ging er op zaterdag vaak even buurten. Ook kenden ze veel van de stamgasten die er kwamen. “Nu zien we die jongens helaas niet meer”, zegt John.

Tekst loopt door onder de foto

Ook waren er vroeger heel wat minder appartementencomplexen. Hij beschrijft dat er onder meer een middelbare school aan het water zat. Daar heeft hij zelf nog op gezeten. Inmiddels staat daar een appartementencomplex. Hetzelfde geldt voor de grafische school die ooit iets verderop in de straat zat. Ook daar staat nu nieuwbouw. En zo kan hij nog wel even doorgaan. “Vroeger was Rotsoord een heel donkere plek”, zegt John. “Het was lang niet zo gezellig als nu, met alle horeca. Daar wilde je ’s avonds laat niet lopen.”

Opnieuw beginnen 

Van het nieuwe standplaatsenbeleid van de gemeente hebben John en Thierry geen last. “Dat zit wel goed”, zegt Thierry. “We zijn geen mobiele kraam en hebben een bouwvergunning. Het blijkt een goede keuze te zijn geweest van mijn vaders opa om hier het huisje te bouwen. Het lijkt wel alsof hij dit toen al zag aankomen.”

Tekst loopt door onder de foto

Standplaatshouders, zoals de lokale kaasboer, viskraam en bloemenstal, hebben een vergunning nodig voor de plek waar ze staan. Eerder kregen de ondernemers steeds een nieuwe vergunning voor enkele jaren, maar door Europese regelgeving mag die verlenging niet zomaar meer. Het nieuws zorgde voor veel onrust bij Utrechtse standplaatshouders. De vergunningen liepen eigenlijk eind vorig jaar af, maar de gemeente besloot dat de kramen tot oktober 2025 mogen blijven. Als meerdere standplaatshouders zich straks voor een plekje inschrijven, zal de gemeente vooral kijken naar de binding met de wijk.

John leeft mee met de Utrechtse standplaatshouders die straks misschien moeten verplaatsen. “Laat ze lekker op hun plekje staan, anders moeten ze misschien wel in een andere wijk helemaal opnieuw beginnen.” Thierry: “Je leert je wijk en je klanten goed kennen. Je weet wat de mensen graag bij je kopen. Als je moet verplaatsen, ben je alles dat je hebt opgebouwd kwijt.”