Luna van der Laan (22), artiestennaam Looney Lunatic, is gabber, early hardcore-dj (jaren 90 hardcore) en spoken word-artiest. Die twee werelden, early hardcore en poëzie, combineert ze graag in haar eigen live act: ‘spoken core’. Ze schreef onder andere over haar gabbergevoel, een gedicht over de Domtoren en treedt op bij de feestelijke onthulling van de Dom op 9 november. Ze draaide al eens in de Melkweg en stond op het Utrechtse Tweetakt Festival. Ondertussen rondt ze deze maand haar studie aan het Grafisch Lyceum af. DUIC vroeg haar waarom de gabberscene zo belangrijk is voor haar en wat Utrecht volgens haar mist.

Wat vind je zo leuk aan early hardcore?

“Het is mooie, fijne en energieke muziek. Ik kan er al mijn emoties in kwijt: van woede tot liefde, verdriet en extase. Maar het allermooiste vind ik de mensen in de scene. Het voelt als een warm bad, want op elk feestje ontmoet je bekenden. Ik noem het vaak mijn tweede familie. De saamhorigheid in de scene is heel groot. Als er iets is, helpen gabbers uit heel Nederland elkaar. Ik ben er heel dankbaar voor dat zij op mijn pad zijn gekomen en dat zij ook nog eens gepaard gaan met hele toffe muziek. Ik vind het mooi dat muziek mensen zo samenbrengt. Soms onderschatten mensen dat denk ik.”

Hoe kijk je naar de vooroordelen die er bestaan over gabbers?

“Van buiten lijkt het misschien hard, gevaarlijk en eng, maar het zijn over het algemeen allemaal lieverds. De gabberscene is inmiddels veel diverser dan de meeste mensen denken.* Tuurlijk worden er drugs gebruikt op feestjes, net als bijvoorbeeld in de techno-scene en bij studentenfeesten. Maar er zijn genoeg gabbers die nuchter naar feestjes gaan, zoals ik. Dan sta ik meer in verbinding met mijn lichaam, hoofd en de energie om me heen. Ik heb er vroeger wel mee geëxperimenteerd, en vond dat hartstikke leuk, maar nu wil ik de feesten op een andere manier ervaren. Ook zonder xtc kan je in extase raken. Ik heb geen drugs nodig om de muziek intens te ervaren. Mijn eigen emoties zijn al intens genoeg.”

Waarom ben je ook begonnen met spoken word?

“Het helpt me om mijn gevoel te uiten, bijvoorbeeld als ik het moeilijk heb, zoals in de coronatijd. De meeste van mijn gedichten schrijf ik tijdens of na feesten. Dan kijk ik om me heen en geniet ik enorm van iedereen die om me heen staat te hakken. Op 9 november, bij de onthulling van de Dom, ga ik volledig in een Aus-pak (Autraslian trainingspak, red.). Dan ben ik mezelf: ik ben overduidelijk een gabber die ook poëzie doet. Ik vind het lekker om mensen bewust te maken van hun vooroordelen. Met mijn ‘spoken core’ wil ik mijn ervaringen uit de scene delen door hardcore en poëzie te combineren. Ik ben blij dat ik dat na ongeveer vier jaar schrijven kan én durf.”

Wat is jouw mooiste herinnering aan Utrecht?

“Ik vond het heel bijzonder om te draaien op de demonstratie Rave voor de Rafelranden in mei. Ik mocht een half uurtje draaien op onze wagen. Dat was vanaf de Neude tot aan het Lucasbolwerk. Het was precies het stukje dat ik dagelijks loop als ik bijvoorbeeld boodschappen doe. Ik kom er graag: het is mijn hoekje. Tijdens die straatrave liep heel Utrecht vol met gabbers, punkers en krakers. Dat was fantastisch om te zien, bizar en mooi tegelijk. Het was belangrijk dat we zijn allen geluid hebben gemaakt voor de creatieve sector, die noodgedwongen steeds meer naar de buitenranden van de stad verplaatst. Muziek en creativiteit verbinden een stad.”

Wat mist Utrecht?

“Een goed gabberhol. En dan bedoel ik een broedplaatsje waar je herrie kan maken, maar waar ook kunst en cultuur worden geduld. Nu heb je bijvoorbeeld natuurlijk Ghosttown in TivoliVredenburg en Thunderdome in de Jaarbeurs, of zijn er feestjes op andere tijdelijke locaties, maar er is nog niet echt een vaste plek voor hardcore in Utrecht. Nu zijn er de jaarlijkse grote festivals, maar het zou mooi zijn als er ook plek is die het iets toegankelijker maakt om de muziek te ontdekken. Een gabber hang out als het ware, waar gabbers elkaar kunnen ontmoeten, maar ook andere mensen die het interessant vinden binnen kunnen wandelen. Iedereen met zijn hart op de goede plek is welkom. Je hoeft niet per se een kale kop of opscheer te hebben, ook al is dat wel lekker verkoelend tijdens het hakken. Zolang je er maar passie en gevoel bij hebt.”

Wat is je grootste ergernis aan Utrecht?

“Dat de stad langzamerhand alleen maar voor de rijken aan het worden is. Kunst en cultuur verdwijnen steeds meer naar de rafelrandjes. Utrecht wordt daardoor steeds minder divers en steeds meer een plek voor de rijken.”

Utrecht is…

“…een stad die als thuiskomen voelt, net als wanneer ik een early hardcore feest binnenloop.”