In een van de hoekpanden aan de Twijnstraat zit sinds een half jaar een nieuwe winkel: Piercing Studio Utrecht. Jarenlang had eigenaar Tom van Oudenaarden (40) zijn studio aan de Predikherenstraat, maar in mei vestigde hij zich in de oudste winkelstraat van Utrecht. Ook woont hij vanaf deze zomer boven zijn winkel. En wonen en werken in zijn nieuwe ‘buurtje’ bevalt deze geboren en getogen Utrechter goed.

Voor de winkel staat een groepje mannen te kletsen. Je kunt niet om hun piercings en tattoos heen. Het is dan ook geen toeval dat ze hier staan. Ook Tom maakt deel uit van het groepje. Na een voorstelrondje blijkt dat hij de enige is die bij deze studio hoort. De rest werkt bij andere studio’s in de stad. “Er is goed contact tussen bijna alle piercingshops in Utrecht”, zegt Tom. “Dat is niet overal zo, maar vinden we wel belangrijk. Als je niet allemaal op je eigen eilandje zit en elkaars werk kent, kun je elkaar juist helpen en aanvullen.”

Binnen staat manager Simone te bellen achter de balie. Op de witte leren bank voorin de winkel zit een stel te wachten. Eerst maar een korte rondleiding, daarna een kopje koffie als de bank vrij is. Achter het muurtje bij de balie staat een piercingstoel. Daarachter een soort kamerscherm met nog een stoel. Tom zet koffie en ondertussen blijven er mensen in en uit lopen. Tom vertelt over zijn oude winkel. “Het was daar altijd zo druk. De winkel was 25 vierkante meter. Dat werkte niet meer: het was gewoon te vol.” Hij is erg blij met de verhuizing. “Het is een geweldige straat”, zegt hij met een grote grijns. “Het is een dorp binnen Utrecht. Iedereen kletst met elkaar. Daar word je vrolijk van.” Terwijl Tom vol lof over zijn buren en de straat vertelt, onderbreekt een van de wachtende klanten hem. Ze geeft hem een compliment over de winkel. “Ik ken het toevallig nog van voor de verbouwing. Wat is het mooi geworden!”

Biohacking

Naast piercen, geeft Tom ook regelmatig lezingen op IT-innovatiebeurzen en -congressen. “Ik denk dat we in onze toekomst steeds meer biohacking kunnen gebruiken: spulletjes toevoegen aan het lichaam om het leven makkelijker te maken. Wij gaan hier een stapje verder: we proberen technologie aan het lichaam toe te voegen. Daardoor hoef je minder handelingen te verrichten. Eigenlijk gewoon een volgende stap in lui zijn. En daar praat ik graag over.” Zo gaf hij in 2016 bijvoorbeeld een TEDx Talk bij TEDxRoermond.

Het blijft niet bij praten. Hij experimenteert ook met deze technieken, onder meer op zichzelf. Zo liep hij al met kleine ledlampen rond in zijn arm en met een ov-chipkaart in zijn hand. Grinding noemen ze dat, zegt Tom. Oftewel: uitproberen op je eigen lichaam. “Dat is een leuke bezigheid. Maar iets in het lichaam plaatsen is wel echt het laatste stapje. Het moet veilig zijn. Het gaat nu zo ver dat we bijvoorbeeld chips implanteren voor bankpasjes. Leuk spul. Eerder vandaag was er een klant waar we de oude chip eruit hebben gehaald en een nieuwe hebben geplaatst.”

Snijden en hechten

Naast biohacking, piercen en tatoeëren kan je bij de studio ook terecht voor bodymodifications. Stiekem vindt Tom dat het leukst om te doen. “Dat is het aanpassen van het lichaam voor de kunst van het figuurtje, en niet voor de functie”, legt hij uit. “En dat gaat best wel ver, zoals tongsplits, siliconen implantaten, scarification en brandmerken. Piercen is heel rechttoe rechtaan, ik hoef er bijna niet meer bij na te denken. Maar dit zijn dingen waarbij ik goed onderzoek moet doen. En snijden en hechten is sowieso erg leuk om te doen.”

En zijn favoriet? “Een tong splitsen blijf ik het spannendst vinden, maar oorlelreconstructies zijn het gaafst om te doen. Dan zorg je ervoor dat er weer een oorlel gecreëerd wordt van zo’n gat.” Hij wijst naar zijn uitgerekte oorlel. Normaal gesproken zit daar een grote ronde piercing in. “Het is echt knutselen om de flapjes mooi terug over elkaar te leggen en de hechtingen zoveel mogelijk weg te werken. Je moet wel weten waar je mee bezig bent. Het gaat ook om de weefsels in de oorlel, niet alleen het velletje aan de buitenkant. Het gaat niet alleen om dat gat even dichtmaken.”

Kok

Tom heeft dit werk niet altijd gedaan. Vroeger was hij kok, maar door een blessure aan zijn pols na een motorongeluk kon dat niet meer. Al snel wist hij dat hij wat met piercen wilde doen, maar moest dat natuurlijk eerst nog leren. “Ik had eigenlijk het geluk dat ik in de ziektewet terechtkwam, want leren piercen doe je eerst met je hoofd, daarna pas met je handen. Daar had ik toen genoeg tijd voor. Tegen de tijd dat mijn pols weer normaal functioneerde, moest ik alleen nog leren prikken.”

Hij heeft zeker geen spijt van zijn carrièreswitch. “In de horeca maakte ik mensen happy met eten. Maar toen ik ging piercen, merkte ik dat mensen met nog grotere smile de deur uitliepen. En ik had veel meer interactie. Bij klanten komen hier ook wel eens emotionele verhalen naar boven. Dat is altijd heel mooi. Wat dat betreft zijn we net een soort kapper.”