Iedere Utrechter fietst er wel eens langs: de kruising van de Bemuurde Weerd Oostzijde met de Adelaarstraat. Op de hoek in het lichtgeel geschilderde pand zit ijssalon Il Mulino. We ontmoeten er Marjolein Merkens. Marjolein is samen met haar nicht Inge Scheltens eigenaar van de zaak. Ook haar man en haar neefje werken in de zaak. Het is al decennia lang een echt Utrechts familiebedrijf.

Il Mulino werd opgericht in de jaren 60 door twee Italiaanse vrouwen aan de Adelaarstraat nummer 40, net voorbij de molen. In 1983  hebben de ouders van Marjolein de zaak overgenomen. Doordat de zaak steeds drukker werd bezocht en tussen twee woningen in lag, ontstond er overlast voor de buren. Het was in 1987 reden om de zaak vijftig meter te verplaatsen naar de huidige locatie met een gunstigere ligging. Doordat de zaak in de buurt bleef, konden bestaande klanten worden meegenomen. “Dat was ideaal”, zegt Marjolein.

Herinneringen

Veel van de recepten van Il Mulino zijn gemaakt door Marjoleins vader in het jaar dat hij de zaak overnam. Maar er zijn ook nieuwe smaken. Il Mulino probeert elke dag acht smaken te wisselen. “Maar ik blijf verliefd op straciatella”, zegt Marjolein. “Dat komt ook door de herinnering aan mijn vader. Hij riep dan: ‘Lein, ik heb verse straciatella.’ Dan deed ik zo’n klein bolletje op een wafeltje.”

“Ik herinner me een dag toen ik een jaar of veertien was. Er zat een meneer met een dochtertje in de zaak. Dat dochtertje zat steeds met haar beentjes tegen de radiator aan te trappen. Dus ik vroeg aan die meneer of hij zijn kindje even in de gaten wilde houden. Het getrap trilde helemaal door alle leidingen heen. Ik vroeg het nog een keer. En opeens gooide hij zijn ijsje naar mij. Ik was helemaal overstuur. M’n vader, die ijs aan het draaien was, was des duivels op die man.”

Tekst loopt door onder afbeelding

“Maar ook leuk dingen hoor!” Marjolein vertelt over Koninginnedag en de opkomst van de vrijmarkt in de wijk. Ze herinnert zich dat haar vader in het wit gekleed met z’n witte muts een bak ijs in de vitrine kwam zetten en iemand riep: ‘drie hoeraatjes voor de ijsboer!’ “Het was een gezellige sfeer altijd”, zegt ze.

Il Mulino als continue factor

Er is van alles veranderd door de jaren heen. Marjolein vertelt dat er vroeger veel meer kantoren zaten in de wijk, zoals de Belastingdienst. “Ook de HEAO zat hier vroeger. Mensen zijn verhuisd. We hebben ook klanten die hier vroeger woonden en naar plaatsen als Nieuwegein en IJsselstein zijn gegaan. Ze kwamen hier vroeger met hun ouders en nu komen ze hier met hun eigen kinderen. Dat is natuurlijk wel grappig.”

Veel zaken in Utrecht komen en gaan, maar Il Mulino is altijd gebleven. We vragen Marjolein waarom juist Il Mulino al die tijd is blijven bestaan. “Passie voor wat je doet, dat is heel belangrijk. Ik vind dat ijsdraaien nog steeds super leuk en nieuwe dingen bedenken. Ook dat het familie is, is heel bijzonder”, zegt Marjolein.

Ouders

“In 2021 zijn m’n beide ouders overleden, twaalf dagen na elkaar. Dat was heel zwaar. Ik vond altijd een luisterend oor bij hen. Ze wisten als geen ander hoe het bedrijf in elkaar zat. M’n ouders en ik waren overburen. We waren zo’n eenheid. Uiteindelijk hebben we de draad opgepakt, maar ik vond dat moeilijk. De mensen waren super lief hoor. Ik heb zoveel ontzettend mooie en lieve reacties gekregen.”

Tekst loopt door onder afbeelding

De zaak is vanaf maart zeven dagen in de week open. “’s morgens maken we de zaak in orde, we desinfecteren de keuken en maken het ijs. Van twaalf tot tien uur zijn we open. Op een gegeven moment wordt het wel zwaar. Iedere zak suiker die ergens in moet, weegt toch vijfentwintig kilo. Maar als je dan ’s zomers al die mensen op de trapjes jouw ijs ziet eten, weet je waar je het voor doet. Dat is leuk”. In de winter is de zaak 4,5 maand dicht. “Dat is de periode om bijvoorbeeld opknapwerkzaamheden te doen”, vertelt Marjolein.

Coronatijd

“Toen corona uitbrak zat ik met de handen in het haar. Inge, haar nichtje en mede-eigenaar, was er op zondagavond en zei: ‘We moeten dicht’. Ik heb collega’s gebeld om te vragen wat zij deden. Roma en Roberto gingen gingen dicht. Maandag zijn wij ook dichtgebleven. Toen bleek dat afhaal wel mocht, en zijn we dinsdag weer opengegaan. Het leverde rare reacties op op Instagram. Mijn moeder stond een keer een klant te helpen en mensen gebaarden naar haar of ze wel goed bij haar hoofd was. We zijn vervolgens weer drie weken dichtgegaan. In die tijd hebben we een plan bedacht en we zijn opnieuw opengegaan.”

Marjoleins man, Evert, had ducttape geplakt om aan te geven hoeveel afstand mensen moesten houden en ze hadden overal aangegeven dat mensen het ijs lopend moesten opeten. “In het begin overvalt het je. Gaandeweg vind je weer je weg erin”, legt Marjolein uit.

Hoe verder?

“We gaan door op de ingeslagen weg. Komt tijd, komt raad. Je ziet veel veranderen, maar een ijsje kan altijd wel. Het zijn geen mega uitgaven. Er wordt veel supermarktijs gegeten, maar voor de speciale momenten komt men toch hier. Het is een feestje. Met veel ervaring en passie proberen we dat feestje elke dag weer te maken”, besluit Marjolein.