“We hebben ons bewezen, het is een succes. Nu moeten we doorpakken.” Initiatiefnemer Jeroen Blokland staat op uit zijn stoel, kijkt naar de klok en ritst zijn jas, voorzien van het Buurt Mobiel-logo, dicht. Hij gaat weer naar de volgende klant. Op de achtergrond rinkelt de telefoon haast aan één stuk door. Het is een drukke middag bij de belcentrale van Buurt Mobiel Overvecht, gevestigd in de boerderij aan de Gangesdreef.

Het vrijwilligersinitiatief, Buurt Mobiel Overvecht, brengt minder mobiele mensen in de wijk naar plekken waar ze moeilijk kunnen komen, maar biedt meer dan vervoer alleen. Je belt, geeft je huidige locatie door en zegt waar je heen wenst te gaan. Het doel is helder: minder mobiele bewoners in de wijk meer gebruik laten maken van al het moois dat er te zien en te doen is. Mensen uit hun isolement halen. Deze bewoners kunnen vaak moeilijk of niet met het openbaar vervoer.

‘Iets wat voor ons makkelijk te realiseren is, is soms voor ouderen een stuk lastiger’

“Wat je ziet is dat men weer gaat denken in mogelijkheden”, vertelt Blokland. We hebben een mevrouw die bijvoorbeeld af en toe lekker naar het bos wilt. Iets wat voor ons makkelijk te realiseren is, is soms voor ouderen een stuk lastiger.” Elke nieuwe vrijwilliger die zich aanmeldt krijgt een training. Als het met één van de klanten niet zo goed gaat moeten zij weten welke instanties er ingelicht kunnen worden. “Het is niet alleen rondrijden. Je hebt ook een bepaalde verantwoordelijkheid, een signaalfunctie.”

Strippenkaarten, lege baterijen en het geheim van oud worden

Vrijwilligster Akke de Bruijn, eveneens gekleed in de herkenbare groene Buurt Mobiel-jas, stapt achter het stuur en trekt de deur achter zich dicht. Geen telefoon met Google Maps maar een papieren kaart wordt tevoorschijn gehaald en uitgevouwen. “Ik heb jarenlang in het buitenland gewoond, maar als het erop aankomt voel ik me hier het meeste thuis. Ik ken Utrecht goed, maar vind het fijn om toch af en toe de kaart erbij te pakken. Gewoon voor de zekerheid.”

Haar wijsvinger glijdt vluchtig over de kaart. Ze knikt een aantal keer, er klinkt zacht ge-hum en ze kijkt op. ”Ik moet van mezelf altijd vrijwilligerswerk doen. Dat vind ik belangrijk. Toen zag ik dit, en het leek me helemaal te gek. Geweldig dat we het leven van oudere mensen op deze manier leuker kunnen maken.” De kortste route is snel bepaald en de kaart wordt soepel weer ingevouwen.

“Jammer genoeg zitten we niet in die groene elektrische auto, daar ben ik echt helemaal gek op maar binnen een jaar waren die gewoon opgereden. De functie van zo’n Buurt Mobiel valt weg als je de auto steeds moet opladen en niet snel bij de klant kan zijn.” In Akkes stem klinkt een lichte teleurstelling. Het duurzame aspect en de herkenbaarheid van de groene wagentjes vond ze juist belangrijk. Maar het risico dat de vrijwilligers ergens met een lege batterij langs de weg stranden was te groot. Het team rijdt nu nog met één elektrische en een aantal benzineauto’s. Er wordt de komende jaren echter wel geïnvesteerd in hybride auto’s.

Om twee uur verwacht mevrouw Achterberg, een 90-jarige Utrechtse en tevens vaste klant van de Buurtmobiel, een lift. Dat er sprake is van meer dan enkel en alleen een rit van A naar B, blijkt als ze elkaar begroeten. “Mevrouw Achterberg, hoe gaat het met u? We waren al aan het zoeken maar wisten niet of we bij deze ingang goed zaten!” Akke stapt uit en ondersteunt mevrouw Achterberg naar de bijrijdersstoel. De Utrechtse reist met mooi weer graag op haar scootmobiel maar op regenachtige dagen als deze gaat ze liever met de Buurt Mobiel. Van regiotaxi’s wil ze niks meer weten.

Contact met vrijwilligers

Mevrouw Achterberg legt uit waarom ze liever met de Buurt Mobiel gaat, beluister het fragment hieronder.

Mevrouw Achterberg stelt vooral het contact met de vrijwilligers op prijs. Het liefst zit ze in de kleinste elektrische auto. “Die vind ik leuk, hij is ook zo lekker knus.” Akke moet lachen. “Ja die is het leukst, maar dit is toch een stukje ruimer. Dan zit u tenminste niet met de knieën in de nek.” Mevrouw Achterberg tuurt glimlachend uit het raam en geniet zichtbaar van het ritje.

Ze vertelt Akke zelfs het geheim van oud worden.

Voor mevrouw Achterberg een moment van nostalgie: eenmaal aangekomen bij de Santa Cruzdreef, de eindbestemming, wordt haar strippenkaart afgetekend. Een echte ouderwetse blauwe, 10 strippen voor 20 euro.

Luister hier hoe en waar je zo’n strippenkaart kunt bemachtigen.

Na het aftekenen van de strippenkaart begeleidt Akke mevrouw Achterberg naar de voordeur. Ze groeten elkaar hartelijk. “En als we nog iets voor u kunnen betekenen, laat het ons weten.”

Buurt Mobiel Overvecht blijkt een medicijn tegen eenzaamheid. “We zijn uit een behoefte ontstaan en dat is ook de succesfactor. Hier in de wijk lag de behoefte vooral op veiligheid, ontmoeting en vervoer, juist voor die kleine stukjes. Bovendien proberen we onze klanten echt te leren kennen. We spreken iedereen aan bij naam”, vertelt Jeroen Blokland.

“We krijgen verzoeken uit de hele stad. Niet alleen van de ouderen zelf maar ook van bijvoorbeeld mantelzorgers die ons bellen met de vraag wanneer we nou eens naar hun wijken komen.” Het succes van de Buurt Mobiel is ook de gemeente opgevallen. De vraag is nu of de Buurt Mobiel in een groter deel van de stad kan worden ingezet. “We hebben nu de plannen liggen om vanuit Overvecht nog drie wijken te gaan bedienen. Zuilen, Tuindorp en Tuindorp-Oost. “

En nu vooruit

Wat ooit begon als bewonersinitiatief, is inmiddels uitgegroeid tot Stichting Buurt Mobiel. Met het initiatief won de stichting de tweede prijs in de Challange Maatwerkvervoer van de Social Impact Factory en ging naar huis met een investeringssubsidie van 25.000 euro.

Blokland: “We moeten nu vooruit. Het is belangrijk dat ieder daar z’n verantwoordelijkheid in neemt en met ons ervoor zorgt dat de Buurt Mobiel blijft draaien. Daar heb je flink wat vrijwilligers bij nodig. Maar deels zou die verantwoordelijkheid ook vanuit de gemeente en ondernemers mogen komen. Je hebt mensen nodig die er echt iets van willen maken.”