Elke dag komen mijn briard Crosby en ik tijdens onze rondjes door het Zocherpark dezelfde mensen tegen met hun hond. Je kent de verhalen over de hond, maar wie zijn toch de ‘baasjes van’? In deze rubriek hun verhaal.

Om elf uur hebben we afgesproken in ‘de Marlies Dekkers-zaak’ op de Lichte Gaard. Ron Romijn en Margo van Dort wonen boven de winkel. Een smalle, steile trap leidt naar een licht appartement met een terras dat je  de adem beneemt; het is alsof je de Dom aan kunt raken. Ron lacht: ”Dit is inderdaad een plek om verliefd op te worden.”

Ron Romijn, geboren in Bilthoven als oudste van acht kinderen, wilde als kind een zwervend bestaan, net zoals dat van zijn vader die vrachtwagenchauffeur was. Ron ging op veertienjarige leeftijd naar de Zeevaartschool in Rotterdam. ”Ik zat daar intern, er heerste een ijzeren regime en ik was daar nog niet klaar voor. Ik miste het gezellige en drukke gezin en na een jaar, toen ik het weekend thuis was, riep ik: “Ik ga niet meer terug!” Ik vond de volgende dag een baantje bij een bakker werd vervolgens bijrijder op een vrachtwagen naar Engeland en stond op de markt bij een groenten en fruitkraam. Daar heb ik heel veel geleerd: op tijd zijn, klantvriendelijkheid en discipline.”

In die tijd leerde Ron Margo kennen en gingen ze samenwonen. Haar vader was eigenaar van Modehuis van Dort in Bilthoven, waar behalve damesmode ook fournituren en lakens werden verkocht. In 1986 besloot vader van Dort het wat kalmer aan te gaan doen en vroeg hij of het Ron wat leek om samen met Margo in de zaak te komen.

“Vader kocht de eerste computer voor dertigduizend gulden. In die tijd kocht je daar bijna een huisje voor.” Ron volgde cursussen en haalde zijn middenstandsdiploma. “Ik zat op kantoor achter de computer en mijn schoonvader hield naast mij het papieren kasboek bij, want stel je voor dat de stroom uit zou vallen!”, lacht Ron.

“De nieuwe collecties werden geshowd in Huize het Oosten, een huis voor oudere vrijmetselaren, meestal gegoede dames. We verkochten soms wel honderd japonnen per show. Maar toen Margo’s vader ziek werd in 1988 namen we de zaak over en gingen we een andere koers varen – Huize het Oosten was niet meer bepalend voor wat wij inkochten en we voegden lingerie aan onze collectie toe. De fournituren en het beddengoed verdwenen uit de winkel, maar ik heb wel nog jaren een rekje met Optilon-ritsen op kantoor gehad, want je kon nooit weten.”

Faillissement 

“Vijfentwintig jaar geleden hoorden we dat er een pandje op de Lijnmarkt vrij zou komen en daar zijn we Van Dort Bodyfashion begonnen. Op een dag komt daar een jonge ontwerpster binnen, ze had vijf bh’s bij zich. Margo zag wel iets in de ontwerpen. Ze bestelde er drie en kreeg er twee geleverd, maar de ontwerpen van deze Marlies Dekkers bleken een doorslaand succes en de bh’s ‘met de bandjes’ waren niet aan te slepen.”

Niet alleen in Utrecht was deze lingerie een succes maar ook in de rest van Nederland; Marlies Dekkers werd een bedrijf met vestigingen door het hele land. In Utrecht wilde Dekkers ook haar eigen winkel, maar Ron vertelt: “Wij hebben Marlies groot gemaakt in Utrecht en wilden best een zaak beginnen met haar naam op de gevel, maar het zou dan wel onze zaak blijven. We vonden een pandje op de Lichte Gaard maar de CEO van Marlies Dekkers, die van Unilever kwam, vond het niet zo’n goed idee: ‘Stel dat die kerel failliet gaat, dan staat wel jouw naam op de gevel.’

‘Op een dag kwam er een jonge ontwerpster binnen, ze had vijf bh’s bij zich’

In augustus 2013 lagen Margo en ik op het strand in Ibiza toen Marlies Dekkers in paniek opbelde: ‘Ik ben failliet, maar we maken een doorstart – doen jullie alsjeblieft mee?’ Soms lopen zaken anders”, grinnikt Ron. “We hebben nog altijd de zaak in Bilthoven en nu drie in Utrecht. Het winkelend publiek is verschillend: in Utrecht heb je kijkers, in Bilthoven kopers.”

Naar de stad
Ron en Margo hebben drie kinderen; dochter Fleur staat in haar zaak op de Lichte Gaard en doet daar ook de inkoop, zoon Sven doet de webshop, en de jongste zoon zit nog op school. Alle kinderen hebben een gedegen opleiding, want: ”Ik heb geleerd van mijn fout om al heel jong van school te gaan.”

Ron vertelt: “Toen we Lichte Gaard 6 kochten, hoorde daar ook het woonhuis bij dat erboven zit. Af en toe gingen we een weekend vanuit Den Dolder naar Utrecht en sliepen we boven de winkel. Acht jaar geleden besloten we definitief naar de stad te verhuizen. Iedereen paste zich moeiteloos aan: de kinderen en de honden. In de veertig jaar dat we samen zijn, hebben we altijd honden gehad. Golden retrievers, Schotse terriërs en nu twee Cairn terriërs: Muck en Dolce. Zij konden ook snel aan het stadse leven wennen. Ron loopt dagelijks twee keer zijn grote ronde langs de Singel met de hondjes in zijn kielzog. “Op zondag gaan we altijd koffiedrinken bij Café Ledig Erf en iedereen in de bediening weet dat wij altijd twee koekjes bij de koffie krijgen. Eén voor Muck en één voor Dolce.”