De kunstwerken van de geboren Utrechter Leon Keer zijn over de hele wereld op straat te bewonderen. Hij staat wereldwijd bekend om zijn anamorfische stijl. Die techniek wekt de illusie dat een 2D-schildering eigenlijk 3D is. Zijn werk is bij veel Utrechters onbekend, omdat het nog nergens in Utrecht permanent te zien is. Onlangs veranderde dat: hij maakte een vloerschildering van 150m2 bij RAUM op het Berlijnplein. We vroegen Leon welk kunstwerk hem is bijgebleven en waar hij trots op is als Utrechter.

Hoe ben je op het idee gekomen voor de schildering op het Berlijnplein?

“Door het coronavirus moest ik eerder terugkomen van een project uit Dallas. Eenmaal terug sprak ik met wat mensen over deze situatie. Het is moeilijk om in deze tijd balans te vinden tussen je hart en het verstand. Sommige mensen houden zich erg vast aan de wetenschap, maar willen ook graag anderen blijven zien. Hoe vind je die balans? Dat is voor veel mensen moeilijk. Ik wilde geen negatief beeld maken, maar het positief benaderen en mensen een hart onder de riem steken.”

Waar haal je jouw inspiratie vandaan? 

“Ik reis heel veel voor mijn werk en werk dan ook vaak in het buitenland. Daar snuif je andere culturen en ontmoet je andere mensen. Met hen praat ik over de problematiek op die specifieke locatie of wat er zich zoal afspeelt in hun land. Daar krijg ik veel inspiratie van. Dat soort verhalen gebruik ik vaak. Zo werk ik het liefste: eerst op locatie een paar dagen zoeken naar inspiratie en dat gebruiken voor de schildering. Je werkt natuurlijk in de openbare ruimte. Dan denk je misschien dat die van jou is, maar uiteindelijk verlaat je die plek en probeer je iets achter te laten bij de mensen wat zij ook mooi vinden.”

Welk kunstwerk is je bijgebleven?

“Het altijd een heel mooi moment als mensen een werk echt ‘voelen’ als ze het aanschouwen. Ik heb een keer een schildering gemaakt in Canada: in een gebied waar nog de oorspronkelijke Amerikanen wonen. Oliemaatschappijen wilden daar middenin een bos olieleidingen aanleggen. Daar was al jaren strijd over met de lokale bevolking. Vaak delven zij het onderspit. Daar heb ik toen steun aan gegeven door een monopolybord in 3D te schilderen. In plaats van de straten, heb ik alle stammen opgeschreven die daar wonen. En in het midden een bos met daarnaast industriële pijpen. Dat raakte mensen: er stond een vrouw naast te huilen en ze bedankte me voor de mooie begripvolle schildering.”

Hoe ben je met deze manier van schilderen begonnen?
“Ik ben begonnen met grote muurschilderingen voor commerciële bedrijven, vooral horeca. Toen maakte ik al veel gebruik van optische illusie. Die techniek vonden mensen interessant, en ikzelf ook. Ik ben altijd al gek geweest op wiskunde. Die aanvragen kreeg ik steeds vaker en zo hield ik me er meer en meer mee bezig. Door wiskundige technieken te gebruiken wordt het 3D-effect in een schildering versterkt. Ik leer nog steeds en ik hoop dat te blijven doen.”

Wat is jouw mooiste herinnering aan Utrecht?

“Ik heb hier mijn vriendin leren kennen. Vanaf die tijd zijn de herinneringen alleen nog maar mooier geworden. We zijn elkaar tijdens het uitgaan tegengekomen. Het was in De Witte Ballons. Destijds was het een mooie bruine kroeg, waar het elk weekend vol, druk en gezellig was.”

Waar ben je trots op als Utrechter?

“Als ik in het buitenland aan het werk ben, kan ik daar rustig één of twee maanden zitten. Maar dan verlang ik toch altijd naar een soort vaste grond. En die is voor mij in Nederland. Ik voel me het meest thuis in Utrecht; het is een soort thuishaven. Ik ben dankbaar dat ik hier mag leven. Er zijn af en toe mensen die zeuren over het land, maar we mogen echt onze handen dichtknijpen.”

Wat is je grootste ergernis aan Utrecht?

“Ik zou het fijn vinden als er niet zoveel ‘regeltjes’ worden opgelegd. Opleggen is misschien een groot woord, maar regels van ‘fietsers moeten hier, auto’s daar en wandelaars daar’. Ik ben meer van leven en laten leven. Je moet ervan uitgaan dat iedereen het goede doet. Misschien komt het ook wel door mijn kunstenaarshart: te veel regels opleggen kan ten koste gaan van je creativiteit.”

Wat is je droomhuis in Utrecht?

“Dat is precies de plek waar we nu zitten. Het is in een oud hofje uit 1873 in het centrum, met een tuintje erbij. Mijn oma heeft destijds ook in dit hofje gewoond. Daar ken ik het nog van. Ik heb altijd in mijn hoofd gehad: als dat een keertje te koop komt, dan gaan we kijken.”

Utrecht is…

“… mooi genoeg.”