Op de Marnixlaan is vannacht een automobilist tegen een verkeerspaal gebotst. Het slachtoffer van 29 jaar oud moest door de brandweer worden bevrijd, nadat hij bekneld was geraakt. Het ongeluk gebeurde rond 01.00 uur.
De man kwam vanaf de Laan van Chartroise en knalde tegen een paal bij de rotonde. De brandweer moest de man uit de auto knippen. Hij is vervolgens naar het ziekenhuis gebracht met hoofdletsel.
Een woordvoerder van de politie zegt dat de automobilist mogelijk de macht over het stuur was verloren.
3 Reacties
ReagerenDie lui van Utrecht Infra – wie zouden dat toch zijn – zullen nu wel om de tafel zitten om van één van de laatste rotondes
der Mohikanen een fiets- en rollatorvriendelijk gedrocht te maken. Bij gebeurtenissen als dit ongeluk moet ik
altijd denken aan een vakantie in Scandinavië, waar alcoholische drank exorbitant duur is gemaakt in een
poging het alcoholgebruik binnen de perken te houden. In geen enkel ander land heb ik zo verbijsterend veel zuiplappen
lamlazarus over tafel gebogen zien hangen als juist daar. Het willens en wetens overnemen van ‘eigen verantwoordelijkheid’
door de Scandinavische overheden heeft hier funest gewerkt. Iets soortgelijks zie je ook in Utrecht.
Er zijn maar weinig steden ter wereld waar ‘de overheid’ zo met zijn tengels in het verkeer zit als Utrecht, en de eigen verantwoordelijkheid
zo uit handen neemt. Er is – dus – geen stad waar zo verschrikkelijk gescheurd en gejakkerd wordt als Utrecht.
Utrechters gelden inmiddels als de meest onbeschofte en meedogenloze weggebruikers van Nederland.
Want het lijkt allemaal mooi bedacht, dat hoogdrempelige verkeer, maar soms zie je onder de streep ineens heel veel Scandinavische trekjes
in dit volk. Je kan Utrechters een hoop vertellen, hoge boetes uitschrijven, allerlei dingen verbieden en het genoegen ontzeggen,
maar de druppel die de emmer doet overlopen is allang gevallen. Overal waar je komt in Utrecht hebben de mensen botweg schijt
aan al die narigheid die het gewone verkeer hindert, en blijken ze vaak veel handiger en intelligenter dan de beschermende
maatregelen die over ze zijn afgeroepen.
Behalve dan die ene man vannacht die zomaar een mooie grote rotonde op zijn weg vond. Hij was gewoon even de kluts kwijt,
nadat-ie zich woest slingerend tussen de eilanden van de Laan van Chartoise had geperst.
Sterkte jochie, ik begrijp je ontreddering.
Haha Ulaan, je wereldje is te klein geworden sinds je Utrecht niet meer uitkomt en alleen maar DUIC leest.
Weleens op AT5, RTV Rijnmond, of voor mijn part de lokale nieuwssite van Nunspeet en omstreken gekeken? Nooit verkeersongelukken daar?
Verdedig jij de debiel die midden in de nacht een stilstaande lantaarnpaal niet kan ontwijken maar, en geef de overheid de schuld.
Geacht lezersforum! Juist sinds ik gezien heb in de wereld hoe het er óók aan kan toegaan, en mij de schellen van de ogen vielen – ik zou die rijkdom alle Utrechters toewensen – heb ik minder waardering voor de Utrechtse – de Nederlandse incluis – aanpak van hoe je met verkeer, dus ook met automobilisme omgaat. Utrecht is niet zozeer een fietsstad, Utrecht is vooral een anti-autostad. Op geen enkele manier wordt met het signaal omgegaan dat de verkeersdeelnemers zich nauwelijks meer iets gelegen laten liggen aan alle maatregelen die de gang van het verkeer op de één of andere manier, en om de één of andere reden, belemmert. Als fietser word ik gestoord van alle gepruts met paaltjes, verfjes, lampjes, bordjes, stoepjes, eilandjes, baantjes, randjes, de voortdurend op rood staande stoplichten, de omweggetjes, de uitstippeltjes en de idiote routes, als automobilist word ik gek van alle chicanes, duizenden drempels, de opzettelijke rotbochten, de voortdurend remmende werking van verkeerslichten, de duizelingwekkende hoeveelheden verf aan blokken, tanden, strepen, vlakken, de eilanden en het gebetuttel van borden met knipperende groene smilies. Als buspassagier word ik gestoord van het niet-aflatende gebonk over drempels, hoezeer de meeste chauffeurs ook hun best doen om de mensen niet uit hun stoel te lanceren, van het voortdurende gerem ten gevolge van allerlei in de weg gelegde obstakels buiten de haltes, van het naar links en rechts geslingerd worden op een oorspronkelijk rechte weg, en van het zien van het gekloot buiten de bus, die voortdurend in zijn eigen uitgestippelde marge moet rijden, als in een te krappe parkeergarage. Om maar eens een greep te doen. Aan het gedrag van alle verkeersdeelnemers zie je gewoon dat met name Utrecht in dit opzicht mijlenver te ver is doorgeschoten, dat de rust uit het verkeer is gejaagd, dat de mensen niet meer met het verkéér bezig zijn – voorrang verlenen, oogcontact hebben, beleefdheden tonen, een vriendelijke gang hebben, elkaars veiligheid in acht nemen en komen waar ze wezen willen – maar hoofdzakelijk worstelen met de infrastructuur, een infrastructuur die erop gericht is te egaliseren en excessen te voorkomen. Juist in steden elders buiten Nederland ben ik verkeersbehandeling tegengekomen die ruimte biedt aan alle verkeersdeelnemers, die geen gang belemmert maar juist gelegenheid geeft, die niet betuttelt, maar uitgaat van de waarde van het rijbewijs en de kennis van borden en regels, die appelleert aan de discipline van de mensen, en waar de rust, ook bij drukte, heerst die ik in Utrecht zo verschrikkelijk mis.