Er waren 33 genomineerden, maar Gerard van der Ree mag zichzelf Docent van het Jaar van de Universiteit Utrecht noemen. Als docent Internationale Betrekkingen op het University College Utrecht mocht die de Outstanding Teacher Award begin deze maand in ontvangst nemen. Net als de andere docenten was ook Gerard voorgedragen door diens studenten. Volgens de jury creëert Gerard een fijne, open sfeer in de colleges, verbindt die de theorie met de praktijk én met ervaringen van studenten en zichzelf.

Hoe voelt het om deze prijs te hebben gekregen?

“Ik vind het een grote eer. Het is heel fijn om erkend en gezien te worden in het werk dat je doet. Dat is niet altijd even vanzelfsprekend. Het is een hele procedure. De studenten moesten natuurlijk uitleggen waarom ze mij voor wilden dragen, maar er waren ook aanbevelingsbrieven van mijn collega’s nodig. In de volgende ronde moesten onder meer de studenten een presentatie houden voor de jury. Zelf moest ik bijvoorbeeld lesmateriaal aanleveren en de beoordelingen van mijn vakken. De studenten hebben er heel veel werk in gestoken. Daardoor voelt het niet als zomaar een populariteitswedstrijd.”

Waarom denk je dat de studenten jou zo waarderen als docent?

“Ik geef les in politiek en sociale verandering, maar het gaat nooit alleen maar over wat er buiten in de wereld gebeurt. Het gaat ook altijd over hoe jij en ik ons daartoe verhouden in onze levens. Ik maak de vertaling van het grote politieke naar het alledaagse. Dat betekent dus dat het politiek ook persoonlijk wordt. Dat leidt best tot interne vragen en puzzels bij studenten: hoe voel ik me hierover, of met welke waarden ben ik opgegroeid en sta ik daar eigenlijk wel helemaal achter? Ik probeer in de lessen ruimte te maken voor die vragen, want die mogen er zijn. Het is min of meer een warme uitnodiging om die vragen in een veilige omgeving te onderzoeken. Die zelfreflectie zorgt soms voor ontroerende gesprekken, waarbij ook wel eens een paar tranen vallen.”

Wat vind je belangrijk om als docent bij stil te staan?

“Ik probeer om studenten zich als heel persoon te laten voelen. Er is natuurlijk iets hoofdigs aan de universiteit; het draait om kennis. Het gevaar daarbij is soms dat studenten alleen daarom worden gewaardeerd en dat hun leefwereld, emoties, ervaringen en perspectieven niet tellen. Ik probeer heel actief de hele persoon te verwelkomen, zodat zowel hun hoofd als hun hart aanwezig zijn.”

Wat is je lievelingsplek in Utrecht?

“Ik woon in Lombok en dat vind ik een heel fijne wijk. Daar is levendigheid en ook een soort dorps gevoel dat ik heel fijn vind.”

Hoe en wanneer was je voor de eerste keer in Utrecht?

“Ik ging in de jaren 80 al uit in Utrecht: naar de EKKO en De Vrije Vloer. Toen kreeg ik ook een studentenkamer aan het Geertebolwerk bij een hospita. Ze was Duits en kon bijna geen Nederlands. Ik had geen warm water, kon er niet koken, had geen wasmachine of douche. Daar heb ik ongeveer drie jaar gewoond. Dat was een mooie, bijzondere tijd.”

Wat is jouw mooiste herinnering aan Utrecht?

“Een mooie oude herinnering is de eerste vrijmarkt met Koninginnedag destijds. Toen was het nog helemaal niet commercieel. Iedereen had zijn zolder nog vol staan met spullen. Er werden zulke coole dingen verkocht. Het was zo nieuw en spannend. Dat was heel erg leuk. Een recente herinnering is de botenparade bij Utrecht Pride. Dat was een fijne, warme ervaring. Ik heb ook een keer meegevaren op de boot van het University College. Dat was super, maar ook langs de kant zitten is een enorm verbindende ervaring.”

Utrecht is…
“… voor mij als een dorp. Het dorp waar ik ben opgegroeid, ook al is het de stad waar ik naartoe ben verhuisd.”