Zaterdag stond het krukje van Staande Ovatie op de Vismarkt in Utrecht. Voorbijgangers die er op staan krijgen spontaan een staande ovatie van de mensen op het plein. Gewoon voor wie ze zijn. Initiatiefnemer van staandeovatie.nu is Arnout Visscher, spreker, trainer en schrijver op het gebied van zingeving: “Ze gaan het nu ook in New York doen.”

“Lekker hoor!”, roept bezoeker Pieter nadat hij van het krukje afspringt. Hij heeft net zijn applaus in ontvangst genomen met gespreide armen, stralende ogen en een tevreden glimlach. Voor hem was dit niet de eerste keer. Hij loopt met opgeheven hoofd terug naar zijn vrienden die zich tussen de andere toeschouwers voor het Simon Lévelt café hebben verzameld voor de staande ovaties van vandaag. Via een van hen leerde Pieter de Staande Ovatie kennen en al sinds de ‘tweede of derde keer’ dat het werd georganiseerd is hij er bij.

Een krukje op een plein

Het publiek bestaat vandaag uit ongeveer twintig mensen. Vaste bezoekers die elkaar kennen, maar ook nieuwelingen. Er wordt veel gekletst, maar wel met één oog op het krukje, want als er iemand op gaat staan, mag er geklapt worden.

Een jongetje van waarschijnlijk vier jaar, gehuld in een dikke winterjas, is een van de eersten die het krukje op het lege plein in de gaten krijgt. Hij komt er nieuwsgierig naar kijken. Wanneer hij zijn handen op de onderste trede zet, beginnen de eersten in het publiek aanzwengelend zachtjes te joelen. Het jongetje schrikt op en lacht. Het duurt niet lang of zijn vader tilt hem naar de bovenste trede. Daarop klapt, juicht en joelt het publiek waarop het breed lachende kindje zichtbaar gaat stralen.

Fonkelende ogen

“Het begon als een idee voor de vrijmarkt op Koninginnedag ”, legt Arnout uit. “Een staande ovatie voor een euro. Dat was elk jaar zo’n succes dat ik het zonde vond om het bij één keer per jaar te houden. Nu staan we met staandeovatie.nu het hele jaar door op verschillende pleinen van grote steden in Nederland.”

De ene na de andere voorbijganger stapt op het krukje. Velen enthousiast, een aantal voorzichtig, maar allemaal stappen ze er met fonkelende ogen van af. Ook vanuit het publiek betreden mensen het kleine podium. Toeschouwers klappen en juichen met een lach op hun gezicht. Gesprekken tussen vreemden ontstaan vanzelf in de vrolijke setting. Iedereen die wil mee doen, klapt mee en hoort er als vanzelfsprekend bij.

“Zonde als je het niet doet”

Voorbijgaande fietsers kijken af en toe om en voetgangers blijven in veel gevallen even stilstaan om naar het schouwspel te kijken. Niet alle nieuwsgierigen zetten uiteindelijk de stap om op de kruk te staan. Camiel, een goede vriend van Arnout, staat ook in het publiek: “De eerste keer dat ik bij een Staande Ovatie was twijfelde ik ook wel even, maar het is eigenlijk zonde als je het niet doet. Ik heb het net weer gedaan en het geeft zoveel positieve energie! Mensen krijgen een staande ovatie voor wie ze zijn, niet voor een geleverde prestatie. De boodschap is duidelijk: iedereen is goed zoals hij is.”

Arnout licht zelf ook op tijdens het klappen. Hij heft daarbij zijn handen hoog en ook zijn kin steekt de lucht in. Hij kijkt trots. Twee jaar lang doet hij dit al en daarmee inspireert hij ook anderen om dit soort staande ovaties te organiseren. Een Eindhovenaar die eens kwam kijken heeft het al opgezet in zijn eigen stad. “Anne, die daar met het groene mutsje, gaat het idee zelfs meenemen naar New York”, wijst Arnout. “Goed hè,” glimlacht hij.

Tekst Anoek Hofkens. Foto’s Joost Gijzel