In de Sint-Augustinuskerk aan de Oudegracht, onder meer te herkennen aan de gevel met vier grote zuilen, was begin deze maand na bijna zeven jaar weer een viering. De rooms-katholieke kerk was al die tijd gesloten, omdat er in 2016 een stuk gips van het plafond naar beneden viel. Het indrukwekkende pand uit 1840 werd vervolgens gerestaureerd. Het interieur werd de afgelopen decennia meerdere keren veranderd. Onderzoeker en restaurator Claudia Junge bracht samen met haar team de kleuren van het hoogaltaar terug naar de oorspronkelijke afwerking. Ook werd onder meer de muurschildering van Harry Sterk gerestaureerd, het glas-in-lood gereinigd en hersteld en de orgelombouw vernieuwd.

Hoe is de restauratie verlopen?

“Er werden moeilijke beslissingen genomen tijdens dit project. Daardoor liep het werk extra vertraging op. Maar verder ben ik zeer tevreden. De aannemer en zijn mensen, maar ook de mensen in de kerk voelden als lieve en aardige collega’s. Er was een goede sfeer. Ook had ik zelf een geweldig team met onder meer decoratieschilders en stagiaires. Het was een intens, maar fijn project. Het werd een beetje onze kerk.”

Wat vind je zo leuk aan dit werk?

“Vaak ben ik eigenlijk een soort schoonheidsspecialist. Als restaurator zorg je dat iets weer langer mee kan, er goed uitziet en doe je ingrepen zonder dat je ze ziet. Ik ben altijd met de kers op de taart bezig. Ik hoef zelf niet zo te shinen, dat doen de objecten zelf al. Onderzoeken is iets wat je als restaurator ook doet. Je zoekt bijvoorbeeld uit wat er in de loop der jaren is veranderd. Ik haal er ook heel veel vreugde uit om een project vervolgens de goede richting op te sturen. Ik laat me dan leiden door de vondsten van mijn kleuronderzoek en probeer mijn enthousiasme over te dragen aan de restauratiearchitect en de eigenaar. Dat was in de Sint-Augustinuskerk vooral het geval bij het altaar. Wat ik daar tegenkwam, was best een verrassing.”

Wat was er zo’n verrassing?

“Het oorspronkelijke restauratieplan was om het altaar opnieuw crèmewit met vergulde details te maken, net als de orgelkast. Maar tijdens het kleuronderzoek kwam ik erachter dat het altaar ooit een heel mooie eerste afwerking had. Die was niet crèmewit. Die eerste afwerking was een combinatie van verschillende soorten marmerimitaties. Die laten zo’n neobarok altaar veel beter tot zijn recht komen, vond ik. Het kostte wat moeite om mensen daarvan te overtuigen, onder andere omdat het sinds de jaren 40 wit is geweest. Maar ik was ervan overtuigd dat het geweldig zou worden als we het altaar terug zouden brengen naar de allereerste afwerking.”

Is het altaar geworden zoals je hoopte?

“Ik ben er heel trots op. We konden de jongere verflagen relatief makkelijk verwijderen en zo de marmerimitaties weer zichtbaar maken. Daardoor zie je nu bij het altaar voor het grootste gedeelte de originele afwerking. Dat is bijzonder en het eindresultaat is heel mooi geworden.”

Met wat voor project ben je nu bezig?

“In 2011 restaureerde ik samen met mijn man de monumentale balzaal in het Paushuize. De zaal heeft een neo-Pompeïaanse afwerking met veel donkerrood, okergeel, lichtblauw en zwarte hoge sokkels. Er misten nog wat elementen: drie grote wanddoeken met daarop luchtig geklede vrouwenfiguren. De originele doeken zijn helaas verloren gegaan. Daarom ben ik ze nu aan het reconstrueren in mijn atelier.”

Wie is jouw favoriete Utrechter? 

“Ik hou van luisterboeken tijdens mijn werk. Arthur Japin spreekt zelf zijn boeken in. De figuren in zijn romans hebben vaak echt bestaan. Hij doet veel vooronderzoek en weet mij echt te raken met de verhalen die hij eromheen verzint.”

Waar kom je tot rust in Utrecht?

“Ik loop graag langs het water aan de singel, maar ook in DomCafé kom ik graag. Het is er niet hip en meestal niet heel druk. Je kijkt heel mooi op de pandhof. De mensen die er werken zijn heel lief en niet zo gestrest.”

Waar ben je trots op als Utrechter?

“Bij het project van de Sint-Augustinuskerk heb ik studenten van Nimeto betrokken als stagiaires. Ik merkte dat ik het zo fijn vind om studenten die met een ambacht bezig zijn te zien groeien. Dat geeft veel voldoening en ik word er blij van. Nimeto levert goede vakmensen af en die mogen we wel wat meer in de spotlight zetten. We hebben mensen nodig die dingen met hun handen doen.”

Utrecht is…

“mijn stadsie. Ik woon hier nu dik vijftien jaar en voel me helemaal op mijn plek.”