Het is een waterkoude decemberdag in Utrecht. Desondanks komen Utrechters door weer en wind naar de Neude, getrokken door de geur van de warme, versgebakken oliebollen van Stephan Roulaux (46). Al jaren dé oliebollenkraam van de stad.

“Me and my lover”, grapt Roulaux terwijl hij zijn arm liefdevol om zijn oliebollenmachine legt. In de koude wintermaanden brengt hij elke dag door in zijn oliebollenkraam op de Neude. Honderd dagen lang, zeven dagen in de week. Alleen op eerste kerstdag is hij vrij. Dan ligt de oliebollenbakker de hele dag uitgestrekt op de bank. “Ik kom er alleen af om te eten”, aldus Roulaux.

Het is een gezellige boel in de oliebollenkraam. De verwarming en de radio draaien op volle toeren. Waar mensen zich buiten hebben uitgedost met mutsen, sjaals en handschoenen, heb je in de oliebollenkraam genoeg aan een T-shirt. De oliebollen vinden gretig aftrek. Liefhebbers kunnen bij Roulaux ook voor wafels, appelbeignets en berlinerbollen terecht.

Schop tegen de scheenbenen
Op zijn veertiende ging er een wereld voor Roulaux open. Hij mocht aan het werk in de oliebollenkraam van zijn oom in Maastricht. Het was fysiek zwaar werk, maar verdiende goed. In een donker kamertje stond hij uren achtereen beslag te roeren. “Als ik heel hard werkte, mocht ik weleens uit het hok”, vertelt hij. Had hij iets niet goed gedaan, kreeg hij een schop tegen zijn scheenbenen. “Zo ging dat toentertijd.”

Maar tijden zijn veranderd, en de nieuwe technische snufjes verlichten het werk behoorlijk. Fijn, want na jarenlang oliebollen bakken liggen de lichamelijke kwaaltjes op de loer. “Ik heb vaak last van mijn schouders”, aldus de oliebollenbakker. Toch werkt Roulaux het liefst met zijn handen. “Ik doe alles op gevoel.”

Kerstvoorstelling
De kraam op de Neude is een begrip in Utrecht. “Als ik over straat loop word ik aangesproken met: ‘Hey oliebol’”, vertelt hij. “Ik word overal herkend.” Niet gek voor iemand die al meer dan dertig jaar zijn ziel en zaligheid stopt in het bakken van oliebollen. De laatste drie maanden van het jaar wijkt alles voor zijn werk. Van de kerstvoorstelling van zijn tienjarige dochter ziet hij alleen de foto’s. “Mijn vrouw staat in Amsterdam oliebollen te bakken, ik in Utrecht. Dat vind ik wel zielig voor de kleine.”

Het is niet anders, zegt de oliebollenbakker. Deze maanden moet hij nou eenmaal hard werken. In januari, februari en maart heeft hij geen inkomen. “Dan rust ik uit en gaan we een paar weken op vakantie naar Gran Canaria.” Op het Spaanse eiland kan het gezin eindelijk bijkomen van de hectische maanden. Toch achtervolgt de ‘oliebollenwereld’ hem overal waar hij gaat. “Ik ken zo’n vijftig oliebollenbakkers die ook rond die tijd op vakantie gaan naar Gran Canaria”, lacht hij. “Lekker borrelen met zijn allen.”

School
Soms droomt Roulaux over hoe zijn leven eruit had gezien als hij een andere weg had ingeslagen. “Ik baal weleens dat ik niet hard genoeg mijn best heb gedaan op school.” Maar reden om verdrietig te zijn of op zoek te gaan naar een andere baan, heeft hij niet. “Ik weet niet beter.”

Hij hoopt dat zijn dochter over een paar jaar de oliebollenkraam in Amsterdam overneemt. Dan kan hij samen met zijn vrouw de oliebollenkraam op de Neude blijven runnen. “Hoe oud moet je ook al weer zijn voordat je met pensioen mag?”, vraagt hij gekscherend. “Tot die leeftijd zal ik dit werk blijven doen.”