Al 42 jaar zit Bakkerij Wammes op de Lange Jansstraat. Eigenaar Peter Paul Wammes (71) nam op zijn 22e de zaak, die toen nog op de Nobelstraat zat, al over van zijn vader. Die bakkerij opende in de jaren 40 de deuren. Zoals Peter Paul begon in de zaak van zijn vader, zo is zijn eigen zoon, Efrim, ook begonnen bij hem. Over een paar jaar is Efrim de volledige eigenaar van de banketbakkerij. De zaak staat vooral bekend om de chipolatataart: een marsepeinen buitenkant, onder meer gevuld met luchtige cake, vers fruit en marasquin. Een taart waar menig Utrechter voor omfietst, maar waarvoor ook regelmatig mensen van (ver) buiten de stad speciaal langskomen. 

Peter Paul, Efrim en de rest van het bakkersteam beginnen iedere ochtend om 6.00 uur. De bakkerij bevindt zich recht boven de winkel, maar loopt een stuk verder door. Het pand van in totaal ruim 140 vierkante meter was tientallen jaren geleden meer dan welkom. Na vijf jaar op de Nobelstraat was de onderneming zo gegroeid dat Peter Paul op zoek moest naar een nieuwe locatie.

En die vond hij, vlak bij waar hij ooit begon. “Het werd te klein”, zegt Peter Paul over de zaak met een oppervlakte van 40 vierkante meter. “Halverwege de Nobelstraat zit nu een pizzeria. De tegels die er vroeger zaten, zitten er nog.” Op de locatie aan de Lange Jansstraat zat vroeger het gemeentelijk informatiecentrum. “Dat ging naar Hoog Catharijne en toen kwam dit vrij. Dat was een mooie kans.”

Specialisten

Toentertijd werkte Peter Paul met een man of zeven in de bakkerij. Nu zijn dat er vier. “In verhouding is dat nog veel”, zegt hij. “We zijn een van de weinige banketbakkerijen die er nog zijn in Utrecht. Je hebt bijvoorbeeld Blom nog in de Zadelstraat, Verspeek op de Burgemeester Reigerstraat en Bond en Smolders, waarvan de bakker pas is overleden. Toen ik begon waren er nog ruim dertig banketbakkers in de stad. Dat zie je ook bij slagerijen en groenteboeren: er blijven een paar specialisten over. De rest wordt opgegeten.”

Maar volgens Peter Paul blijft er toch altijd vraag naar speciale dingen. “Naar bruidstaarten of aparte chocoladedingen, die kun je niet bij de supermarkt halen.” Zelf staat Peter Paul gewoon nog volledig in de bakkerij, alleen op dinsdag niet. Dan doet hij de administratie. “Ik zou niet anders weten. Ik doe het mijn hele leven al. Als je het naar je zin hebt met je werk, waarom dan niet?” Zijn jongere broer had een reclamebureau en is nadat hij gepensioneerd was pas gaan beeldhouwen. “Ik doe mijn hele leven al wat ik leuk vind.”

Tekst loopt door onder afbeelding

Binnen de lijntjes

“Ik was eigenlijk een hele goede student”, zegt Peter Paul. Toen hij zestien was ging hij naar de hogere technische school. “Daar zat ik een jaar. De rest van de leerlingen waren begin twintig. Ik was helemaal niet op mijn plek. Zodoende heb ik binnen een jaar mijn vakdiploma’s gehaald, waar je normaal gesproken vijf jaar over doet.”

Hij was 22 toen zijn moeder overleed en zijn vader stopte met de bakkerij. “Toen heb ik het overgenomen.” Efrim werkt inmiddels 24 jaar in de zaak. “Hij is nu voor twee derde eigenaar, ik een derde. Binnenkort is het op papier helemaal van hem.” Efrim zat op de grafische school, vertelt Peter Paul. “Maar dat beviel ook niet. Het was te veel binnen de lijntjes. Toen kwam hij bij de bakkerij. Het is zijn eigen keuze, want ik weet dat het ook heel hard werken is.”

Maar saai vindt hij zijn werk nooit. “Elke taart is anders”, zegt Peter Paul. Trots pakt hij zijn telefoon erbij om verschillende bruids- en verjaardagstaarten te laten zien die hij recent maakte. Een chique goudkleurige taart bijvoorbeeld, maar ook één met allerlei dieren voor de verjaardag van een kind. Een van de leukste dingen om te doen vindt hij om met chocola aan de slag te gaan voor Pasen. Boven in de bakkerij staan al heel wat chocoladehazen en -eieren klaar, in alle soorten en maten. Klaar om versierd te worden. “Al die haasjes en dergelijke vind ik vreselijk leuk om te maken.”

‘Opa Wammes’

Peter Paul loopt tevreden door zijn bakkerij. Boven zijn twee bakkers fluitend bezig om appeltaarten te maken. Beneden staat zijn zoon achter de toonbank in de winkel. Normaal gesproken bakt hij ook mee, maar nu valt hij in voor een medewerker met zwangerschapsverlof. En dat bevalt hem heel goed.

“Ik maak makkelijk contact en kan de klanten ook precies vertellen wat er in de producten zit”, zegt Efrim. “Of ze verhalen vertellen over mijn vader en opa.” Peter Paul is het daarmee eens: “Efrim is socialer dan ik. Ik ben zelf een vrij gesloten persoon, hij kan veel makkelijker met iedereen overweg. Hij vindt het prachtig om in de winkel te staan.”

Tekst loopt door onder afbeelding

Foto’s

Volgens Efrim vinden klanten het ook leuk om eens een van hen achter de toonbank te zien staan. Boven de glazen toonbank, met daarin allerlei lekkernijen, staan verschillende oude bakvormen. Ook hangen er in de zaak meerdere foto’s van vroeger. Met daarop een jonge ‘opa Wammes’, maar ook de moeder van Peter Paul is op de foto’s te vinden. Je ziet haar onder meer in de oude bakkerij op de Nobelstraat staan. Verder is de oude inrichting van de winkel op de Lange Jansstraat op een van de foto’s te zien.

Regelmatig staan er mensen in de winkel die niet in Utrecht wonen. Peter Paul kan het zich af en toe niet voorstellen dat mensen van buiten Utrecht speciaal langskomen voor zijn chipolatataart. “Het is toch wel vreemd dat mensen bijvoorbeeld uit Den Bosch komen om bij mij langs te gaan, als vaste prik een aantal keer per jaar. Ik zou dat zelf niet zo gauw doen, maar gelukkig doen anderen dat wel.” Hij vindt het een groot compliment.