Twee slachtoffers van de Utrechtse serieverkrachter zijn deze week voor het eerst naar buiten gekomen met hun verhaal. De twee vertellen tegen de NRC over de traumatische gebeurtenis die beide vrouwen bijna twintig jaar geleden hebben moeten meemaken.

De Utrechtse serieverkrachter Gerard T., werd deze week ook in hoger beroep veroordeeld tot 16 jaar celstraf. De politie koppelde eerder 22 zedendelicten aan de serieverkrachter, maar deze konden niet allemaal bewezen worden. T. is door het gerechtshof schuldig bevonden voor het plegen van ten minste vier verkrachtingen.

Twee slachtoffers doen tegen de NRC hun verhaal. Een slachtoffer is nu 37 jaar en werd in 1995 verkracht door Gerard T. “Het pad richting huis liep langs een weg, op een klein stukje na, waar het fietspad even door het bos ging. Toen ik daar fietste, pakte iemand me bij mijn staart. In een flits zag ik alleen de zijkant van zijn gezicht. De man zei dat hij een mes had, en dat ik met hem mee moest. Toen heeft hij me meegenomen naar een veld. En daar is het gebeurd.” Na de arrestatie van de verkrachter kwamen ook de nachtmerries terug bij het slachtoffer: “De nachtmerries en de flash-backs kwamen terug. Dat ik echt dacht: dit hebben we toch al gehad? Maar ik kwam er achter dat ik twintig jaar lang gewoon maar ben doorgegaan. Alsof er iets in je buik zit, of op je rug, iets dat irriteert, maar wat je gewoon bent gaan vinden. Ik heb weer professionele hulp gezocht, ik heb het gevoel dat ik nu écht door de pijn ga.”

Het tweede slachtoffer is 40 jaar en werd ook in 1995 aangevallen door de serieverkrachter. De toen 19-jarige vrouw verzette zich echter en wist te ontkomen. “Ik reed over een smal bruggetje, door het bos, naar mijn huis. Ik had het gevoel dat er iemand achter me fietste. Een huisgenoot, dacht ik. Toen ik het bruggetje over was, wilde ik omkijken. Maar dat ging niet, iemand greep me in mijn nek. ‘Niet naar me kijken, niet naar me kijken’, riep de man. ‘Het bos in, jij.’ Hij probeerde me een smal paadje in te krijgen, maar omdat we wat afremden, liet hij me even los. Ik ben heel hard gaan gillen. Toen kon ik wegfietsen. Ik keek nog één keertje om, en zag dat hij naar me stond te kijken. Daarna keek ik niet meer, maar fietste ik zo hard als ik kon.”

Lees het hele verhaal bij de NRC.