De naam van de Zakkendragerssteeg in de Utrechtse binnenstad spreekt bij velen erg tot de verbeelding. Je kan er de mensen met grote jute zakken bijna heen en weer zien sjouwen. Veel andere opties kunnen er niet zijn geweest. Een wagen van enig formaat zou waarschijnlijk al snel te breed zijn voor het smalle steegje.

Zakkendragers zijn ook wel degelijk de personen die je in deze steeg tegen zou zijn gekomen, omstreeks de zestiende en zeventiende eeuw. De zakkendragers die in die tijd hun diensten verlenen in het noorden van het toenmalige Utrecht komen door deze steeg. Destijds draagt die echter nog een andere naam: de Sinte Catrijnensteege. De steeg komt dan immers uit op het Catharijneveld bij het Catharijnegasthuis. Deze plaatsen ga je niet meer terugvinden in de binnenstad. Ze moesten in 1529 plaatsmaken voor het kasteel Vredenburg.

Vredenburg houdt niet lang stand, zoals de meeste Utrechters weten. De dwangburcht wordt nog in dezelfde eeuw door de Utrechtse bevolking afgebroken, onder leiding van Trijn van Leemput. De sloop is compleet in 1581.

Zakkendragers

Een jaar eerder, in 1580, laat het stadsbestuur van Utrecht een wachthuisje voor sjouwers bouwen aan de voormalige Sinte Catrijnensteege. Hier komen de sjouwers in de ochtend samen. Ze verdelen daar onderling het werk voor die dag en gaan vervolgens op pad. Logischerwijs gaat er ook een aantal zakkendragers in de steeg wonen, dicht bij het werk. Zo komt de steeg na verloop van tijd aan zijn naam: Sackedragerssteechien.

Het is de Lange Viestraat die we vandaag de dag kennen als drukke doorgaande straat van oost naar west. Als het aan de Utrechtse bestuurders uit 1930 had gelegen, had dat ook de Zakkendragerssteeg kunnen zijn. Maar het plan om de Zakkendragerssteeg te verbreden komt er kennelijk niet door. Een hedendaagse personenauto past niet tussen de historische muren van het steegje, laat staan de stadsbussen die op en neer gaan over de Lange Viestraat.